Valasai Pogum Paravaikalaai - 2

(Hi Friends,

ஒரு முக்கிய அறிவிப்பு.

கீழே Blog Posts பகுதியில் comments Box Activate செய்திருக்கிறேன். இங்கே Comment செய்ய Log In செய்யத் தேவையில்லை. தயக்கமில்லாமல் உங்கள் கருத்துக்களை இங்கேயே நேரடியாகச் சொல்லலாம். )

2 - குயிலி

அப்பா மகன் இருவரும் தட்டை வைத்துக்கொண்டு அமரவும், சுடச்சுடத் தயார் செய்த சிற்றுண்டி மற்றும் அதன் துணையுண்டிகளை உணவு மேசை மேல் கொண்டுவந்து வைத்த அஞ்சு அவர்களுக்குப் பரிமாறத் தொடங்க, நான்கைந்து கவளங்கள் உள்ளே சென்றதும்தான் பெரியவருக்குப் பேச்சே வந்தது. அது கூட சூர்யாவிடம் இல்லை. மூச்சுப் பேச்சில்லாமல் ரசித்து ருசித்துக்கொண்டிருந்தான்.

“அம்மா அஞ்சு, பொங்கலும் சாம்பாரும் அருமைம்மா! சட்னி சான்சே இல்ல. சமையல்ல உன்னை அடிச்சுக்க ஆளே இல்ல போ. ரொம்ப நாள் ஆச்சு இப்படி சாப்பிட்டு” என வெகுவாகப் புகழ்ந்து தள்ளவும் அவளுக்கு ஒரே கூச்சமாகிப்போனது.

“அப்பா... இது உங்க வீட்டுச் சமையல் மெதட்தான? என்ன இருந்தாலும் அம்மாதான சொல்லிக்கொடுத்தாங்க, அதான் உங்க டேஸ்ட்டுக்கு இருக்கு. இதுன்னு இல்ல இந்த அஞ்சாறு வருஷமா முக்கால்வாசி எங்க வீட்டுல நான் செய்யற சமையல் எல்லாமே அவங்க கிட்ட கேட்டுக் கத்துகிட்டதுதான்” என்றாள் உண்மையாகவே.

“ப்ச்... உனக்கு எல்லாத்தையும் சொல்லிக் கொடுத்துட்டு அவ மறந்து போயிட்டா போலிருக்கு. வர வர ருக்கு சமையல் சொல்லிக்கற மாதிரியே இல்ல. வயசாயிடுச்சு இல்லையா. அவளுக்கு உடம்பு வேற ஒத்துழைக்க மட்டேங்குது. இப்பல்லாம் ஏனோதானோன்னுதான் செய்யறா. கேட்டாக்க கிழக் காரியம், இப்படிதான் இருக்கும்னு சூடா பதில் வருது” என அங்கலாய்த்தார் சிகாமணி.

தாயைக் குறைச் சொல்வது பிடிக்காமல், “ப்பா... பாவம்ப்பா அம்மா. இந்த வயசுக்கும் அவங்களுக்கு கிச்சன் வேலைல இருந்து ஒரு சின்ன ப்ரேக் கூட கிடைக்கல. அவங்கள போய் அநியாயமா குறை சொல்றீங்களே” என மகன் அவரைப் பார்த்து முறைக்கவும்,

“அதில்ல சூர்யா, நான் உங்கம்மாவைக் குறையெல்லாம் சொல்லல. அவளால முடியலன்னுதான் வருத்தப்பட்டேன்” என உண்மையில் தன் மன ஆதங்கத்தை வெளிப்படுத்தியவர், “அவ வந்ததும் போட்டுக் கொடுத்துடாதடா. அப்பறம் உள்ளதும் போயிடப்போகுது” எனக் கெஞ்சலில் இறங்க, உண்மையில் அன்னையின் முதுமை நிலை மனதைச் சங்கடப்படுத்தினாலும் அதை வெளிக்காண்பித்துக் கொள்ளாமல், “ஹா... ஹா... உங்களோட இந்தப் பயம் எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்குப்பா” என்றான் சூர்யா இலகுவாகவே.

“ம்கும்... அப்பாவும் பிள்ளையும் இதையெல்லாம் நல்லா வக்கணையா பேசுங்க. ஆனா மறந்தும் கிச்சன்குள்ள மட்டும் நுழைஞ்சிடாதீங்க. ஏம்ப்பா, உங்களுக்குதான் வயசாகிப் போச்சு. சூர்யா சாரையாவது சமையல் கத்துக்கச் சொல்லலாமில்ல” என உரிமையுடன் கடிந்தாள் அஞ்சு.

நிச்சயமாக அவர்கள் அதைத் தவறாக எடுத்துக்கொள்ளமாட்டார்கள் என்பது தெரிந்துதான் மனதில் பட்டதை அப்படியே அவள் கேட்டு வைத்தாள்.

சூர்யா மட்டும், ‘பத்த வெச்சுட்டியே பரட்ட’ என்பதான ஒரு பார்வையை அவளிடம் வீச, அதைக் கவனத்தில் கொள்ளாமல், “என்ன செய்யறதும்மா, என்னோட அம்மா காலம் வரைக்கும் எங்களோடது ஒரு கூட்டுக் குடும்பம்தான். உன் ருக்கு அம்மா, என்னோட அண்ணி, தம்பிப் பொண்டாட்டின்னு மாறி மாறி கிச்சன பிடிச்சுக்கன்னு வீட்டுல பொம்பளைங்க இருந்தாங்க. ஒரு டம்ளர் தண்ணி வேணும்னாலும் இருக்கற இடம் தேடி வரும். இந்த விஷயத்துல ஏதாவது சொல்றதுன்னா எங்க அம்மாவைதான் சொல்லணும். அதை செய் இதை செய்ன்னு மருமகளுங்கள மட்டும் ஓட ஓட விரட்டினவங்க பிள்ளைகள கிச்சன் உள்ளயே நுழைய விடாம செஞ்சாங்க. பிள்ளைகளுக்கே இந்த ப்ரிவிலேஜ்ன்னு சொன்னா, பேரனைப் போய் சமையல் செய்ய விடுவாங்களா என்ன? ஹ்ம்ம்... சொல்லப்போனா இவன் காலேஜ் போற வரைக்கும் எங்கம்மாதான் இவனுக்குச் சாப்பாட்டை ஊட்டி விடுவாங்கன்னா பார்த்துக்கோ. அப்ப புரியலம்மா இந்தக் கஷ்டமெல்லாம். இப்பதான் ரொம்ப கொடுமையா இருக்கு. இவனோட வேலை வேற ஒரு நேரம் காலம் இல்லமா இருக்கா, இப்ப அவனால உள்ள புகுந்து செய்ய முடியல. பர்மனன்ட்டா ஆள் போட்டுக்கலாம்னா உன்னைத் தவிர வேற யார் வந்து சமையல் செஞ்சாலும் செட் ஆக மாட்டேங்குது” என நீண்ட விளக்கம் கொடுத்தார் பெரியவர்.

“ப்ச்... தங்கம் இருக்கா இல்லப்பா, அவங்க வீட்டுலயும் இதே கதைதான். ஆம்பளைங்க சமையல் கட்டுக்குள்ள போனாலே அது அவங்களுக்கு கவுரவ குறைச்சல். எங்க அப்பாவுக்குக் கூட இதெல்லாம் வராது. ஆனா என் வீட்டுக்காரு இந்த வெட்டி பந்தாலாம் பண்ணாம நல்லா வீட்டு வேலையெல்லாம் செய்வாரு” என அவள் சொல்லிக்கொண்டே போக, உணவைத் தவிர வேறு கவனமே இல்லாததுபோல உட்கார்ந்திருந்தான் சூர்யா.

“ஆங்... தங்கம்ன்னு சொல்லவும்தான் ஞாபகம் வருது. அந்தப் பொண்ணு இப்ப எப்படிம்மா இருக்கு. வேலையெல்லாம் எப்படி போய்ட்டு இருக்கு? அவ குழந்தை மேகலா கூட இப்ப பத்தாவது வந்திருப்பா இல்ல?” எனப் பெரியவர் அக்கறைத் ததும்பக் கேட்டார்.

“ஆமாம்ப்பா, கரக்ட்டு... மேகலா பத்தாவதுதான் படிக்குது. இப்ப வேலை செய்யற இடம் கூட பிரச்சனை இல்லாம பாதுகாப்பானதா இருக்குன்னு தங்கம் அடிக்கடி சொல்லிட்டே இருக்கும். அதுல வர சம்பளத்தை வெச்சிட்டு ஓரளவுக்கு அவளால மேனேஜ் பண்ண முடியுது. அதுக்காக அவ உங்களுக்கு மனசால நன்றி சொல்லாத நாளே இல்ல” என நெகிழ்ந்தவள்,

“பாப்பாவை ப்ளஸ் ஒன் சேர்க்கும்போதுதான் கொஞ்சம் நெருக்கடி ஆகும் போலிருக்கு. பார்க்கலாம் ம்ம்... ஏதோ நீட் கோச்சிங் வேற சேர்க்கணும்னு சொல்லிட்டு இருந்தா. பாவம் பணத்துக்கு என்ன செய்யப் போறாளோ தெரியல” என முடித்தாள் கவலையுடன்.

அஞ்சுவின் தோழி என்கிற வகையில், தெரிந்த இடத்தில் தங்கத்துக்கு நிரந்த வேலைக்கு ஏற்பாடு செய்து அவளுடைய மகளின் படிப்பிற்கும் சில உதவிகளைச் செய்திருக்கிறார் தெய்வசிகாமணி. அதனால் அவளை நன்றாகவே அறிவார் அவர்.

உதவிக்கென்று யாரும் இல்லாத, போதிய வருமானமற்ற ஒரு இளம் விதவை, ஒரு பெண்பிள்ளையைத் தனித்து வளர்க்கும் தாய் என்பதுதான் அவளைப் பற்றிய அடையாளம்.

மேகலா ஏழாம் வகுப்பில் படித்துக்கொண்டிருந்த சமயம் அவளுடைய கல்விக்கு உதவிக் கேட்டு மிகப் பிரபலமான ஒரு தொண்டு நிறுவனத்தை அணுகியபொழுதுதான், தனியார்ப் பள்ளியில் படிக்கும் பிள்ளைகளுக்கு அவர்கள் உதவி செய்வதில்லை என்பதே தெரிய வந்தது. அவள் படிப்பதோ அட்டைப் பூச்சிப் போல் பெற்றவர் ரத்தத்தை உறிஞ்சும் ஒரு பிரபல சீ.பீ.எஸ்.இ வழி தனியார் பள்ளி. அதிலிருந்து வெளியேறி வரும் அளவுக்குத் தாய் மகள் இருவருக்குமே மனப்பக்குவம் இல்லை. தன் உயிரை உருக்கியாவது மகளை ஒரு நல்ல இடத்தில் கொண்டுவந்து நிறுத்த வேண்டும் என்கிற வெறி மட்டும் தங்கத்திடம் தெரிந்தது.

ஒரு பெண்ணின் மன உறுதியைக் குலைக்க விரும்பாமல் அந்த வருடத்திற்கான மொத்த கல்வி செலவையும் அவரே ஏற்றுக்கொண்டார் சிகாமணி. ஆனால் அதற்கு பிறகு மூன்று வருடங்களாகத் தானே அதை சமாளிக்கிறாளே ஒழிய தன் வைராக்கியத்திலிருந்து சற்றும் பிழறவில்லை தங்கம்.

செய்நன்றி மறவாது மகளுடன் வந்து அவ்வப்பொழுது இவர்களை நலம் விசாரித்துவிட்டுப் போவாள் என்பதனாலேயே இவர்கள் குடும்பத்துக்குள் அவளிடம் ஒரு நன்மதிப்பு உண்டாகிப்போனது.

“பார்க்கலாம்மா, ஏதாவது வழி பிறக்காமலா போயிடும்” என்றார் ஆதுரத்துடன்.

“உன் ஃப்ரெண்டு கிட்ட சொல்லி அந்தப் பொண்ண கொஞ்சம் கஷ்டப்பட்டுப் படிச்சு மெரிட்ல வர மாதிரி மோடிவேட் பண்ண சொல்லும்மா, ஸ்காலஷிப் கிடைக்கும். ஏதோ ஒரு இன்ஸ்டிட்யூட்ல, டாப் ஸ்டூடன்ட்ன்னு சொல்லி போர்ட்ல விளம்பரம் போடறதுக்காகவே ஃப்ரீ நீட் கோச்சிங் கூட கொடுக்கறாங்கன்னு கேள்விப்பட்டேன். விசாரிச்சு சொல்றேன். பெண் குழந்தைகளுக்கு எதை கொடுக்கறோமோ இல்லையோ சொந்த கால்ல நிக்கற அளவுக்கு தன்னம்பிக்கையைக் கொடுக்கணும்மா” என்றான் சூர்யாவுமே.

“உண்மைதான் சூர்யா சார், பறக்கத் தொடங்கறதுக்கு முன்னாலேயே எங்க சிறகுகளையெல்லாம் எங்களைப் பெத்தவங்களே முறிச்சிட்டாங்க. அதனாலதான் நாங்க இப்படி நொண்டிட்டு இருக்கோம். அதை எங்கப் பிள்ளைகளுக்கும் செய்யமாட்டோம்”

சொல்லும்போதே அவளுடைய கண்களில் தெறித்த தீவிரத்தில் பிரம்மித்தவன், “பரவாயில்ல அஞ்சு, இந்த வெறி இருந்தா போதும். மேகலா மட்டுமில்ல உன் பிள்ளைகள் ரெண்டு பேரும் கூட சிகரத்தைத் தொடுவங்க” என்றான் அவன் மனதிலிருந்து.

“இன்னைக்குச் சின்னவளுக்குப் படிக்கச் சொல்லிக் கொடுத்துட்டு இருக்கும் போது ‘சிறகின் ஓசை'ன்னு ஒரு பாடம் கண்ணுல பட்டுது சூர்யா சார். தன்னோட வாழ்வாதாரத்தைத் தேடிக் கண்டம் விட்டு கண்டம் பறக்கும் பறவைகளைப் பத்தின பாடம் அது. அதுக்கு வலசைப் போதல்ன்னு சொல்லுவாங்களாம். ஓய்வுக்காக எங்கேயுமே நிற்காம பறக்கற பறவைகளெல்லாம் இந்த உலகத்துல இருக்குத் தெரியுமா! இப்படி வலசைப் போகும்போது அந்தப் பறவைகளோட உடம்புல கூட நிறைய மாற்றங்கள் உண்டாகுமாம். ஒரு பறவைய பார்த்து வேற ஏதோ ஒரு பறவைன்னு நாம நினைக்கற அளவுக்கு அதோட தோற்றமே மொத்தமா மாறிப்போகுமாம். அதைப் படிக்கும்போது, ஒரு விதத்துல நாங்கப் பொண்ணுங்களும் அப்படிதான்னு எனக்குத் தோனிச்சு.

படிக்கற காலத்துல எங்க ஒவ்வொருத்தருக்கும் எதிர்காலத்தைப் பத்தின ஏதேதோ கனவுகள் இருந்துது. ஆனா அதெல்லாம் பகல் கனவுதான்டின்னு சொல்லி இந்தக் காலம் எங்க தலையிலேயே தட்டி உட்கார வெச்சுது பாருங்க! ஒரு இருபது வருஷக் காலத்துல இந்த வாழ்கையின் ஓட்டத்துல எங்க உண்மையான முகத்தையே தொலைச்சிட்டு வாழ்ந்துட்டு இருக்கோம். ஏதோ எங்க பிள்ளைகளாவது நல்லபடியா முன்னேறிட்டா சரி” என்றாள் கண்களில் நீர் திரையிட.

அவளுடைய இந்தக் கூற்றுக்கு என்ன பதில் சொல்வதென்றே தெரியவில்லை அப்பா மகன் இருவருக்குமே. “கவலைபடாத அஞ்சும்மா, இப்ப கூட எதுவும் முடிஞ்சு போகல. இன்னும் உங்களுக்கு ஒரு நீண்ட வாழ்கை இருக்கு. காலம் ஒரு நாள் மாறும். அது ஒரு நல்ல முகத்தை உங்களுக்கு நிச்சயம் கொடுக்கும். உங்கப் பிள்ளைகளோட சேர்ந்து நீங்களும் கூட முன்னேறலாம்” என்றார் பெரியவர் அவளுக்கு நம்பிக்கை கொடுக்கும் விதமாக.

புடவை முந்தானையால் முகத்தை அழுந்த துடைத்துக்கொண்டவள் ஒரு கசந்தப் புன்னகையை அவருக்குப் பதிலாகக் கொடுக்க அது அவளுடைய நம்பிக்கையின்மையை மட்டுமே பிரதிபலித்தது.

அடுப்பில் வைத்திருந்த குக்கர் நான்காவது முறையாக விசில் அடிக்கவும் உள்ளே சென்றாள் அஞ்சு.

அப்பாவும் மகனும் சாப்பிட்டு எழுந்துவிட உணவு மேசையை சுத்தம் செய்தவள் துரிதமாக மதிய உணவையும் தயாரித்து முடித்து, ஃபிளாஸ்க்கில் காஃபியை நிரப்பி, அனைத்தையும் கொண்டு வந்து மேசையில் அடுக்கினாள்.

பெரியவர் வரவேற்பறை சோஃபாவில் அமர்ந்து செய்தித்தாளைப் புரட்டிக்கொண்டிருக்க, “அப்பா, நைட்டுக்கு சாப்பாடு நான் வந்து செய்யணுமா இல்ல அம்மா வந்துடுவாங்களா?” எனக் கேட்டுக்கொண்டே அவள் வெளியில் வரவும் அலுவலகம் செல்லத் தயாராகி வந்தான் சூர்யா.

“இல்லம்மா, நீ இப்ப செஞ்சு வெச்சிருகறதே போதும். அம்மா ஈவினிங் வந்துடுவாங்க” என்றவர் சட்டைப் பையிலிருந்து நூறு ரூபாய் தாள்கள் சிலவற்றை எடுத்து அவளிடம் நீட்டினார்.

அவர் சொன்னதைக் கேட்டவாறே கை நீட்டி அதை வாங்கினாலும் அவளுடைய கவனம் முழுவதும் சூர்யாவிடமே இருந்தது. அலுவலகம் செல்வதற்கு ஏதுவாக மிடுக்கான உடையிலிருந்தான். பளிச்சென்று சவரம் செய்த முகம். திருத்தமான மீசை. படிய வாரிய கேசம், சீனுவை விடக் கொஞ்சம் உயரம் எனப் பார்ப்பவரைக் கவரும்படியான தோற்றம்தான். ஆனால் கண்களில் மட்டும் ஒரு வெறுமை. அது உண்மையா இல்லை அவளுடைய மன பிரமையா என்றுதான் புரியவில்லை.

என்ன முயன்றாலும் அவளால் சீனுவை இவனுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்காமல் இருக்க முடியவில்லை. சற்றுக் குறைவாக இருந்தாலும் இவளுக்குப் பொருத்தமான உயரம்தான். அவனுடைய தோற்றமும் களையான முகமும் முழு திருப்திதான். ஆனால் அவனுடைய உடை விஷயத்தில் மட்டும் அவளுக்கு சிறு குறை உண்டு.

தினமும் ஷேவ் செய்யும் பழக்கமே கிடையாது. அவனுடைய பெரும்பாலான நாட்கள் வெறும் லுங்கி – சட்டையுடனேயே முடிந்துவிடும். சலவை / இஸ்திரி செய்த துணிகளை டெலிவரி கொடுக்கச் செல்லும்போது கூட பேண்ட் அணியமாட்டான். ஏதாவது விசேஷத்திற்குச் செல்வதென்றாலும் வேட்டிச் சட்டைதான். பிள்ளைகளின் பள்ளிக்கோ அல்லது அத்திப் பூத்தார் போன்று ஏதோ ஒரு சினிமாவுக்கோ அல்லது பீச்சுக்கோ செல்லும்போது மட்டுமே பேண்ட் சட்டை அணிவான். அந்த நேரங்களில் மட்டும் வஞ்சனை இல்லாமல் அவனை சைட் அடிப்பாள் அவள். இதுபோல் சூர்யாவைப் போன்ற தோற்றப்பொலிவுடன் இருக்க அவன் என்ன ஆஃபீஸ் வேலைக்கா செல்கிறான்?

யோசனையுடன் சூர்யாவின் முகத்தையே அவள் பார்த்திருக்க, ‘என்ன?’ என்பதாக அவன் புருவம் உயர்த்தவும்தான் தன் செயலை உணர்ந்தவள் சட்டெனத் தன்னை மீட்டுக்கொண்டு, “இந்த டிரஸ் உங்களுக்கு நல்லா இருக்கு சூர்யா சார்” என்றாள் வெகுளியாக.

“என்ன இருந்தாலும் உங்க கைவண்ணம் ஆச்சே மேடம், இருக்காதா பின்ன?” என அவன் பதில் கொடுக்க அவள் புரியாமல் விழிக்கவும், “ப்ச்... நீ அயர்ன் பண்ணிக் கொடுத்த ட்ரெஸ்ன்னு சொன்னேன்ம்மா” என அதற்கான விளக்கத்தையும் அவனே சொல்ல, “ஓ...” எனத் தலையில் தட்டிக்கொண்டாள் அனிச்சைச் செயலாக.

அதில் என்ன உணர்ந்தானோ, “ஹா... ஹா... ஒரு தடவ சொன்னா இந்த அஞ்சுக்குப் புரியாதா? எல்லாத்தையும் அஞ்சஞ்சு தடவ சொல்லணுமா?” என அவன் தன்னை மறந்து சொல்லி வைக்க, சொன்னவனுக்கும் சரி அதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தவளுக்கும் சரி ஒரு நொடி மின்சாரம் தாக்கிய உணர்வுதான் உண்டானது.

‘தான் ஏன் இப்படிச் சொன்னோம்? வெறும் மூன்றே மாதங்கள் தன்னுடன் வாழ்ந்த ஒருத்தி இந்த அளவுக்கா தன்னிடம் அவளது ஆதிக்கத்தை நிலைநாட்டிக் கொண்டிருக்கிறாள்?!’ என அவன் அதிசயித்திருக்க, ‘ஒரு நொடி அவன் முகத்தில் குயிலியின் சாயல் வந்து போனதுபோல தோன்றியது அஞ்சு எனும் அஞ்சுகத்துக்கு.

இருவரையும் புதிராகப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார் தெய்வசிகாமணி.

*********

காலை நேரம் என்பதால் அதிக ஆள் நடமாட்டம் இல்லாமல் வெகு அமைதியுடன் காட்சி அளித்தது, சென்னைப் புறநகரில் அமைந்திருக்கும் அந்த நட்சத்திர விடுதி.

முகப்பினில் ‘சரணாலயம் ஹோட்டல்ஸ்’ என்ற பெயர் பலகை கம்பீரமாகக் காட்சியளிக்க, மரங்கள் செடிக் கொடிகள் எனப் பாரபட்சம் இல்லாமல் பலவண்ண மலர்களும் பூத்துக்குலுங்கும் இயற்கை வனப்புடன் அமைந்திருக்கும் அதன் வளாகத்தினுள் நுழைந்தது உயர்ரக மகிழ்வுந்து ஒன்று.

மிகப்பெரிய அலங்கார விளக்குகளுடன் பார்ப்பதற்கே ஆடம்பரமாக அமைந்திருக்கும் அதன் நுழைவாயிலில் வந்து நின்ற காரைப் பார்த்துவிட்டு வேகமாக ஓடி வந்த காவலாளி மிகப் பவ்வியமாக அதன் பின் கதவைத் திறக்க, “தேங்க்ஸ் அண்ணா!” என்றவாறு அதிலிருந்து இறங்கி வேக நடையுடன் உள்ளே சென்றாள், சற்று முன் தன் நினைவால் ஒரே நேரத்தில் இரண்டு பேரைத் திகைப்புக்குள்ளாக்கிய குயிலி.

ரிசப்ஷனில் வேலை செய்துகொண்டிருந்த பணியாளர்கள் ஒவ்வொருவரும் அவளைப் பார்த்ததும் புன்னகைத்தவாறு, “ஹாப்பி மார்னிங் மேம்” என முகமன் தெரிவிக்க அவர்களுக்கெல்லாம் பதில் கொடுத்தவாறே கடந்து சென்றவள் அந்தக் கூடத்தின் ஒரு மூலையில் அமைந்திருக்கும், சீட்டுக்கட்டு இராணியின் படம் பதிக்கப்பட்டிருந்த கதவைத் தள்ளிக்கொண்டு உள்ளே சென்றாள்.

கண்கள் அதன் சுத்தத்தை அளவெடுக்கத் தொடங்க, பூதக்கண்ணாடிக் கொண்டுப் பார்த்தாலும் சிறு தூசியைக் கூட கண்டுபிடிக்க இயலாத அளவுக்கு, மென்மையான வெளிச்சமும் இதமான நறுமணமுமாக அவ்வளவு தூய்மையாக இருந்தது பெண்களுக்கான அந்தக் கழிப்பறை. அதில் திருப்தியுற்றவள் அங்கே இருந்த வாஷ் பேசினை நோக்கிப் போய் தண்ணீரைத் திறந்து முகத்தில் அடித்துக்கொண்டாள்.

கைக்குட்டையால் துடைத்தவாறே சுவரில் பதிக்கப்பட்டிருந்த கண்ணாடியில் தன் முகத்தைப் பார்க்க, முந்தைய இரவு முழுவதும் உறக்கமில்லாமல் போனதால் உண்டான களைப்பு அதில் அப்பட்டமாய் எழுதி ஒட்டியிருந்தது. கண்களில் செவ்வரி ஓடி ஒரே எரிச்சலாய் இருக்க, கைக்குட்டையைத் தண்ணீரில் நனைத்து கண்களில் ஒற்றினாள்.

அதில் உண்டான குளுமை ஒரு இதத்தைக் கொடுக்க மேற்கொண்டு எதையும் யோசிக்க நேரமில்லாமல் வெளியில் வந்தவள் பின்பக்கமாக அமைந்திருக்கும் நீச்சல் குளத்தை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு அடுத்து உணவகத்தை நோக்கிப் போனாள்.

நேராக அதன் சமையற்கூடத்திற்குள் சென்றவள் தூய்மையான சீருடையுடன் சுறுசுறுப்பாக வேலை செய்துகொண்டிருந்தவர்களைப் பார்த்தபடி சில நிமிடங்கள் நிற்க, அவளை உணர்ந்து ஒவ்வொருவராக அவளுக்கு முகமன் தெரிவிக்கவும் தன்னால் வேலை தடைப்படுவதை உணர்ந்து, “சும்மாதான் வந்தேன். யூ கைஸ் கேரி ஆன்” என மெல்லிய புன்னகையுடன் வெளியில் வந்து அந்த உணவகத்தின் மேலாளரிடம், “ரூம் கெஸ்ட்ஸ்க்கு அனுப்ப வேண்டிய காம்ப்ளிமேன்டரி ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் எல்லாம் அஸ் பெர் மெனு, டைம்க்குப் போயிடுச்சு இல்ல” என்று கேட்டுத் தெளிவுபடுத்திக்கொண்டு அவளுடைய பிரத்தியேக அறைக்கு ஒரு காஃபியை அனுப்பச் சொல்லிவிட்டு வெளியேறி அதே தளத்திலிருக்கும் தன் அலுவலக அறைக்குள் நுழைந்தாள்.

அவளுடைய அம்மா அப்பா இருவரின் பெயரையும் ஆரம்ப எழுத்தாகக் கொண்டு, கே.வி.குயிலி, மேனேஜிங் டைரக்டர்... என பெயர் பொறிக்கப்பட்ட பலகையைத் தாங்கிய கண்ணாடிக் கதவைத் தள்ளிக்கொண்டு உள்ளே சென்றால், ஏழெட்டு பேர் வரை வசதியாக அமர ஏதுவாக ஒரு பெரிய நீள்விருக்கை, அதன் இருமருங்கிலும் அதன் துணை ஒற்றை இருக்கைகள், மத்தியில் அலங்கார பூஜாடியுடன் கூடிய ஒரு தேநீர் மேசை, சுவற்றில் பொருத்தப்பட்டுள்ள ஒரு அதி நவீன தொலைக்காட்சி என அங்கே காத்திருப்பவர்கள் வசதியாகப் புழங்கும்படியான ஒரு வரவேற்பறை, அதனைக் கடந்து போனால், மேசை நாற்காலிகள் போடப்பட்டு உள்ளே பேசுவது எதுவும் வெளியில் கேட்காவண்ணம் 'சவுண்ட் ப்ரூப்' செய்யப்பட்ட அழுத்தமாக தேக்குமரக் கதவுடன் கூடிய ஒரு பிரத்தியேக கேபின் என்பனவற்றை உள்ளடக்கியதுதான் குயிலியின் அலுவலக அறை.

என்ன முயன்றும் அவளால் களைப்பைப் புறந்தள்ள இயலாமல் ஆயாசமாக தன் இருக்கையில் போய் அமர்ந்தவள் விழிகளை மூடிக்கொள்ள, முந்தைய இரவின் உறக்கத்தைப் பறித்த அவளுடைய செல்வன்தான் சிந்தை முழுவதும் நிரம்பி வழிந்தான்.

‘சரண்’ அதுதான் அவளுடைய பத்து வயது மகனின் பெயர்.

ஆசை ஆசையாகத் தாய் மண்ணில் வேரூன்ற வந்தவளை ‘ஏண்டா இங்கத் திரும்பி வந்தோம்?!’ என்று நினைக்க வைத்துவிட்டான்.

இலண்டனிலிருந்த வரை ஊசி முனை அளவுக்குக் கூட அவனிடம் இப்படி ஒரு ஏக்கம் எட்டிப்பார்க்கவில்லையே! ‘ஐம் எ சிங்கிள் பேரன்ட் சைல்ட்!’ என வெகு இயல்பாகச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தவன் இங்கே வந்த சில நாட்களிலேயே தன் பிறப்புக்குக் காரணமானவனைக் கேட்டு நச்சரிக்கத் தொடங்கிவிட்டானே! அடுத்தவர் வாழ்கையில் மூக்கை நுழைக்கும் கலாச்சாரம் நம் நாட்டில் சற்று ஆழமாகவே வேரூன்றி இருப்பதன் அடையாளமல்லவா இது!

அவளுடைய அப்பாவாலேயே அவனை சமாளிக்க இயலவில்லை எனும்போது யாரால் முடியும்?!

அதற்கு சரணை இவளுக்குக் கொடுத்த அவனுடைய தகப்பன்தான் வரவேண்டுமோ?! தனகென்று வேறு ஒரு வாழ்கையை அமைத்துக்கொண்டு நிம்மதியாக வாழ்ந்து கொண்டிருப்பவன் இவனுக்காக வருவானா? வரக்கூடியவன்தான்! ஒருவேளை வந்தாலும் வரலாம்தான்! ஆனால் இதற்காகவா இவ்வளவு போராட்டமும் தனிமைத் துயரும்?!

திசைமாறிப்போன வாழ்க்கையை எண்ணி அவளுடைய இமைகளின் ஓரம் ஈரம் கசிந்தது.

இவ்வாறான மனநிலையில் ஒருத்தி இங்கே தவித்துக்கொண்டிருக்க அடம் பிடித்து பள்ளிக்கு மட்டம் போட்டுவிட்டு வீட்டிலிருக்கும் இவளுடைய வில்லாதிவில்லனோ இவளுக்கு எதிரான ஆட்டத்தைச் செவ்வனே தொடங்கியிருந்தான்!

அதாவது, நைசாக அவனுடைய பாட்டி கற்பகத்தை ஏமாற்றி அவருடைய கைப்பேசியை எடுத்துக்கொண்டு கழிப்பறைக்குள் போய் புகுந்துகொண்டவன் முகநூலின் உள்நுழைந்து முன்னே என்ன போடுவது பின்னே என்ன போடுவது என்ற குழப்பத்துடன் ‘சூர்யா’ என டைப் செய்து தேடுதல் வேட்டையில் இறங்கியிருந்தான்.

*********