Nilamangai - 14 (C)

நிலமங்கை - 14

நிதரிசனத்தில்…

அமைதியாக அவளை கோவிலின் வாயிலில் இறகிவிட்டவன், “நான் இப்புடியே பொரப்பட்றேன், மங்க. நிறைய வேலை கிடக்கு. முடிச்சிட்டு உன் பொறந்த வீட்டு ஆளுங்க கூடவே திரும்ப வந்துரு” என்று சொல்லிவிட்டு வாகனத்தை கிளப்ப, “தாமு” என்ற அவளது அழைப்பில் ‘என்ன’ என்பதாகத் தேங்கி நின்றான்.

“இவ்வளவு வருஷம் போன பொறவும் என்ன நம்பிட்டு ஏன் தாமு உன் வாழ்கைய நாசம் செஞ்சுக்கற” என வருத்தம் மேலிட அவள் கேட்கவும், “நீ இந்த மாதிரி பேசறதே அபத்தம்னு உனக்கு புரிய மாட்டேங்குது பாரு! நீ இல்லாம எனக்குன்னு தனியா ஏதுடி வாழ்க்க? அது நல்லா இருந்தாலும் உங்கூடத்தான்… இல்ல நாசமாப் போனாலும் நீ இல்லாமத்தான்” என்று அசராமல் அவளுக்கு பதில் கொடுத்துவிட்டு, வாகனத்தை வேகமாக செலுத்திக் கொண்டு அங்கிருந்து சென்று மறைந்தான்.

அவளது வைராக்கியமெல்லாம் அவனுக்கு முன் கொஞ்சம் கொஞ்சமமாக தளர்ந்து கொண்டிருப்பது அவளது அறிவுக்கு நன்றாகவே புரிந்தது. அது முழுவதும் கரைந்து காற்றோடு போகும் முன் தான் மேற்கொண்டு வந்த வேலை முடிந்துவிட வேண்டுமே என்கிற பயம் அவளது மனம் முழுவதும் பரவியது.

அது மட்டும் நல்லபடியாக முடிந்துவிட்டால், ‘அதன் பின் என்ன?’ என்கிற கேள்விகே இடமில்லை என்பது அவளுக்குத் திட்டவட்டமாக தெரிந்திருக்க, அதற்கு மேல் சிந்திக்க ஒன்றுமில்லை என்கிற மனநிலையுடன் கோவிலுக்குள் சென்றாள்.

அவளைப் பார்த்தவுடன், “வந்துட்டியாக்கா? பொங்கல் எல்லாம் வெச்சி முடிச்சாச்சு. சாமிக்கு பூஜை போட ரெடி பண்ணிட்டு இருக்காங்க. எல்லாரும் உனக்காகத்தான்க்கா வெயிட்டிங்” என்றபடி வனா ஓடிவந்து அவளது கையைப் பிடித்து இழுத்துச் செல்ல, அதன் பின் அந்த சூழ்நிலை அவளைத் தன் கட்டுக்குள் பிடித்து வைத்துக் கொண்டது.

எல்லாம் முடிந்த அவர்கள் வீடு வந்து சேரவே மதியம் இரண்டு மணி ஆகிவிட்டது.

தாத்தா, சித்தி, வனா, கேசவன் இன்னும் சில பங்காளி உறவினர்கள் என சிறு கும்பலே சேர்ந்து விட்டிருக்க, இந்த நேரத்தில் வாகனம் ஏதும் ஏற்பாடு செய்யாமல் இருந்ததால் எல்லோரும் பேசிக் கொண்டே நடந்தபடி வீடு வந்து சேர்ந்தார்கள்.

மதிய உணவுக்கு ஏற்கனவே வெளியில் சொல்லி வைத்திருக்கவே, வீடு திரும்பிய பின் பெரிதாக வேலை ஒன்றும் இல்லை. நேராக அப்பாவின் அறைக்குள் போனவள் மின்விசிறியை சூழல் விட்டு ஒரு நாற்காலியை இழுத்துப் போட்டுக் கொண்டு அவனுக்கு அருகில் அமர்ந்தாள்.

அவளை உரசியபடியே உள்ளே நுழைந்த வனா, கையில் எடுத்து வந்திருந்த திருநீற்றையும் குங்குமத்தையும் அவளுடைய அப்பாவின் நெற்றியில் பூசி விட, மெதுவாக ஒரு கையை தூக்கி அவளது தலையை வருடினான் வேலு.

அவனது விழிகள் லேசாகக் கலங்க, "என்னப்பா, நம்ம வனாவ கட்டிக் குடுத்து ரொம்ப தொலவு அனுப்பனுமேன்னு வருத்தப்படுறியா?" என்று மங்கை கரிசனமாகக் கேட்க, 'இல்லை' என்பதாகத் தலையசைத்தவன், "இந்த கல்யாணம் நல்லபடியா முடியணுமேன்னு கொஞ்சம் பயமா இருக்கு, அவ்வளவுதான். மனசுக்கு புடிச்ச பையன கட்டிட்டு இந்த பொண்ணு சந்தோஷமா இருந்தா போதும். மத்தபடி நீதான் இங்கேயே வந்துட்டியே, இனிமே உள்ளூர்ல தான இருக்க போற? எனக்கு வேற என்ன கொற இருக்கு சொல்லு மங்க?" என்று வேலுமணி சொல்ல, ஒரு மாதிரி மனதை பிசைந்தது மங்கைக்கு.

அவனுடைய கையை எடுத்து தன் கைகளுக்குள் பொத்திக் கொண்டாள். "அக்கா, முகிலான்னு ஒருத்தங்க கால்ல இருக்காங்க. உங்கிட்ட பேசணுமாம்" என்றபடி தனது கைப்பேசியை அவளிடம் நீட்ட, வேகமாக அதை வாங்கிக்கொண்டு பழக்கடை நோக்கிப் போனாள்.

சுற்றும் முற்றும் தன் பார்வையை ஓட்டியவள், அங்கே யாரும் இல்லை என்பதை உறுதி செய்துகொண்டு கிணற்றடி தொட்டியின் மேல் உட்கார்ந்தபடி, "சொல்லுங்க டாக்டரே, எனி எமர்ஜன்சி, திடீர்னு கால் பண்ணி இருக்கீங்க" என்று இலகுவாகக் கேட்க, "நாம ஃபிரெண்ட்ஸ் சில பேர் உன்ன நேர்ல பார்க்க ரொம்ப ஆவலா இருக்காங்க. நாளைக்கு எர்லி மார்னிங் மகாபலிபுரம் கடற்கரைக்கு வந்துரு. அங்க வெச்சு அவங்கள உனக்கு இன்ட்ரட்யூஸ் பண்றேன். ரெலேக்ஸ்ட்டா சூர்யோதயத்த பார்த்துட்டே கொஞ்ச நேரம் பேசிட்டு இருக்கலாம்” என்று எதிர் முனையில் பேசிய முகிலா சொல்ல, அடுத்த நாள் காலை வேறு ஏதும் வேலை இருக்கிறதா என யோசித்தாள்.

அடுத்த நாள் மாலைதான் வனாவுக்கு நலங்கும் அதைத் தொடர்ந்த விருந்தும் இருக்க, அதிகாலையே கிளம்பி அங்கே வருவதாக ஒப்புக்கொண்டு வனா திருமணம் பற்றி அவள் கேட்ட கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்லி அழைப்பைத் துண்டிக்க அரை மணி நேரம் கடந்துவிட்டிருந்தது.

அதற்குள் ‘மங்க… மங்க’ என அவளது பெயரைக் கூவிக் கூவி மகேஸ்வரி அவளைத் தேடிக் கொண்டிருக்க, “தோ வரேன், சித்தி” எனக் குரல் கொடுத்தபடி உள்ளே வந்தாள்.

“நீ என்ன விருந்தாளியா மங்க? ஒவ்வொரு வேளைக்கும் யாராவது வந்து உன்ன அழைச்சாதான் சாப்புட வருவியா? வந்து நேரத்தோட சோத்த துன்னுட்டு பொறவு மத்த வேலைய பார்க்கலாமில்ல” என அழைக்க, அவளுடைய குரலில் வெளிப்பட்ட அதீத உதாசீனம் மங்கையின் மனதிற்குள் ஊசி போல சுருக்கென குத்தியது.

அதை வெளியில் காண்பிக்காமல், “அப்பா சோறு துன்னுடுச்சா சித்தி” என்று எதார்த்தமாகக் கேட்டபடி பந்தியில் உட்கார்ந்திருந்த அவளது தாத்தாவுக்கு அருகில் போய் அமர, “எங்க, பசி இல்ல, பசி இல்லன்னு சொல்லி உசுர எடுத்துக்கினு கிடக்கு. அது மனசுல என்ன வேதனையோ, வாய தொறந்து சொன்னாதான தெரியும். உள்ள பூந்தா கண்டுக்க முடியும். கேசவன் ஒரு பக்கம், வேல வேலன்னு அல்லாடினு கெடக்கறான்னு சொன்னா, கல்யாண பொண்ணுன்ற நெனப்பே இல்லாம இந்த வனா பொண்ணுதான் பசி பட்டினியோட அதுங்கூட கெடந்து லோல் பட்டுன்னு கெடக்குது பாவம்” என ராஜி அவளுடைய முகத்திலடித்தார்போல சுள்ளென எரிந்து விழ, பட்டென எழுந்தவள், “சரி நான் போயி வனாவ அனுப்பறேன்” என்றபடி விறுவிறுவென அங்கிருந்து அகன்றாள்.

"நீ கொஞ்சம் கூட மாறவே மாட்டியா? என்ன மகேசு இது, இம்மா வருஷம் கழிச்சி அந்த பொண்ணே இப்பதான் இங்க வந்துருக்குது. நீ இப்படி அதும் மூஞ்சில அடிச்சா மாதிரி பேசுறியே, சரியா?" எனத் தாத்தா கேட்க, "உன் பேத்திய சொன்னா உனக்கு பொத்துக்கினு வந்துருமே. இதாலதான் உன் மச்சான் இப்படி வெசனப்பட்டுகினு கிடக்குது. இது மட்டும் ஒழுங்கா தாமுவோடா போயி நல்லபடியா குடும்பம் நடத்தினாங்காட்டியும் அது ஏன் இப்படி எங்க உசுர எடுக்க போகுது? இதெல்லாம் உனக்கு எங்கயாவது புரியுதா?" என்று அருகில் இத்தனை பேரை வைத்துக் கொண்டே மகேஸ்வரி அவருக்கு பதில் கொடுப்பது நன்றாகவே மங்கையின் காதில் விழுந்தது.

"மகேசு சொல்றதும் சரிதான அண்ணே, இன்னும் எவ்வளவு காலத்துக்கு தான் இந்த மங்க பொண்ண அதும்போக்குல உடப் போறீங்க?" என சந்தானத்தை வாய் திறக்க விடாமல் வேலுவின் ஒன்றுவிட்ட பெரியம்மா கேள்வி கேட்பதும் காதில் விழுந்தது.

அதற்கு மேல் எதையும் கேட்க பிடிக்காமல் வேகமாக தந்தை இருக்கும் அறைக்குள் வர, கையில் ஒரு தட்டுடன் வேலுமணியை சாப்பிட வைக்க போராடிக் கொண்டிருந்தாள் வனா. சித்தி சற்று கடுமையாகச் சொன்னாலும் அவளுடைய ஆதங்கம் சரி என்றே பட்டது.

"வனா தட்ட என்கிட்ட கொடுத்துட்டு நீ போய் சாப்புடு" என அவளது கையில் இருந்து தட்டை பறித்துக் கொண்டு நிர்பந்தமாக அவளை அங்கிருந்து அனுப்பினாள்.

"ஏம்பா, ஒவ்வொரு வேளைக்கும் ஒனக்கு சோறும் மருந்தும் கொடுக்க அந்த பொண்ணு இவ்வளவு போராடுது இல்ல, நீ கொஞ்சமாவது அனுசரிக்கணும்பா" என மங்கை அவனை இதமாகவே கடிய,

"என்னால தான மங்க உனக்கு இந்த அவதி. இல்லன்னா நீ உன் இஷ்டப்பட்ட படி இப்ப இருந்திருப்ப இல்ல?" என வேலுமணி வருத்தத்துடன் கேட்க,

"நீ நினைக்கிற மாதிரி எல்லாம் இல்லப்பா, நான் எப்படி இருக்கணும்னு ஆசைப்பட்டனோ அதைவிட எனக்கு புடிச்ச மாதிரி ரொம்ப நல்லாவே வாழ்ந்துட்டு இருக்கேன். நீ கவலையே படாத” என அவனுக்கு பதில் கொடுத்தபடி உணவை எடுத்து அவன் வாயில் புகட்ட, அடுத்து ஏதோ சொல்வதற்காக அதை அவன் வேகமாக விழுங்கவும் தொண்டையில் சிக்கிக்கொண்டு கமரியது.

"அப்பா, எதுக்கு இந்த அவசரம், மெதுவா சாப்புடு" என பதறியபடி அவனுக்கு தண்ணீரை புகட்ட, "கண்ணு, நீ தாமுவோட கூட சேந்து குடும்பம் நடத்துறதும் நடத்தாம போறதும் உன் இஷ்டம். ஆனா இந்த ஊர வுட்டு மட்டும் போயிராத கண்ணு. என் கூட என் வூட்டுல இல்லன்னா கூட பரவால்ல, உந்தாத்தா கூவே இருந்துக்க. முன்ன மதிரி ஒரு நாளைக்கு ஒரு தரமாது உன்ன கண்ணால பார்த்துட்டு இருந்துட்டா, அதுவே எனக்கு போதும்” என ஒரு வரமாக அதை அவன் அவளிடம் யாசிக்க, அவனது இந்தப் பேராசையை அவளால் நிறைவேற்றவே இயலாது என்கிற நினைப்பில், கல்லாக்கி வைத்திருக்கும் அவளது நெஞ்சை பொத்துக் கொண்டு கசிந்த ஈரம் அவளது கண்களில் உடைப்பெடுத்து. முகத்தை தன தோளில் துடைத்தபடி அவள் பின் புறமாகத் திரும்ப, அந்த அறையின் கதவில் சாய்ந்தபடி நின்றிருந்தான் தாமோதரன்.

தகப்பனுக்கு காண்பிக்க விரும்பாமல் அவள் திருப்பிய முகத்தை இவன் பார்க்க நேர்ந்துவிட, அவளது உடலில் உண்டான சிறு அதிர்வும் அவனது பார்வைக்கு தப்பவில்லை.

அதுவும் வேலுமணி பேசியதை முழுவதுமாகக் கேட்டிருந்தவனுக்கு, 'நாமளே இவள கரெக்ட் பண்ணி சுமுகமா குடும்பம் நடத்த என்னென்னவோ செஞ்சிட்டு இருக்கோம். அது புரியாம இந்த மாமா என்னடான்னா விவரமே இல்லாம இப்படி பேசுதே' என ஆயாசமாக இருந்தது அவனுக்கு. அவளுடைய முக வாட்டம் வேறு மனதை பிசைந்தது.

"இன்னா மாமா பேசிகினிருக்க நீ? உம்பொண்ணே என்ன வெச்சி செய்யுது! இதுல நீ வேற அவள ஏத்து ஏத்துன்னு ஏத்தி வுடுற. பெரிய மனுஷனா லட்சணமா என் மருமவங்கூட நல்லபடியா சேர்ந்து வாழுன்னு உம்மவளுக்கு புத்தி சொல்ல வேணாமா" என இலகுவாகவே கேட்பது போல் கேட்டபடி மங்கைக்கு அருகில் வந்து நிற்க அவளோ அவளைப் பார்த்து முறைக்க, வேலுவின் முகம் இறுகிக் கருத்தது.

"இதோ பாரு மாமா, உம்பொண்ணு இனிமே நம்ம வுட்டு எங்கேயும் போகாது. இத போகவும் நான் உடமாட்டேன். நீயி தேவையில்லாம கவலப்பட்டு குட்டைய கொழப்பாத!" என அழுத்தமாக சொன்னபடி அவளை அர்த்தம் பொதிந்த ஒரு பார்வை பார்க்க அவனை முறைப்பதை மட்டுமே தன் வேலையாக செய்து கொண்டு இருந்தாள் மங்கை.

"அதில்ல தாமு, யாரோட நிர்பந்தத்துக்காகவும் இது இங்க இருக்கக் கூடாது. இதோட முழு விருப்பத்தோட சந்தோஷமா இவ நம்ம கூட இருக்கணும். அதுதான் எல்லாத்த விட ரொம்ப அவசியம்" என வேலுமணி குளறலாக என்றாலும் தெளிவாகத் தன் கருத்தைச் சொல்ல, "எல்லாம் நீ சொல்ற மாதிரியே நடக்கும் மாமா, கவலப்படாத" என இதமாகவே அவனுக்கு பதில் கொடுத்தவன், "கை காயுது பாரு மங்க. சோத்த எடுத்து எம்மாமனுக்கு குடு" என அவளைப் பார்த்துச் சொல்ல அவளும் அந்த வேலையை தொடர்ந்தாள்.

"மங்க, இந்தப் பாயாசத்த வெக்க மறந்துட்டேன். அப்படியே இதையும் உங்க அப்பாவுக்கு குடுத்துடு" என்ற படி கையில் எடுத்துவந்த கிண்ணத்தை அவளிடம் நீட்டினாள் மகேஸ்வரி.

எல்லோரும் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும் பொழுது அங்கே வந்த தாமு நேராக மங்கை இருக்கும் இடம் பார்த்து வந்து விட, தான் மங்கையிடம் பேசிய அனைத்தையும் அவன் கேட்டு விட்டானோ என்கிற பதற்றம் அவளுக்குள் உண்டாகி இருந்தது. அதை தெரிந்து கொள்ளும் பொருட்டே ஏதோ ஒரு சாக்கு வைத்துக் கொண்டு இங்கே வந்தாள். அவளுடைய பார்வை தாமுவின் முகத்திலேயே நிலைத்திருக்க அவனது பாவனையில் இருந்து அவளால் எதையும் கண்டுகொள்ள முடியவில்லை.

"பால் பாயாசம் ரொம்ப நல்லா இருக்கு தாமு, உனக்கு ஒரு கப் எடுத்தாந்து தரட்டுமா?" என உபசரிப்பாக அவள் கேட்கவும், "என்னத்த, எனக்கே பாயாசம் போட பாக்கறியா நீயி" எனக் கிண்டலாகச் சொல்ல அவளுடைய முகம் வெளிறிப் போனது.

அதை கவனிக்காதவன் போல, "இவ்வளவு அக்கறையா கேக்கற, ஏன் வேணாம்னு சொல்லணும்? நீ போய் எடுத்துட்டு வாத்த" இன்று அவளுக்கு பதில் கொடுக்க வேகமாக அகன்றாள் மகேஸ்வரி.

உடனே கைப்பேசியை எடுத்து இயக்கி, "கார் பின் சீட்ல ஒரு பேக் இருக்கு பாரு அதை எடுத்துட்டு உடனே கேஸவன் வீட்டுக்கு வா" என்று சொல்லித் துண்டித்தான்.

மங்கை பொறுமையாக வேலு மணிக்கு உணவை புகட்டிக் கொண்டு இருக்க, அவளையே யோசனையுடன் பார்த்தபடி நின்றிருந்தான். மகேஸ்வரியும் பாயசத்துடன் வர அதே நேரம் செல்வமும் அவன் கேட்ட பையுடன் உள்ளே நுழைந்தான்.

அதற்குள் வேலு மணியும் சாப்பிட்டு முடித்திருக்க "மங்க நீ போய் சட்டுனு கை கழுவிட்டு வா" என்று சொல்ல கண்களாலேயே அவனை எரித்த படி அங்கிருந்து சென்றவள் கையை கழுவி துடைத்த படி திரும்ப வரவும், அந்தப் பையில் இருந்து ஒரு கட்டு பணத்தை எடுத்து மங்கையின் கையில் திணித்தவன், "இத உன் சித்தி கைல குடு" என்று சொல்ல அவள் குழப்பத்துடன் கேள்வியாக அவனை ஏறிடவும் கை கால்கள் எல்லாம் நடுங்கி விட்டது மகேஸ்வரிக்கு.

கொஞ்சமும் ஒத்துழைக்காமல் வேலுமணி செய்யும் பிடிவாதத்தில் வனமலர் அல்லாடிக் கொண்டிருப்பதை பார்து உண்டான ஆதங்கத்தில் வாயை அடக்க முடியாமல் மங்கையிடம் அப்படி எடுத்தெறிந்து பேசிவிட்டாளே ஒழிய, அடுத்த நொடியே பின் விளைவுகளை பற்றிய பயம் அவளுக்கு வந்துவிட்டது என்பதுதான் உண்மை.

"என்ன மங்க, வேடிக்கை பார்த்துட்டு நின்னுட்டு இருக்க, பணத்தை இவங்க கிட்ட குடு" என தாமு அவளை அவசரப்படுத்த, மகேஸ்வரியிடம் அதை நீட்டவும் கை நடுங்க அந்தப் பணத்தை வாங்கிக் கொண்டாள்.

இரண்டாயிரம் ரூபாய் தாள்கள் அடங்கிய முழுமையான அந்தப் பணக்கட்டை பார்த்ததும் ஆயிரம் கேள்விகள் எழுந்தது மங்கைக்குள்.

"ஆமா, எதுக்கு தாமு இவ்வளவு பெரிய அமௌன்ட்? அதுவும் நீ இவங்களுக்கு கொடுக்கிற?" என அவள் சிறு பதற்றத்துடன் கேட்க, "இந்த ரெண்டு லட்ச ரூபா பணத்தை கொடுத்து உன்னை மொத்தமா கிரயம் பண்ணி எழுதி வாங்கிக்க போறேன்" என்று சொல்லி அதில் கொலை காண்டாகி போய் அவள் முறைக்கவும் பக்கென்று சிரித்தவன், "வனா கல்யாண செலவுக்குதான்" என்றான்.

"அதான் அல்மோஸ்ட் எல்லா வேலையும் முடிஞ்சிடுச்சே, இப்ப எதுக்கு சித்தி இவ்வளவு பெரிய அமௌன்ட்டு" என்று அவள் மகேஸ்வரியிடம் கேட்க, "அது… அது வந்து" எனத் தடுமாறியவளுக்கு அதற்கு மேல் தொண்டையை விட்டு அடுத்த வார்த்தை வெளிவராமல் சிக்கிக் கொண்டது.

எப்படி அவளிடம் சொல்வது என புரியாமல் தடுமாற்றத்துடன் அவள் தாமுவை ஏறிட, 'நீதான இவளை எடுத்தெறிஞ்சி பேசின, நீயே பதில் சொல்லு' எனப் பிடிவாதமாக அவன் அசையாமல் நிற்கவும், "அது, நம்ம வனா மாப்ள வூட்ல ரெண்டு லட்சம் ரொக்கம் வரதட்சணையா கேட்டாங்க. அவ கல்யாணப் பொறுப்பு பூராவும் தாமு தான் எடுத்துட்டு இருக்கு, அதனாலதான்" என்று ஒருவாறு திக்கித் திணறி மகேஸ்வரி அவளுக்கு விளக்கம் கொடுக்க, அப்படியே கூசி போய்விட்டது மங்கைக்கு.

'இவ்வளவு பெரிய தொகைய வரதட்சணையா கொடுத்து இப்படி செலவு செஞ்சு உன் பொண்ணுக்கு ஆடம்பரமா ஒரு கல்யாணம் தேவையா' என கேட்க நினைத்தாலும் அதை அவளால் செய்ய முடியவில்லை. தங்கை மேலிருந்த அக்கறை தடுத்தது. அதுவும் இது அவளது காதல் திருமணம் என்பது ஏற்கனவே தெரிந்திருக்க செய்வதறியாமல் குழம்பிப் போனாள்.

பார்த்தவரையில் மொத்த திருமண செலவும் பத்து லட்சத்தை தாண்டி இருக்கும். இதையெல்லாம் இவனிடம் எப்படி ஈடு செய்வது? ஆனால் இதையெல்லாம் நேரிலேயே பார்த்த பின்னும் இவளுக்கு மிகப்பெரிய வியப்பு என்னவென்றால், இவை எதைப்பற்றியும் இவளிடம் அவன் ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லை என்பதுதான்!

இதற்கெல்லாம் ஈடு செய்யும் படி கேவலமாக தன்னிடம் இந்த தாமோதரன் எதையும் கேட்டு விட மாட்டான் என்கிற நம்பிக்கை அசைக்க முடியாமல் ஆணி அடித்து மனதில் பதிய அவனுடைய முகத்தை ஆழ்ந்து பார்த்தாள்.

அவளுடைய பார்வையில் கலந்தபடி, "தோ பாருத்த… நான் வேற மங்க வேற கிடையாது. நான் உன் குடும்பத்துக்கு எது செஞ்சாலும் அது உனக்காகவோ இல்ல எம்மாமனுக்காகவோ செய்யல. எம்மங்கைக்காக அவ இடத்துல இருந்து நான் செய்யறேன். அத நீ முதல்ல புரிஞ்சுக்கோ. முன்ன இருந்த அதே நினைப்புல மங்க கிட்ட உன்னோட புத்திய நீ காமிச்சியானா நீ பெத்த புள்ளைங்க ரெண்டும் தான் கஷ்டப்படுங்க. அந்த நினைப்பு உனக்கு எப்பவுமே இருக்கணும்" என மிரட்டலாகவே சொல்ல, பேச்சே வராமல் தலையை மட்டுமே ஆட்டினாள் மகேஸ்வரி.

ஏதோ நடந்திருக்கிறது என்கிற வரையில் வேலுமணிக்கு புரிய மனைவியை எரிச்சலுடன் பார்த்து வைத்தான்.

"சரி இத இதோட நிப்பாட்டிட்டு, நீ போய் ஆக வேண்டிய வேலைய பாரு" என இலகுவாகவே சொன்னவன், விட்டால் போதும் என அவள் அங்கிருந்து தெறித்து ஓடவும், வெளியில் நின்றிருந்த செல்வத்தை குரல் கொடுத்து அழைத்தான். அவன் உள்ளே வர, "மங்கையோட திங்ஸ் இங்க என்னென்ன இருக்கோ பார்த்து எடுத்து கொண்டு போயி நம்ம வூட்டு மேல எங்க ரூம்ல வச்சிரு" என்று அவனைப் பணித்தான்.

"தாமு, இப்ப என்ன" என்று எதையோ சொல்ல வந்தவளை மேற்கொண்டு பேசவிடாமல் தடுத்து, "ஏன் இங்க இருந்துட்டு உனக்கு வண்டி வண்டியா ஏச்சும் பேச்சும் வாங்கணுமா? இன்னைக்கு உன் சித்தி பேசிச்சு, நாளைக்கு ஒன்ன வேற எவனாவது ஏதாவது சொல்லனுமா? அப்புறம் நான் சும்மா இருப்பேன்னு நினைக்கிறியா? இந்த தேவையில்லாத தொல்லையெல்லாம் இந்த நேரத்துல அவசியமா?" என அவன் எகிர, "தாமு சொல்றதுதான் சரி கண்ணு, கல்யாணம் முடியற வரைக்கும் நீ இவங்கூட இருக்கறதுதான் நல்லது" என்று வேலுமணியும் சொல்லிவிட தானே அவளது பொருட்களை எடுத்து செல்வத்திடம் கொடுத்தாள்.

சற்று முன் மகேஸ்வரி பேசிய பேச்சுக்கு, பேசாமல் மேற்கு தெருவில் இருக்கும் அவர்களது குடிசைக்குச் சென்று விடலாம் என்ற எண்ணம்தான் அவளுக்குத் தோன்றியது. ஆனால் அருகிலிருந்து வேலுமணியை பார்த்துக் கொள்வதும் அவசியம் என்று விளங்க தன் எண்ணத்தை மாற்றிக் கொண்டாள். அதை வேலுமணியை வைத்துக் கொண்டே தாமுவிடம் சொன்னால் இருவருமே ஒப்புக்கொள்ள மாட்டார்கள். நேரம் பார்த்து அவனிடம் சொல்லிக் கொள்ளலாம் என்ற முடிவுக்கு வந்துவிட தற்காலிகமாக அவன் சொல்வதற்கு இணங்கும் சூழ்நிலை உருவாகிவிட்டது.

மேலும் அடுத்த நாள் காலை மகாபலிபுரம் வரை செல்ல வேண்டி இருக்கவே, தாமுவுடன் தங்கும் பட்சத்தில் அவனுக்கு பல விளக்கங்கள் கொடுக்க நேரிடும். அனைத்தையும் யோசித்தபடி அவள் குழம்பிப் போய் நிற்க, "இன்னும் என்ன யோசன, நீ வா நம்மூடுக்கு போவலாம்" என அவளது கையைப் பிடித்து அவன் இருக்க, "இரு தாமு, ரொம்ப பசிக்குது. ஒரு வாய் துன்னுட்டு வந்துடறேன்" என்று அவள் யோசிப்பதற்கான அவகாசத்தை எடுத்துக் கொள்ள, "ஏன் நம்மூட்ல சோறு இல்லையா உனக்கு" எனக் கேட்டான் குதர்க்கமாக.

மகேஸ்வரியில் பேசியதன் தாக்கம் அவனிடம் அதிகம் இருப்பது புரிய, "சித்தி பேசறது என்ன புதுசா? அது இப்படித்தான்னு உனக்கு தெரியாதா, தாமு! இதை எல்லாம் பெருசா தூக்கி பிடிச்சுட்டு முறுக்கிட்டு போக முடியாது புரிஞ்சுக்க. நான் வரேன்னா வருவேன். இல்ல நீயும் என் கூட ஒக்காந்து துன்னு, ஒண்ணாவே போலாம்" என்று சொல்ல, "வேணாம் வேணாம் நான் ஏற்கனவே சாப்டுட்டேன். அன்னால நீ பொறுமையாவே வந்து சேரு" என்று சொல்லிவிட்டு அவன் அங்கிருந்து சென்று விட, வனா சாப்பிட்டு முடித்திருக்கவும் அவளை அழைத்து வேலுமணிக்கு கொடுக்க வேண்டிய மருந்துகளை கொடுத்துவிட்டு, தானும் ஒரு வாய் சாப்பிட்டு முடித்து, கேசவனை அழைத்து அடுத்த நாள் மகாபலிபுரம் வரை செல்ல வேண்டிய விஷயத்தைச் சொல்லி, கால் டாக்ஸி புக் செய்வதைப் பற்றி அவனிடம் கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டாள்.

அப்படி இப்படி அந்தி சாயும் நேரம் வந்துவிட, தாமுவின் வீட்டிற்கு வந்தவள் நேராக போய் புஷ்பாவையும் கிழவியையும் பார்த்துவிட்டு தாமுவின் அறைக்கு வந்தாள்.

கையில் ஏதோ புத்தகத்தை விரித்து வைத்துக்கொண்டு அவன் உட்கார்ந்திருந்தாலும் அவனது முகம் இறுகிப்போயிருக்க அவளுக்காகவே காத்திருக்கிறான் என்கிற பாவம் அவனிடம் தெளிவாக வெளிப்பட்டது.

'அதான் உன் இஷ்டத்துக்கு என்ன இங்க வர வச்சிட்டியே, பொறவு என்ன வந்தது' என்கிற ரீதியில் அவனை கண்டுகொள்ளாமல், செல்வம் கொண்டு வந்து வைத்த பொருட்களை இடம் பார்த்து எடுத்து வைத்துவிட்டு தன் மடிக்கணியுடன் நூலக அறை நோக்கிப் போனாள்.

அதற்கு மேல் தன் பொறுமையை இழுத்துப் பிடிக்க முடியாமல் அவள் பின்னோடே வந்தவன், "என்னடி நெனச்சிட்டு இருக்க உன் மனசுல, காலைல மகாபலிபுரம் போனும்னா என்கிட்ட சொல்ல வேண்டியதுதான! எனக்கு தெரியாம கேசவன் உனக்கு கால் டாக்ஸி ஏற்பாடு செஞ்சி கொடுத்துடுவானா?" என்று படபடவெனப் பொரிய, 'ஓ இது தான் பிரச்சனையா?' என்ன மனதிற்குள் எண்ணியவள், "ஐயோ இதுக்கலாமா தாமு ஒன்ன தொல்ல பண்ணுவாங்க, தேவையில்லாததுக்கு எல்லாம் நீ மூஞ்சிய தூக்கி வெச்சிகினு இருக்க" என நிதானமாகவே பதில் கொடுக்க, "பெரிய இவ, போடி சர்தான்" எனச் சுள்ளென விழுந்துவிட்டு, மீண்டும் போய் தன் புத்தகத்துடன் ஒன்றினான்.

அவளும் தான் செய்ய வேண்டிய சிறு வேலைகளை மடிக்கணினியின் துணையுடன் செய்து முடித்து விட்டு அறைக்குள் வர, "எனக்குமே நாளைக்கு கொஞ்சம் வேலை இருக்கு. அதையும் மகாபலிபுரத்துலயே பிக்ஸ் பண்ணிட்டேன். நானே உன்னை காலைல கூட்டிட்டு போயிடுறேன்" என்று சொல்லிவிட்டு, "எனக்கு கொஞ்சம் வெளியே வேலை இருக்கு போயிட்டு வரேன், நீ எங்கேயும் போவாம பேசாம ரெஸ்ட் எடு" என்று சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து அகன்றான்.

இரவு உணவு உண்ண புஷ்பா, தானே அங்கு வந்து அவளை அழைத்துச் சென்றாள். சாப்பிட்டு முடித்து, அவளுடைய பிறந்த வீட்டிற்குச் சென்று எல்லோரையும் ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு மீண்டும் அவர்களது அறைக்குள் வந்தவள் அசதியில் அப்படியே படுத்து உறங்கிவிட, தாமோதரன் மீண்டும் வீடு திரும்ப நடுநிசி ஆகியிருந்தது.

நேரே தனது அறைக்குள் வந்தவனுக்கு மங்கையை அங்கே காணோவுமே, தனது அறையில் தனது படுக்கையில் உரிமையுடன் அவள் உறங்குவதிலேயே அவனது மனம் நிறைந்து போக, அவளைப் பார்த்தபடியே அருகில் இருந்த சோபாவில் போய் அமர்ந்தவன் சில நிமிடங்களில் அப்படியே உறங்கிப் போனான்.

***

"மங்க, எழுந்திரு. இப்பவே கிளம்பினா தான் நீ சொன்ன நேரத்துக்கு மகாபலிபுரம் போய் சேர முடியும்" என்ற தாமுவின் குரலில் அடித்துப் பிடித்த அவள் எழுந்து அமர, கையில் ஃகாபிக் குவளையுடன் அவளுக்கு தரிசனம் தந்தான் அவளை ஆட்டிப் படைப்பவன்.

"தேங்க்ஸ் தாமு" என்றபடி அதை வாங்கி ஓரமாக வைத்துவிட்டு போய் அவள் பல்துலக்கி விட்டு வர, "தேங்க்ஸ் மங்க" என்றான் தாமோதரனுமே.

இந்த 'தேங்க்ஸ்' எதற்காக என்பது புரியவும் ஒரு அழகான புன்னகை அவளது முகத்தில் வந்து ஒட்டிக்கொள்ள ஃகாபியை எடுத்து பருகியவள், "வெரி நைஸ் தாமு" என்றாள் இரசனையுடன்.

அதே இரசனையுடன் அவனுமே, "வெரி நைஸ்… மங்க" என்று இதழ் விரிந்த புன்னகையுடன் சொல்ல, இந்த 'நைஸ்' எதற்கு என்பதும் புரிந்ததால் அவளுடைய முகம் சிவந்து போனது.

மேலும் மேலும் மோகத் தீ அவள் மீது கொழுந்து விட்டு எறிய, மனதை இழுத்துப் பிடித்து தன்னை இயல்பாக வைத்துக்கொள்ள மிகவும் போராடித்தான் போனான் தாமோதரன்.

அதன் பின் அவசர அவசரமாகக் கிளம்பி மகாபலிபுரத்தை நோக்கிப் பயணப்பட்டனர் இருவரும்.

அவள் கேட்டுக்கொண்டதன் படி ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில் அவன் வாகனத்தை நிறுத்த அவள் கீழே இறங்கவும், "முடிச்சுட்டு எனக்கு கால் பண்ணு வந்து பிக்கப் பண்ணிக்கிறேன்" என்று அவன் அக்கறையுடன் சொல்ல அவள் தலையசைக்கவும் அதற்குள்அவளை நோக்கி ஓடி வந்தாள் அவளுக்காகவே அங்கே காத்திருந்த முகிலா.

தாமுவுக்கு கையசைத்து விட்டு, மங்கை அவளுடன் சென்றுவிட அவன் காருக்குள் அமர்ந்தபடியே அவளை பார்த்திருந்தான். இன்னும் நான்கு ஐந்து பேர் தூரத்தில் இவளுக்காக காத்திருப்பது தெரிந்தது. மிகவும் குறைவான வெளிச்சத்தில் யாரையும் அடையாளம் காண இயலவில்லை.

மனதிற்குள் லேசாக பயம் கவ்வினாலும், தன் வாகனத்தை திருப்பிக் கொண்டு அங்கிருந்து சென்றான்.

ஏற்கனவே அன்றைய தினம் விக்ரமை நேரில் சந்தித்து பேச அவன் முடிவு செய்து வைத்திருக்க மங்கையை பாதுகாப்பாக இங்கே அழைத்து வர வேண்டிய சூழல் உருவானதால் அவனையும் இங்கேயே இருக்கும் ஒரு விடுதிக்கு வர சொல்லி இருந்தான்.

நேராக அவன் அங்கே செல்ல விக்ரமும் அவனுக்காக அங்கே காத்திருந்தான்.

ஃகாபியை வரவழைத்து பருகியபடி தாமு யோசனையுடனே அமர்ந்திருக்க, "என்னடா மாமா, திடீர்னு டீ.பிய மீட் பண்ணனும்னு சொல்ற என்ன விஷயம்" என்று விக்ரம் கேட்க, "நேத்து மங்க டீ.பி கிட்ட பேசிட்டு இருந்தாடா மாமா, அதான் என்ன விஷயம்னு தெரிஞ்சுக்கணும்னு பார்க்கிறேன்" என்று நேரடியாக விஷயத்தைச் சொல்ல, "ஹேய் காமெடி பண்ணாத தாமு" எனச் சிரித்தான் விக்ரம்.

"இல்லடா மாமா, ஐ ஆம் சீரியஸ், நேத்து எர்லி மார்னிங் மங்க இன்காக்னிட்டோ விண்டோக்குள்ள போய், பிரவுசிங் ஹிஸ்டரி தெரியாம ஏதோ சைட் அக்சஸ் பண்ணிட்டு இருந்தா!

எல்லாத்தையுமே வைஃபை ஹிஸ்டரி வச்சு பாத்துட்டே தான் இருந்தேன். அட்வான்ஸ்ட் சர்ச் பார்த்தப்ப கூட என்ன செய்யறான்னு கண்டுபிடிக்க முடியல. அவ டார்க் எல்லாம் ஆக்சிஸ் பண்ணுவான்னு சத்தியமா நான் நம்பல. ஆனா பண்ணி இருக்கா, யூ நோ! அவ ஒரு வாய்ஸ் கால் பேசினா, அவ பேசிட்டு இருக்கிறது டீ.பி கூடத்தான்னு அப்பதான் தெரிஞ்சுது" என்று தாமு சொல்ல உண்டான வியப்பை விக்ரமால் மறைக்கவே முடியவில்லை.

"சத்தியமா சொல்றேன்டா மாமா, நிச்சயமா மங்க மேட் பார் தாமுதான்" என்று சொல்லி அவன் சிரிக்க, "அட போடா நீ வேற!" என்று சலித்தபடி, "இத பத்தி என்ன ஏதுன்னு விசாரி, முடிஞ்சா டீ.பியோட எனக்கு ஒரு மீட்டிங் அரேஞ்ச் பண்ணு" என்று தீவிரமாகச் சொல்ல, "டன்" என அதற்கு ஒப்புக் கொண்டான் விக்ரம்.

அதன்பின் வேறு ஏதோ கதைகளை பேசியபடி நேரத்தைத் தள்ள, இறக்கி விட்ட அதே இடத்திதுக்கு வந்து அழைத்துச் செல்லுமாறு மங்கை அவனை கைபேசியில் அழைத்துச் செல்லவும், நண்பனிடம் விடை பெற்று கிளம்பினான் தாமு.

அவன் அங்கே வந்தபோது மங்கை மட்டும் அவனுக்காக காத்திருக்க, அவளுடைய தோழர்கள் அனைவரும் தூரத்திலேயே நின்று வழி அனுப்பும் விதமாக அவளுக்குக் கை காண்பித்தனர். அவர்களுக்குள் வெள்ளைக்காரப் பெண் ஒருத்தியும் கருப்பின ஆண் ஒருவனும் இருப்பது போல் தோன்றியது.

அவள் படித்தது மொத்தம் வெளிநாட்டில் என்பதனால் அது அவனுக்கு வித்தியாசமாகத் தெரியவில்லை என்றாலும், ஏன் அவர்களை இவள் தன்னிடம் அறிமுகப்படுத்தவில்லை என்கிற கேள்வி உள்ளுக்குள்ளே எழுந்தது. ஆனாலும் அதைக் கேட்காமல் வாகனத்தைக் கிளப்பியவன், "பசிக்குதா மங்க, வழில எங்கயாவது பிரேக்ஃபாஸ்ட் சாப்டுட்டு போலாமா, இல்ல நேரா வூட்டுக்கு போயிடலாமா" என்று அவன் கேட்கவும், "ஒனக்கு பசிச்சா சாப்பிடலாம், இல்லன்னா வூட்டுக்கு போயிடலாம். ஃபிரண்ட்ஸ் ஃப்ரூட்ஸ், ஜூஸ் எல்லாம் எடுத்துட்டு வந்திருந்தாங்க, சாப்டேன். அதனால எனக்கு பசிக்கல" என்று அவள் பதில் கொடுக்க அவனுமே விக்ரமுடன் கொஞ்சமாக கொறித்து விட்டு வந்திருக்க, வீட்டிற்கு சென்றுவிடலாம் என முடிவெடுத்து வாகனத்தை வேகமாக செலுத்தத் தொடங்கினான்.

காலை நேரம் என்பதினால் கடற்கரை சாலை, அதிக போக்குவரத்து இல்லாமல் அமைதியாக காட்சியளித்தது. மோகனமான அந்த கார் பயணம் மனதை மயிலிறகால் வருட, தனது பார்வையை தாராளமாக அவள் மீது படரவிட்டான்.

முந்தைய இரவு முதலே மனதிற்குள் மையமிட்டிருந்த தாபத்தை கட்டி வைத்திருந்தவனின் பிடி தளர்ந்து போனது.

அதிகாலை அவசராவசரமாக கிளம்பி வந்திருந்ததில் அவளை கவனித்து ஒரு பார்வை பார்க்கக்கூட அவகாசம் கிட்ட வில்லை. காரில் ஏறி அமர்ந்த பிறகும் கூட தொடர்ந்து கைப்பேசியில் அழைப்புகள் வந்த வண்ணம் இருக்க, சிறிதும் தன் கவனத்தை அவள் மீது திருப்ப இயலவில்லை.

இப்பொழுது பார்க்க, இருக்கையில் வசதியாக சாய்ந்து அமர்ந்திருந்தவள் ஏதோ ஆழ்ந்த யோசனையில் இருக்க அவளது பார்வை சாலையையே வெறித்திருந்தது.

அவளுக்காகவே அவன் பார்த்து பார்த்து வாங்கி வைத்திருந்த அடர் நீல ஜீன்ஸையும் அதற்கு தோதான ஆகாய நீல வண்ண குர்த்தியையும் அணிந்திருந்தாள்.

அதற்கு மேல் பெரிதாக ஒப்பனை செய்ய அவளுக்கு அவசியமே இருக்கவில்லை. அவளுடைய இந்த தோற்றத்தை பார்த்து பழகிவிட்டிருக்க, இப்படியும் அவளை அவனுக்கு பிடிக்கவே செய்தது.

மனதிற்கு கடிவாளமிட முடியாமல் அப்படியே சரிந்து அவரது கன்னத்தில் இதழ் பதித்து, "லவ் யூ மங்க" என்றபடி நிமிர, அவனது அந்த ஒரு நொடி நேர தடுமாற்றத்திற்குள் அனாயாசமாக அவனது காரை உரசிவிட்டு அதி வேகமாக அவர்களை கடந்து போனது, கன்டைய்னர் லாரி ஒன்று. நொடி நேரத்திற்குள் அவன் மட்டும் சுதாரிக்காமல் விட்டிருந்திருந்தால் அடுத்த நொடி இருவருமே உயிர்த்திருக்க வாய்ப்பில்லாமல் போயிருக்கும்.

எப்படியோ சமாளித்து, ஒரு கையை அவளுடைய கழுத்தில் போட்டு அவளை குனிய வைத்து தானும் குனிந்து வாகனத்தை அவன் நன்றாக வளைத்திருக்க சரிவில் இறங்கி தடுமாறி அந்த கார் நிற்பதற்குள், அதன் முன்புற கண்ணாடி தூள் தூளாக உடைந்து போய் ஏர் பேர்க்கும் திறந்து கொண்டது.

அவனது இரண்டு கைகளிலும் ஏதோ குத்தி கிழித்திருக்க ரத்தம் கசியத் தொடங்கியது. அப்பட்டமான உயிர் பயத்துடன், "மங்க, ஆர் யூ ஆல்ரைட்" என அருகில் இருந்தவளின் நிலையைப் பார்க்க, "ஐம் ஓகே தாமு" எனது திடமாக ஒலித்த அவளது குரலில் சற்றே ஆசுவாசம் அடைந்தவன் சமாளித்துக் கொண்டு கீழே இறங்கி அவள் பக்க கதவை திறந்து கீழே இறங்க அவளுக்கு உதவ, தடுமாறி நின்றவளை, உச்சந்தலை முதல் உள்ளங்கால் வரை கலங்கிய கண்களால் அளவெடுக்க, கண்களுக்கு புலப்படும் இடங்களில் தெரிந்த சிறு சிறு கீறல்களில் மெல்லியதாக உதிரம் கசிய, நெற்றி எதிலோ முட்டி லேசாக புடைத்து கன்றியிருந்தது. மற்றபடி பெரிதான பதிப்பு எதுவும் இல்லை என்பது புரிய, அதே கரிசனையுடன் அவளும் இவனை ஏறிடுவது புரிந்த கணம், அப்படியே தாவி அவளது கழுத்தை கட்டி தன் நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டாள்.

அவளுடைய் கைகளும் அவனை சுற்றி வளைக்க, "ஐ டூ லவ் யூ, தாமு" என அவளது கட்டுப்பாடுகளை உடைத்து அனிச்சையாக அவளது இதழ்கள் முணுமுணுத்த தேன் தெறிக்கும் வார்த்தைகள் அவனது உயிர் வரை தொட்டு மீண்டது. அவனது அணைப்பிலிருந்து விலகத் தோன்றாமல், “நீ ஓகே தான” என்று கேட்க, ‘ம்ம்’ என அவன் முணுமுணுக்கவும், “பயபடாத தாமு, எனக்கும் ஒண்ணும் இல்ல” என்றாள் அவனை அமைதிப் படுத்தும் வண்ணம்.

இறுகிக்கொண்டே போன அவளது அணைப்பில் சற்றே மனம் தெளித்து அமைதியுற்றாலும், இவ்வளவு பெரிய விபத்துக்கு பின்னும் பதற்றமே அடையாத நிலமங்கையின் இந்த அதீத நிதானம் தாமோதரனையே அதிர வைத்தது!