Valasai Pogum Paravaikalaai - 21

21.இடுக்கண் களையும் நட்பு

“போதும் சூர்யா! உன்னோட ஹெல்த் கண்டிஷனுக்கு நீ அதிகம் உணர்ச்சிவசப்படக்கூடாது” என எழுந்து வந்து அவனுடைய முதுகை வருடியபடி அவனை ஆசுவாசப்படுத்தினார் கமலக்கண்ணன்.

அடுத்த நொடி, “ஏன், அப்பாவுக்கு என்ன?” என சரண் பதற, எந்த உணர்ச்சியையும் வெளிக் காண்பிக்கக் கூடாது என்கிற உறுதி தளர்ந்து குயிலியே கூட கண் கலங்கிப்போனாள்.

“ஒண்ணும் இல்லடா கண்ணு, உன் அப்பாவுக்கு லேசா ஃபீவர் இருந்துது. வேற ஒண்ணும் இல்ல” என தன் மூக்குக் கண்ணாடியைக் கழற்றி கண்களைத் துடைத்தபடி வசந்தன் சொல்ல, அவனுடைய நெற்றியில் கழுத்தில் என் கை வைத்து பார்த்தபடி, “டெம்பரேச்சர்லாம் இல்லையே! ஹி இஸ் நார்மல். கொரோனான்னு பயந்துட்டீங்களா. அதெல்லாம் இருக்காது” என பெரிய மனிதன் போல சொன்னவன், “ஏன் எல்லாரும் இப்படி அழுதுட்டு இருக்கீங்க? எனக்குப் பிடிக்கல” என்றான் அதை தன் முகத்தில் காண்பித்து.

சூர்யாவோ சரணிடம் தன்னைத் தொலைத்தபடி அவனது அன்பில் சுகமாக நனைந்து கொண்டிருக்க, “இல்லடா கண்ணு, ரொம்ப நாள் கழிச்சுப் பார்த்துட்டோம் இல்ல அதான். இனிமேல் அழல சரியா?” என்றார் கண்ணன் அவனுடைய உணர்வைப் புரிந்துகொண்டு.

அப்பாவுக்கு அடுத்தபடியாக அந்த அப்பாவைப் பெற்ற தாத்தா பாட்டி இருவரும் அவனை மாறி மாறி அணைத்து, ‘பட்டு, தங்கம், கண்ணே, மணியே’ என ஆசைதீரக் கொஞ்சி தங்கள் அன்பை வெளிப்படுத்த, சரண் அவர்களிடமும் நன்றாக ஒட்டிக்கொண்டான். நகைச்சுவை உணர்வுடன் அவனுக்குச் சரியாக இறங்கிப் பேசவே கமலக்கண்ணனை மிகவும் பிடித்துவிட்டது.

அவர்கள் பேச்சில் அடிக்கடி எட்டிப்பார்த்ததால் மீதம் இருக்கும் பெரிய தாத்தா பாட்டிகள் அத்தைகள் என எல்லோரையும் பார்க்கும் ஆர்வமும் அவனுக்கு வந்துவிட உடனே வீடியோ காலில் கூடுமான வரை எல்லோரையும் அவனுக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தார் கண்ணன்.

ஒரே கொஞ்சல்கள்தான்! குலாவல்கள்தான்! ஆனந்தம்தான்!

அதன்பின் எல்லோருமாக ஒன்றாக அமர்ந்து காலை உணவைச் சாப்பிட்டு முடிக்க, “நீங்க எல்லாரும் இருந்து பேசிட்டு இருங்க, ஒரு முக்கியமான மீட்டிங் அட்டென்ட் பண்ணனும். நாம இன்னொரு நாள் மீட் பண்ணுவோம்” என சம்பிரதாயமாக எல்லோரிடமும் சொல்லிக்கொண்டு ஹோட்டலுக்குச் செல்லத் தயாரானாள் குயிலி.

கற்பகத்தின் முகம்தான் சுண்டிப்போனது.

போதுமான அவகாசம் கொடுக்காமல் முன்னறிவிப்பு ஏதும் இன்றி அவர்கள் அங்கே வந்திருப்பது அவளுக்கு மிகவும் வசதியாகப் போய்விட்டது. இல்லையென்றால் தன் கடமையை முடித்துக்கொண்டு இப்படி பட்டும் படாமலும் அவளால் கிளம்பிப்போக இயலாது. முதலில் அவளுடைய அப்பாவே அதற்கு ஒப்புக்கொள்ள மாட்டார்.

அவர்களது ஆன்லைன் உணவு விற்பனை இதுவரை வேறொரு நிறுவனம் மூலமாக நடந்துகொண்டிருக்க அதை நேரடியாக அவர்களே செய்யும் முனைப்பில் இறங்கியிருக்கிறாள். அவர்கள் குழுமத்துக்குக் கீழே வரும் உணவகங்களை ஒருங்கிணைக்கவும், அதற்கான இணையதளம், நேரடி செயலிகள் அனைத்தையும் வடிவமைக்கவும் முதற்கட்ட வேலைகள் முடிந்திருக்க, அடுத்த நிலை செயல்திட்டங்கள் பற்றிப் பேச ஒரு முக்கிய கூட்டத்தை ஏற்பாடு செய்திருந்தாள். நிச்சயம் அதை ஒத்திவைக்க முடியாது என்பது வசந்தனுக்கு நன்றாகவே தெரியும். இன்னும் சொல்லப்போனால் அவரும் கூட கலந்துகொள்வதாகதான் இருந்தது. இவர்கள் இங்கே வந்திருப்பதால் தங்கத்தையும் பிரேமையும் துணைக்கு வைத்துக்கொண்டு அவளை சமாளிக்கச்சொல்லி அந்த மீட்டிங்கைத் தவிர்த்துவிட்டார்.

மாடிக்குப் போய் சட்டைக்கு மேலே கோட்டை அணிந்துகொண்டு தன் லேப்டாப் பேக்குடன் அவள் மீண்டும் கீழே வரவும், சட்டென நினைவு வந்தவனாக வழிமறித்து அவளைத் தடுத்து தன்னிடம் இழுத்தவன், சூர்யாவையும் அருகில் வருமாறு அழைக்க என்ன ஏது எனப் புரியாமல் அவனும் நெருங்கி வரவும், இழுத்து இருவரின் கழுத்தையும் கட்டிக்கொண்டு, “தாத்தா ஃபோட்டோ எடுங்க” எனக் கண்ணனிடம் சொல்ல, வேகமாக தன் கைப்பேசியில் மூவரையும் படம் பிடித்தார்.

சொல்லவும் முடியவில்லை மெல்லவும் முடியவில்லை குயிலியால், ஒரு தலை அசைப்புடன் விடைப்பெற்று, அமைதியாகப் போய் அவளுடைய காரில் அமர, அவளது வாகனம் புறப்பட்டது.

அவளுடன் தனிமையில் பேசும் வாய்ப்பு அமையாமல் போக சூர்யாவுக்குதான் அதிக ஏமாற்றமாக இருந்தது.

*********

அவள் சரணாலயத்துக்குள் நுழையவும் வேலை அப்படியே இழுத்துக்கொண்டது. பிரேம் தயாராக எல்லா ஏற்பாடுகளையும் செய்து வைத்திருக்க, கம்பீரமாக அந்த மீட்டிங் ஹாலுக்குள் நுழைந்தாள்.

ஒரே நேரத்தில் அறுபது பேர் உட்கார்ந்து பேச ஏதுவாக மிகப் பெரிய மேசையும் அதன் இருமருங்கிலும் நாற்காலிகளும் போடப்பட்டிருந்தன. அவளுக்கும் முகிலனுக்குமாக இரண்டு இருக்கைகள் நடுநாயகமாகப் போடப்பட்டிருந்தன.

முகிலனுடைய தொழிற்நுட்ப பணியாளர்கள் கிட்டத்தட்ட இருபது பேர் முன்னமே வந்து அங்கே குழுமியிருந்தனர். அனைவருக்கும் முகமன் சொன்னபடி அவளுக்கான இருக்கையில் வந்து அமர அவளுக்கு அருகில் வந்து நின்றான் பிரேம், அவளுக்கு நெருக்கமாகப் பக்கவாட்டிலிருந்த இருக்கையில் அமர்ந்தாள் தங்கம்.

“எந்த பாயின்ட்சும் விட்டுடாம மினிட்ஸ் ரெடி பண்ணிடுங்க பிரேம். அப்பா நிறையக் கேள்வி கேட்பாங்க, கரக்டா பதில் சொல்லணும்” என மெல்லிய குரலில் சொன்னவள், “பிரேம் கூட இருந்து இது எல்லாத்தையும் கத்துக்கோ தங்கம். ஃப்யூச்சர்ல நீயே இன்டிபெண்டண்டா வேலை செய்ய வேண்டி இருக்கும்” என அவளிடம் சொல்லிக்கொண்டிருக்க உள்ளே நுழைந்தான் முகிலன். கூடவே அமைதி தவழும் முகத்துடன் ஒரு முதியவரும்.

இருவரையும் பார்த்ததும் அவனுடைய பணியாளர்கள் எல்லோரும் எழுந்து நின்று முகமன் சொல்ல, தானும் எழுந்து அவர்களை வரவேற்றாள் குயிலி.

ஒரு விரிந்த புன்னகையுடன் அவளை நெருங்கி வந்தவன், “மீட் டாக்டர் திருஞானசம்பந்தம், ஷார்ட்டா ஞானி, தி பௌண்டர் ஆஃப் முகில் இன்ஃபோஸ்” என உடன் வந்தவரை அவன் அவளுக்கு அறிமுகம் செய்ய, கரம் குவித்தவளின் புருவம் வியப்பில் மேலே ஏறியது. அங்கே உட்கார்ந்திருந்தவர்களின் முகத்திலெல்லாம் உதடு பிரியாத ஒரு சிரிப்பு மலர, அவனை நன்றாக முறைத்தார் ஞானி.

அதை உணர்ந்து தொண்டையைச் செருமிக் கொண்டவன், “அண்ட் ஆல்ஸோ தி ஃபாதர் ஆஃப் கார்முகிலன் த கிரேட்” என்று அவன் முடிக்க, “ஓ மை காட் முகில். வாட் இஸ் திஸ்’ என அவள் அதிர்ந்து சிரிக்க, “எவ்வளவு செல்ஃப் டப்பா பாரும்மா” என இயல்பாக அவளிடம் பேசத் தொடங்கியவர், “நீதான் குயிலின்னு எனக்கு இவன் இன்ட்ரோ கொடுக்கவேயில்ல” என மகன் மீது குற்றம் சுமத்த, ‘ஓ மை காட், சான்சே இல்ல அங்கிள் நீங்க ரெண்டு பேரும்” என்றாள் தான் செய்யவேண்டிய வேலையெல்லாம் மறந்தவளாக.

தனக்காகப் போடப்பட்டிருக்கும் இருக்கையில் பெரியவரை அமரச் செய்தவள், தான் போய் தங்கத்துக்கு அருகில் அமர்ந்தாள்.

அப்பொழுதுதான் தங்கத்தையே கவனித்தான் முகில். அவளை அவனுக்கு நன்றாக அடையாளம் தெரிந்தது .

ஆனால் அவளிடம்தான் எவ்வளவு மாற்றங்கள்!

சந்தன நிறத்தில் அடர் பச்சைக் கரையுடனானப் பருத்தி சேலையும் பச்சையும் கருப்பும் கலந்த இக்கட் ப்ளௌசும் அணிந்திருந்தாள். கழுத்திலும் காதிலும் கையிலும் முத்தால் ஆன எளிய நகைகள், நெற்றியில் சிறிய ஸ்டிக்கர் பொட்டும் அதன்மேல் கீற்றானத் திருநீறுமாக, முகத்தில் தெளிவுடனும் கண்களில் ஒளியுடனும் உதட்டில் மெல்லிய முறுவலுடனும் இப்படி அவளைப் பார்க்கவும் குயிலியை எண்ணிப் பெருமையாக இருந்தது.

அவள் இப்படி இருக்கவும்தான் அதிசயத்திலும் அதிசயமாக ஒரு நல்ல நட்பு அவளிடம் உருவாகிவிட்டது போலும் என மனதார நினைத்தவன் விழி அகற்றாமல் குயிலியையே பார்த்திருக்க, அதை உணர்ந்த தங்கத்தின் நெற்றி யோசனையில் சுருங்கியது.

குயிலியும் அதை உணரவே சட்டெனப் பேச்சைத் தொடங்கி எல்லோரின் கவனத்தையும் வேலையில் திருப்பினாள். அதன் பின் அந்தக் கூட்டம் முடிய மதியம் ஆகிவிட்டது.

வந்திருந்த எல்லோருக்கும் அங்கேயே பஃப்பே முறையில் மதிய விருந்துக்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது.

தங்கத்தையும் சேர்த்துக்கொண்டு ஞானி மற்றும் முகிலனுடன் அமர்ந்து பேசியபடியே சாப்பிட்டு முடித்தாள் குயிலி.

உண்மையில் முகிலனுடைய அப்பாவைச் சந்தித்தது அவளுக்கு அப்படி ஒரு புத்துணர்ச்சியைக் கொடுத்தது என்றால் அது மிகையில்லை. சிரிக்கச் சிரிக்க அப்படிப் பேசினார் மனிதர். அதே சமயம் அறிவுப்பூர்வமாகவும் பேசினார்.

அவளது கண்டுபிடிப்பான சர்க்கரைச் சேர்க்காத அன்னாசி கேக்கை சாப்பிட்டுவிட்டு அவர் அவளைப் புகழ்ந்ததில் அவளுக்கு உச்சி குளிர்ந்து போய்விட்டது.

முகிலனுக்கு காதில் புகை வராத குறைதான். காரணம் அவன் பேச வாய்ப்பே கொடுக்கவில்லை மனிதர்.

விருந்து முடிந்து பணியாளர்கள் எல்லோரும் கிளம்பிப் போய்விட, “வாங்க அங்கிள் கொஞ்ச நேரம் ரெஸ்ட் எடுத்துட்டுப் போகலாம்” என அவரைத் தன்னுடைய அலுவலக அறைக்கு அழைத்துப் போய்விட்டாள் குயிலி. வேறு வழியில்லாமல் முகிலனும் அவருடன் செல்ல, அந்த சந்திப்பு முடிந்து செய்ய வேண்டிய வேலைகள் அதிகம் இருக்கவும் பிரேமுடன் இணைந்துகொண்டாள் தங்கம். அவர்களது வேலை ரிசப்ஷனை ஒட்டிய சிறு கேபினில் இருந்தது.

சற்று நேரத்துக்கெல்லாம் அஞ்சுவும் சீனுவும் அங்கே வர, கண்ணாடித் தடுப்பு வழியே அவர்களைப் பார்த்து வியந்த தங்கம் வெளியில் வரவும் ‘ஹேய் தங்கம், நீயும் இங்கதான் இருக்கியா?” என அதிசயித்தாள் அஞ்சு.

“ஆமாடி, இன்னைக்கு இங்க ஒரு முக்கியமான மீட்டிங்” என்றவள், “வாங்க அண்ணா” என சீனுவை வரவேற்று, இன்டர்காம் மூலம் குயிலியிடம் சொல்ல, அவர்களை தன் அலுவலக அறைக்கு அழைத்து வருமாறு அவள் சொல்லவும், “வா நான் உன்னை குயிலி கிட்டக் கூட்டிட்டுப் போறேன்” என்றபடி அவளது கையைப் பிடித்து இழுத்துச்சென்றாள் தங்கம். பரிதாபமாக அவர்களைப் பின் தொடர்ந்தான் சீனு.

அவளுடைய அலுவலக அறைக்கு முன்னே இருக்கும் வைடிங் ஹாலில் போடப்பட்டிருந்த சோஃபாவில் அமர்ந்துதான் மூவரும் பேசிக்கொண்டிருந்தனர்.

கதவைத் தள்ளிக் கொண்டு சீனு பின்தொடரத் தங்கமும் அஞ்சுவும் உள்ளே நுழைய அவர்கள் பார்த்தது கண்களில் நீர் திரையிட வயிற்றைப் பிடித்தபடி சிரித்துக்கொண்டிருந்த குயிலியைதான்.

ஞானி ஒரு மருத்துவர். அவரிடம் சிகிச்சைக்காக வரும் சில வினோத நோயர்களுடன் அவருக்கு ஏற்பட்ட விசித்திர அனுபவங்களைச் சிரிக்கச் சிரிக்க அவர் சொல்லிக்கொண்டிருக்க, அவளையே உற்றுக் கவனித்த முகிலன், “ஏதாவது மனசு கஷ்டத்துல இருக்கியா குயிலி” என அழுத்தமாகக் கேட்க, அந்தக் கேள்வியைச் சற்றும் எதிர்பாராமல் ஒரு நொடி திகைத்தாள் குயிலி. சட்டென மகனது முகத்தை கூர்ந்து ஆராயத் தொடங்கினார் ஞானி. மற்ற இருவரும் அங்கே இருப்பார்கள் எனக் கொஞ்சமும் யோசித்திராமல் உள்ளே வந்த தங்கம் ஸ்தம்பித்து நின்றுவிட்டாள். அவர்களைப் பார்த்த நொடி முகிலனின் பேச்சும் அப்படியே தடைப்பட்டது.

உடனே தன்னை சமன்படுத்திக்கொண்டு, “வாங்க அண்ணா! வா அஞ்சு” என அவர்களை வரவேற்றவள், “இவர் மிஸ்டர் கார்முகிலன், என்னோட ஃப்ரெண்ட், இவங்க அவரோட அப்பா அண்ட் இவ அஞ்சு, தங்கம் மாதிரியே இவளும் என்னோட பெஸ்ட் ஃப்ரெண்ட். இவங்க சீனு அண்ணா, இவளோட ஹஸ்பன்ட்” எனப் பரஸ்பரம் அறிமுகப்படுத்தி வைத்தாள் குயிலி.

வேலையைப் பாதியில் விட்டுவிட்டு வந்திருப்பதாகத் தங்கம் அங்கிருந்து அகன்றுவிட, “ஓகே... நீங்க கண்டின்யூ பண்ணுங்க. நாங்க கிளம்பறோம்” என முகிலனும் அவனுடைய அப்பாவுடன் அங்கிருந்து கிளம்பினான்.

“ஏன் நின்னுட்டே இருக்கீங்க, உட்காருங்க” என சோஃபாவைச் சுட்டிக் காண்பித்த குயிலி, அவளுடைய அலுவலக அறைக்குள் சென்று இன்டர்காம் மூலம் இருவருக்கும் காஃபி சொல்லிவிட்டு மீண்டும் வந்து அமர்ந்தாள்.

அங்கே நிலவிய ஆடம்பரம் ஏற்படுத்திய மிரட்சியில் இருவரும் தயக்கத்துடன் அமர்ந்திருக்க, “சின்னவ ஸ்கூல்ல இருந்து வந்திருப்பா இல்ல. தனியா இருந்துக்குவாளா? பேசாம அவளையும் கூட்டிட்டு வந்திருக்கலாம் இல்ல?” என இயல்பாகப் பேச்சுக் கொடுக்க, “வந்திருப்பா, நாங்க ரெண்டரை மணிக்கே கிளம்பிட்டோமா அதான் கூட்டிட்டு வரல. ஆனா பிரச்சனை இல்ல. பக்கத்து வீட்டு அக்கா பார்த்துப்பாங்க” என்றாள் அஞ்சுவும் தயக்கத்தை மறந்து.

“தென் ஓகே...” என குயிலி சொல்லிக்கொண்டிருக்கக் காஃபியுடன் கொறிப்பதற்குச் சிலவற்றையும் கொண்டு வந்து வைத்துவிட்டுப் போனார் ஜோதி.

"இது பர்சனல் டாக் இல்ல. ஒரு முக்கியமான பிசினஸ் டீல் பேசதான் உங்களை இங்க வரச்சொன்னேன்" என குயிலி சொல்ல, 'நம்ம கூட என்ன பிசினஸ் டீல்?!' என வியப்பாகிப்போனது இருவருக்கும்.

“லாண்டரி செய்யறீங்க இல்ல, எவ்வளவு குடும்பங்கள் வாடிக்கையா வெச்சிருப்பீங்க” என அவள் பேச்சைத் தொடங்க, “ஒரு நூறு நூற்றைம்பது இருக்கும்மா” என்றான் சீனு தயங்கியபடி.

“என்ன சொல்ற மாமா நீயி! கடை வெச்சிருந்தபோதே அவ்வளவு இல்ல, அதுவும் இப்ப கொரோனாவுக்குப் பிறகு இன்னும் சுத்தம்” என இடையில் புகுந்த அஞ்சு, “ஒரு நாற்பது ஐம்பது இருக்கும் குயிலு. அதுவும் விடாப்பிடியா பிடிச்சி வெச்சிருக்கோம். ஒரு நாள் போய் துணி எடுக்க முடியலன்னா கூட சில பேர் வாடிக்கையை மாத்திடுவாங்க” என ஆதங்கப்பட்டாள்.

“வருமானம் எப்படி இருக்கும். ஒரே ஸ்டான்டர்டா இருக்கா” என குயிலி இழுக்க, அவள் ஏதோ கணக்கிடுகிறாள் என்பது புரியவும், “அப்படியெல்லாம் சொல்ல முடியாதுப்பா... ஒவ்வொரு மாசம் ஒவ்வொரு மாதிரி இருக்கும். ஸ்கூல் லீவு விட்டாங்கன்னா யூனிபார்ம்லாம் வராதா, வருமானம் ரொம்ப குறைஞ்சுபோகும்” என உள்ளது உள்ளபடி சொன்னாள் அஞ்சு.

சில நொடிகள் எதையோ யோசித்தவள், “இங்க நம்ம ஹோட்டல்ல லாண்டரி எனக்கு அவ்வளவு திருப்தியா இல்ல அஞ்சு. எப்படியும் வேற கான்ட்ராக்ட் மாத்தற ஐடியால இருக்கேன். பேசாம நீங்களே எடுத்து செய்யறீங்களா?” என குயிலி கேட்க, விழித்தவள், “என்னடி சொல்ற, புரியலையே” என்றாள் அஞ்சு.

“உனக்குதான் எல்லாத்தையும் அஞ்சஞ்சு தடவ சொல்லணுமே. அப்பதான புரியும்?” எனக் கிண்டலடித்தவள், “ஏய் போடி” என அவள் சிணுங்க, “அது இல்லடி, இங்கயே நிறைய ரூம்ஸ் இருக்கு. பெட்ஷீட், டவல், பில்லோ கவர்ஸ், கர்டைன் க்ளோத்ஸ்ன்னு டெய்லி நிறைய வாஷ் பண்ண வேண்டி இருக்கும். இது இல்லாம சிட்டி குள்ள ரெண்டு லாட்ஜ் இருக்கு. அங்க உள்ள ரூம் யூசேஜ் க்ளோத்ஸ், ப்ளஸ் டேபிள் க்ளோத்ஸ், நாப்கின்ஸ் அது இதுன்னு நிறைய இருக்கும். கெஸ்ட் க்ளோத் வாஷிங்கும் இருக்கும். ஸோ, ஒரு நாள் கூட தவறாம டெய்லி உனக்கு வேலை இருந்துட்டே இருக்கும்” என அவள் அடுக்கிக்கொண்டே போக, “அய்யய்யோ... என்ன விளையாடறியா நீ! ஆளை விடுத் தாயே, அவ்வளவெல்லாம் எங்களால செய்ய முடியாது. அதுக்குப் பெரிய இடம் தேவை, ஆளுங்க, மிஷின், லோடு வண்டி எல்லாம் தேவை” என அலறினாள் அஞ்சு.

“லூசு, அதுக்கெல்லாம் ஏற்பாடு பண்ணிக்கலாம். நீங்க இப்ப செய்யறதையும் நிறுத்தாம முதல்ல உங்களுக்கு ட்ரைனிங் மாதிரி ஏற்பாடு செய்யறேன். தென் லோனுக்கு நானே அரேஞ் பண்றேன்” என குயிலி நம்பிக்கையாகச் சொல்ல, கணவன் மனைவி இருவருக்குமே முகம் தெளியவே இல்லை.

“ப்ச்... இதோ பாரு அஞ்சு, இப்படி மலைச்சுப் போய் நான் நின்னிருந்தா இவ்வளவு பெரிய வளர்ச்சியே எனக்கு வந்திருக்காது. துணிஞ்சு இறங்கினா நிச்சயம் வெற்றிதான். ரெண்டு பிள்ளைகளை வெச்சிருக்க. அவங்களுக்கு நல்ல எதிர்காலத்தை ஏற்படுத்திக் கொடுக்க வேண்டாமா? ஏரிக்கரை ஆக்கிரமிப்புல குடி இருக்கீங்க, அது என்னைக்கா இருந்தாலும் பிரச்சனை இல்லையா. திடீர்ன்னு ஆக்கிரமிப்பை கிளியர் பண்றோம்ன்னு வந்தாங்கன்னா பெட்டிப் படுக்கையோட பிள்ளைக் குட்டியை வெச்சுட்டு எங்கப் போவீங்க. இப்ப கூட நான் என் கைல இருந்து எதையும் கொடுக்கப் போறதில்ல, உங்களுக்கு ஒரு வாய்ப்பை மட்டும் ஏற்படுத்திக் கொடுக்கறேன். அதைக் கொண்டு நீங்கதான் ஜெயிச்சுக் காட்டணும்” என குயிலி அழுத்தமாகச் சொல்ல, என்ன பதில் சொல்வதென்றே புரியவில்லை இருவருக்கும். அதிர்ந்துபோய் உட்கார்ந்திருந்தனர்.

“ஓய், சாப்பிட வெச்சதெல்லாம் ஆறிட்டு இருக்கு. முதல்ல சாப்பிடுங்க. தென் வீட்டுக்குப் போய் பொறுமையா யோசிச்சு நல்ல முடிவா எடுங்க” என குயிலி முடிக்க, மற்றதை மறந்து, நல்ல பசியிலிருந்த இருவரும் அனைத்தையும் வேகமாகச் சாப்பிட்டு முடித்தனர்.

பின்பு அவர்களை அழைத்துச் சென்று சில அறைகளைக் காண்பித்தவள் செய்ய வேண்டிய வேலைகளைப் பற்றிக் கொஞ்சம் விளக்கினாள். எல்லாமே மலைப்பாகதான் இருந்தது இருவருக்கும். தன்னை நம்பி இவ்வளவு பெரிய பொறுப்பை ஒப்படைக்கும் தோழியை எண்ணி அஞ்சுவுக்கு அவ்வளவு பெருமையாக இருந்தது. சரி என்று இறங்கி அவள் தன்மீது வைத்திருக்கும் நம்பிக்கையைக் கெடுத்துவிட்டால் என்ன செய்வது என்கிற பயம்தான் நெஞ்சை அடைத்தது.

ஒரு குழப்ப மனநிலையிலேயே குயிலியிடம் விடைப்பெற்றுக் கிளம்பியவர்கள், தங்கத்திடமும் சொல்லிவிட்டுப் போக அவளைத் தேடி வந்தனர். குயிலி சொன்ன அனைத்தையும் அவளிடம் சொல்லவும், உண்மையில் அவளுக்கு அப்படி ஒரு மகிழ்ச்சி உண்டானது. “தயங்காத அஞ்சு. தைரியமா எடுத்துச் செய், அதான் குயிலி இவ்வளவு தூரம் சொல்லுது இல்ல’ எனத் தங்கம் அவளை ஊக்கப்படுத்த, அவளுடைய முகத்தில் கொஞ்சம் கூட தெளிவே இல்லை. முதலில் அஞ்சு தெளிந்தால் போதும் சீனுவும் தெளிந்துவிடுவான் என்றுதான் தங்கத்துக்குத் தோன்றியது. பேசிப் பேசி அவளுடைய மனதில் தைரியத்தை விதைக்க வேண்டும் என்று எண்ணிக்கொண்டாள்.

இப்படிப்பட்ட இடுக்கண் களையும் நட்பு அமைவதென்பதும் வரம்தான் அல்லவா?