Nee Enbathe Naanaga - 10

10 - ரௌத்திரம்

மாலை நேரம். அந்த அடுக்குமாடி குடியிருப்பின் முன்புறம் இருந்த குழந்தைகளுக்கான விளையாட்டு பூங்காவில் அமைக்கப்பட்டிருந்த மரபெஞ்சில் அமர்ந்து கொண்டிருந்தாள் ஜானவி.

அன்புச்செல்வியும் மீனாவும் விளையாடி கொண்டிருக்க, செழியனும் அவர்களோடு சேர்ந்து குழந்தை போல் விளையாடி கொண்டிருந்தான்.

ஜானவியின் விழிகளோ அவர்கள் மூவரை மட்டுமே கடிவாளம் கட்டிய குதிரை போல் பார்த்து கொண்டிருந்தது. அந்த காட்சியை பார்க்கும் போது அவளுக்கு அப்படி ஒரு மனநிறைவு.

ஜானவி எந்தவித வேலைப்பாடும் இல்லாத மஞ்சள் நிற சுடிதார் அணிந்து கொண்டு தன் மேல்அழகை மறைத்த வண்ணம் ஒரு வெள்ளை நிற துப்பட்டாவை போட்டிருந்தாள்.

அந்தி மாலையின் செந்நிற துகள்கள் அவள் மேனி நிறத்தோடு சேர்ந்து மின்ன, அந்த திவ்யமான அழகு அவள் வெளிப்புற தோற்றத்திலிருந்து மட்டும் பிரதிபலிக்கவில்லை. அவள் மனதிலிருந்தும் பிரதிபலித்தது. சில நாட்களாக அவள் வாழ்வும் மனநிலையும் மாறியிருந்ததன் வெளிப்பாடுதான் அது!

மௌன சிலையென அமர்ந்திருந்த அவளின் அமைதியை குலைத்தது அவள் கைபேசியின் ரீங்கார ஒலி. அதனை காதில் வைத்து பேசியவளின் பார்வை அப்போதும் அவர்கள் மூவரை விட்டு நீங்கவில்லை.

“நான் ஜட்ஜ ம்மா கிட்ட கூட பேசிட்டேன் ஜானு... கண்டிப்பா இந்த தடவை கேஸ் பைனல் ஆகிடும்... மத்த பார்மாலடீஸ் கூட சீக்கிரம் முடிச்சுடலாம்” என்று எதிர்புறத்தில் ஒரு குரல் சொல்ல, “நிஜமாவா மேடம்” என்று அவள் முகம் அத்தனை அழகாக மலர்ந்தது. அவள் அதற்காகத்தானே காத்திருந்தாள்.

“ஹம்ம்... ஆனா நீ அந்த ஆளை சும்மா விட கூடாது ஜானவி... பெருசா எதாச்சும் நஷ்ட ஈடா கேட்டு வாங்கணும்”

“ஐயோ வேண்டவே வேண்டாம் மேடம்... என்னால இனிமே முடியாது... திரும்பியும் இந்த பிரச்சனை பெருசாகும்... எனக்கு என் பொண்ணு என் கூட இருந்தா மட்டும் போதும்... இனி அந்த ஆளோட சங்காத்தமே வேண்டாம்” என்று அவள் முடித்து கொள்ள அதற்கு மேல் அவர்கள் சம்பாஷணை நீளாமல் ஒரு சில வார்த்தைகளோடு நிறைவடைந்தது.

ஜானவி தன் பேசியின் தொடர்பை துண்டித்த போதும் அவள் முகத்தில் இன்னும் அவள் கேட்ட செய்தியின் சந்தோஷம் நிலைகொண்டிருந்தது.

“என்ன? கால் பேசனதும்... ரொம்ப ஹேப்பியா ஆயிட்டீங்க ஜானவி... என்ன விஷயம்?” என்று செழியன் அவள் அருகில் வந்து கேட்க,

“என் வக்கீல்தான்... சீக்கிரம் டிவோர்ஸ் கிடைசிடும்னு சொன்னாங்க” என்றவள் சொல்ல, செழியன் முகம் வருத்தாமாக மாறியது.

“இதுக்கா ஹேப்பியானீங்க?!” என்று அவன் சந்தேகமாக கேட்க, “எனக்கு இப்போதைக்கு இதுதான் ஹேப்பியான நியூஸ் செழியன்” என்றாள் அவள் முகமெல்லாம் புன்னகையோடு!

செழியன் அவளை புரியாமல் பார்க்கும் போது அன்புச்செல்வியின் அழுகை குரல் கேட்க, ஜானவி தன் இருக்கையில் இருந்து எழுந்து ஓடினாள்.

அன்புச்செல்வியும் மீனாவும் ஓடி பிடித்து விளையாடி கொண்டிருந்ததில் அன்பு கால் தடுக்கி விழுந்துவிட, ஜானவி அவளை தூக்கிவிட சென்றாள்.

“ஜானவி விடுங்க... அவளே எழுந்திருக்கட்டும்... இப்படியெல்லாம் விழுந்து எழுந்திருச்சாதான் குழந்தைகளோட மனமும் உடலும் பலப்படும்... லெட் ஹெர்” என்றவன் அவளை தடுத்தான்.

“குழந்தைங்க விழுந்தா தூக்கிவிடணும்... இப்படி பிலாஃசபி பேச கூடாது” என்றவள் அவனிடம் கோபமாக சொல்ல,

“இது ஒன்னும் பிலாஃசபி இல்ல ஜானவி... பேஃக்ட்” என்றான்.

“நீங்களும் உங்க உருப்படாத ஃபேக்ட்டும்” என்றவள் அவன் சொல்வதை காதில் வாங்காமல் குனிந்து அன்புவை தூக்க, அவள் மேலிருந்த துப்பட்டா சரிந்துவிழுந்தது.

அதனை எடுப்பதை காட்டிலும் ஜானவி அன்புவின் கால்களை நீவிவிட்டு அவள் கண்ணீரை துடைத்துவிட்டு சமாதானப்படுத்துவதில்தான் ரொம்பவும் மும்முரமாக இருந்தாள்.

“ஜானவி உங்க துப்பட்டாவை எடுத்து மேல போடுங்க” என்று செழியன் சொல்ல அவள் அப்போதே அதனை உணர்ந்து தன் துப்பட்டாவை சரி செய்து கொண்டாள். அதன் பின் ஜானவி அன்புவை சமாதானப்படுத்தி கொண்டிருக்க, அந்த நொடி அங்கே பெரும் சத்தம் எழுந்தது.

ஜானவி என்னவென்று பார்க்க அத்தனை நேரம் அவளுடன் பேசி கொண்டிருந்த செழியன் யாருடனோ சீற்றமாக சண்டையிட்டு கொண்டிருந்தான். அவனை சுற்றி ஒரு கூட்டம் சூழ்ந்து கொண்டது.

அன்பு அச்சத்தோடு ஜானவியின் கால்களை கட்டி கொண்டு, “அப்பா ஏன் சண்டை போடுறாரு?” என்று கேட்க,

“அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல... நம்ம போலாம்” என்று அவள் மீனாவை தேட அவள் அந்த கூட்டத்தை நோக்கி சென்று கொண்டிருந்தாள்.

“மீனு வா இங்கே?” என்று ஜானவி மகளை அழைக்க, “நான் போய் பார்த்துட்டு வரேனே” என்றாள்.

“பின்னிடுவேன்” என்று சொல்லி இருவரையும் தன் கைகளில் பிடித்து கொண்டு ஜானவி அங்கிருந்து செல்லும் போது செழியனின் முகத்தை பார்த்தாள். அவன் முக்கத்தில் அத்தனை ரௌத்திரம். எரிமலையாக வெடித்து கொண்டிருந்தான்.

இந்த ஆறு மாதத்தில் அவனிடம் அப்படி ஒரு பரிமாணத்தை அவள் பார்த்ததே இல்லை. அவன் அடித்த அடியில் எதிரே இருந்தவன் முகமெல்லாம் ஒரே இரத்த காயம் வேறு. அந்த காட்சியை பார்க்க அவளுக்கு என்னவோ போலிருந்தது.

ஜானவி தன் பார்வையை திருப்பி கொண்டு குழந்தைகள் இருவரையும் வீட்டிற்கு அழைத்து வந்துவிட, மீனா அன்புவோடு விளையாடுகிறேன் என்று சொல்லி செழியன் வீட்டிற்குள் ஓடிவிட்டாள்.

ஜானவியோ செழியன் வரும் வரை வீட்டின் வாயிலிலேயே காத்திருக்க, அவன் கரத்தை உதறி கொண்டே மெல்லமாக தன் ஊன்று கோளை பிடித்து கொண்டு படியேறி வந்தான்.

“என்னாச்சு செழியன்? உங்களுக்கும் அடிப்பட்டிடுச்சா?” என்று அவள் பதட்டத்தோடு கேட்க,

“அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல” என்றவன், “குழந்தைங்க” என்று நிறுத்தி அவளை பார்த்தான்.

“உள்ளே இருக்காங்க” என்றவள் அவன் வீட்டை காட்ட, மேலே ஏறி வந்த செழியன் ஜானவியை தயக்கமாக பார்த்தான்.

“உங்களுக்கு இது தேவையா செழியன்?” என்றவள் அவனை ஆழமாக ஒரு பார்வை பார்க்க, “தப்பை தட்டி கேட்டா தப்பா?” என்று அவன் அவளை முறைப்பாக பார்த்தான்.

“தேவையில்லாத விஷயத்தில தலையிடுறது தப்புதான்”

“எது தேவையில்லாத விஷயம்?”

“விடுங்க செழியன்... அவன் எல்லாம் ஒரு ஆளுன்னு” என்றவள் அலட்சியமாக பார்க்க,

“அப்போ நான் எதுக்கு சண்டை போட்டேன்னு உங்களுக்கு தெரியும்” என்று செழியன் குற்றம் சாட்டும் பார்வையோடு கேட்டான்.

ஜானவி சிரித்துவிட்டு, “பொண்ணுங்களுக்கு இயல்பாவே ஒரு எச்சரிக்கை உணர்வு உண்டு... பார்வை எங்க இருந்தாலும் எங்க கவனம் எல்லா இடத்திலும் இருக்கும்... நம்மல யார் எப்படி எப்படி பார்க்கிறாங்கன்னு எல்லாமே தெரியும்” என்றதும் செழியன் முகம் கோபமாக மாறியது.

“அப்போ தெரிஞ்சும் சைலன்ட்டா இருந்தீங்க”

“ஐயோ! செழியன்... ஒரு விஷயத்தை புரிஞ்சிக்கோங்க... நான் ட்ரேவல் பண்ற பஸ், ட்ரெயின், அபீஸ்... தங்கி இருக்க அப்பார்ட்மெண்ட்னு சுத்திலும் ஒரு பத்து பேர் இப்படி வன்மமா அலைஞ்சிட்டுத்தான் இருக்காங்க... எல்லார்கிட்டயும் என்னை ஏன் பார்க்கிறன்னு சண்டைக்கு போடுட்டு இருக்க முடியாது... இன்னும் கேட்டா எவன் பேக்கெட்ல கத்தி வைச்சிருக்கான்... கையில அசிட் பாட்டில் வைச்சிருக்கான்னு யாருக்கு தெரியும்... அதுவும் இல்லாம நான் ஒரு சிங்கிள் மதர்... அப்படி இருக்க நான் எப்படி இந்த மாதிரியான பிரச்சனையை எல்லாம் இழுத்து போட்டுக்க முடியும்”

அவள் சொல்வதை எல்லாம் நிதானித்து கேட்ட செழியன் அவள் முகம் பார்த்து, “நான் கேட்கறேனேன்னு தப்பா எடுத்துக்காதீங்க... அன்னைக்கு என்கிட்ட மட்டும் அப்படி சண்டை போட்டீங்க... அப்போ இந்த சோ அன் சோ ரீஸன் பத்தி எல்லாம் யோசிக்கலயா?” என்று கேட்க,

“நான் அன்னைக்கு சண்டை போட்டது என் மகளுக்காக செழியன்... என்னோட பலமும் அவதான்... என்னோட பலவீனமும் அவதான்... மீனுக்காக நான் எந்த பிரச்சனையையும் சமாளிப்பேன்... ஆனா எனக்காகன்னு வரும் போது எதையும் செய்யணும்னு எனக்கு தோணல” என்று அவள் விரக்தியாக பேசி கொண்டே நடக்க,

“ஏன் இவ்வளவு விரக்தியா பேசுறீங்க ஜானவி?” என்று கேட்டு கொண்டே அவனும் அவளோடு நடந்து வந்தான். இருவரும் மேல் மாடிக்கு வந்துவிட அவர்கள் உரையாடல் தொடர்ந்தது.

“என்ன சொல்றது? என் வாழ்க்கை அப்படி? ப்ளஸ் டூ ல நான் ஸ்டேட் ரேன்க் வாங்கணும்னு ஆசை பட்டேன்... நடக்கல... டிஸ்ட்ரிக்ட் ஃபர்ஸ்ட்தான் வர முடிஞ்சுது... பரவாயில்லன்னு மனசை தேத்திக்கிட்டேன்

எஞ்சனியர் படிக்க ஆசைதான்... ட்ரை பண்ணா ஸ்காலர்ஷிப் கூட கிடைச்சிருக்கும்... ஆனா போற வர செலவு சாப்பாடு அது இதுன்னு எல்லாம் நம்மதான் பண்ணி ஆகணும்... எதுக்கு அப்பாவுக்கு கஷ்டம்...

அதெல்லாம் வேண்டாம்னு டிக்ரி பண்ணேன்... படிப்பை முடிச்சு குடும்பத்துக்கு எக்கெனாமிக்கலா சப்போர்ட் பண்ணனும்னு நினைச்சேன்... ஆனா அதுவும் நடக்கல... செகண்ட் இயர் படிக்கும் போதே மாப்பிள்ளை பார்த்து கல்யாணம் பண்ணி வைச்சிட்டாங்க

வேண்டாம்னு சொல்லி பார்த்தேன்... எங்க கேட்டாங்க... உனக்கு அப்புறம் ஒரு தங்கச்சி இருக்கா தம்பி இருக்கான்னு சொல்லி என்னை ஒரு மாதிரி கன்வின்ஸ் பண்ணிட்டாங்க...

சரி... இனிமே இதுதான் நம்ம லைஃப்னு நான் அக்ஸ்ப்ட் பண்ணிக்கத்தான் பார்த்தேன்... ஆனா எனக்கு அதுக்கான டைம்மை யாருமே குடுக்கல... எல்லோருக்கும் அவங்க தேவை... அவங்க விருப்பம்... அவசரம் அவரசமா படிக்கும் போதே ஒரு குழந்தைக்கு அம்மாவாயிட்டேன்” என்று சொல்லும் போதே அவள் விழிகளில் தாரை தாரையாக நீர் வர ஆரம்பித்தது.

“ஜானவி!” என்றவன் தவிப்போடு அவளை பார்க்க அவள் முகத்தை அழுந்த துடைத்து கொண்டு,

“தாய்மைங்கிறது ஒரு அழகான உணர்வு... அதை என்னால அந்த நேரத்தில ரசிக்க கூட முடியல தெரியுங்களா... படிக்கணும் வேலைக்கு போகணும்... இதுதான் என்னோட ஒரே குறிக்கோளா இருந்துச்சு... அந்த சூழ்நிலையிலையும் நான் பிடிவாதமா என் படிப்பை முடிச்சேன்... ஆனா வேலைக்கு போக முடியல... மீனுவை காரணம் காட்டி என்னை எதுவுமே செய்ய விடல... நான் நினைச்சதை எதுவும் செய்ய முடியலயேன்னு ஃபிரஸ்டிரேஷன்... கோபம்... வெறுப்பு... வீட்டில இதனால எப்ப பாரு சண்டை சண்டை சண்டை

மீனுவுக்கு விவரம் தெரிஞ்சதும் அவளுக்கு அவங்க அப்பா மேல வெறுப்பு உண்டாயிடுச்சு” என்று பேசி கொண்டே ஜானவி மௌனமானாள்.

செழியன் வேதனையோடு, “ஒ! இதனாலதான் நீங்க உங்க கணவரை பிரிஞ்சி வந்துட்டீங்களா?” என்றவன் கேட்க, இல்லை என்பது போல் தலையை மட்டும் அசைத்தாள்.

அவன் குழப்பமாக அவளை பார்த்து கொண்டிருக்க, “அந்த மனுஷன் வேற ஒரு பொண்ணோட” என்று வார்த்தைகள் வராமல் நிறுத்தி கொண்டுவிட, அவன் அதிர்ச்சியானான்.

“ச்சே” என்று செழியன் முகம் அசூயையாக மாற அவள் மேலும், “கேட்கிற உங்களுக்கே இப்படி இருக்கே... எனக்கு எப்படி இருக்கும் செழியன்” என்றாள் கண்ணீரோடு!

அவனால் எதுவும் பேச முடியவில்லை.

ஜானவி அவன் புறம் திரும்பி, “இதெல்லாம் கூட பரவாயில்ல... ஆனா அவன் செஞ்ச தப்புக்கு என் பொறுப்பில்லாதனம்தான் காரணம்னு சொல்லிட்டான்... ரேஸ்கல்... இதுல என் குடும்பமும் கூட அவன் சொன்னதையே சொல்லி என்னை அசிங்கப்படுத்திட்டாங்க... போதும்டா சாமின்னு நான் என் பொண்ணை கூட்டிட்டு இங்க வந்துட்டேன்

இனிமே நான் வாழ்ற வாழ்க்கை முழுக்க என் பொண்ணுக்காகத்தான்... யாருடைய தயவையும் எதிர்ப்பார்க்காம அவ தேவை எல்லாத்தையும் நானே செஞ்சி கொடுக்கணும்... அதான் இப்போ என்னோட ஒரே குறிக்கோள்... லட்சியம்... ஆசை எல்லாம்” என்று வேதனையோடு சொல்லி கொண்டிருந்த ஜானவியை பார்த்த செழியனுக்கு அந்த நொடி அவள் மீது பரிதாபமும் அதேநேரம் மரியாதையும் உண்டானது.

“இவ்வளவு சின்ன வயசில எவ்வளவு பிரச்சனை போராட்டம் உங்க வாழ்கையில... ஆனா இருந்தும் எல்லாத்தையும் கடந்து வந்து நிற்கிறீங்க... நீங்க உண்மையிலேயே உமன் ஆஃப் இன்ஸ்பிரேஷன் ஜானவி” என்றவன் சொல்ல அவள் கேலியாய் சிரித்து,

“நான் உமன் ஆஃப் இன்ஸ்பிரேஷனா... போங்க செழியன்... கலாய்க்காதீங்க... ஐம் அ உமன் ஆஃப் பைஃலியர்” என்று அழுத்தமாக உரைத்தாள்.

அவன் ஸ்தம்பித்து அவளை பார்க்க அவள் இயல்பு நிலைக்கு வந்திருந்தாள்.

“நான் யார் கிட்டயும் இப்படி என் பெர்ஸ்னலை ஷேர் பண்ணதில்லை... ஆனா உங்ககிட்ட ஏதோ ஒரு வேகத்தில எல்லாத்தையும் உளறி கொட்டிட்டேன்... சாரி... தேவையில்லாம் என் லைஃப் பத்தி பேசி உங்க மனசை கஷ்டப்படுத்திட்டேன்”

செழியன் உடனே, “சேச்சே... அப்படி எல்லாம் எதுவுமில்ல... ஒரு வகையில உங்க கஷ்டத்தை கேட்கும் போது என் வாழ்கையில நடந்ததெல்லாம் ஒண்ணுமே இல்லன்னு தோணுது” என்று சொல்ல, ஜானவி அவனை புரியாமல் பார்த்தாள்.

“என் லைப் அப்படியே வேற மாதிரி... நான் என் வாழ்கையில நினைச்ச எல்லாத்தையும் அடைஞ்சேன்... இன்னும் கேட்டா நான் வெற்றியை மட்டுமே பார்த்து வளர்ந்தவன்... சின்னதா ஒரு ஸ்கூல் காம்பட்டீஷன்ல கூட நான் தோல்வியை பார்த்ததில்ல... அதே போல நான் ஆசைப்பட்ட படிப்பு வேலை காதல்னு எல்லாமே எனக்கு கிடைச்சுது...

அதுவும் எல்லாமே தி பெஸ்ட்தான்... ஹெப்பியாஸ்ட் மேன் இந்த வேர்ல்ட்... அப்படிதான் நான் என்னை நினைச்சுப்பேன்... என்னை அப்படிதான் என் ரஞ்சு வைச்சிருந்தா... தேவதை மாறி ஒரு மகளை கொடுத்தா....” அதற்கு பிறகு ஒரு சில நொடிகள் அவனிடம் மௌனம் மட்டுமே. ஜானவி அவனையே ஆழ்ந்து பார்த்து கொண்டு நின்றாள். அவன் மௌனத்தை கலைக்க அவளால் முடியவில்லை. மனம் கனத்த போனது.

ஆனால் செழியனே மீண்டும் இயல்பு நிலைக்கு வந்து,

“அந்த கடவுளுக்கே என் வாழ்கையை பார்த்து பொறாமை போல ஜானவி... அதான் என்னோட எல்லாம் சந்தோஷத்தையும் மொத்தமா ஒரே அக்ஸிடென்ட்ல பறிச்சுக்கிட்டான்... டேமிட்” என்றவன் சீற்றமாக முடிக்க, அவன் விழிகளில் அத்தனை வலியும் வேதனையும்தெரிந்தது.

அந்த சமயம் அவன் மன வேதனையை கூட்டும் விதமாக அவன் கைப்பேசி ஒலிக்க, அவனோ அந்த உணர்வே இல்லாமல் நின்றிருந்தான். அவன் நினைப்பெல்லாம் வேறெங்கோ தூரமாக பயணித்து கொண்டிருந்தது.

“போ நீ போ

போ நீ போ

தனியாக தவிக்கின்றேன் துணை வேண்டாம் அன்பே போ

பிணமாக நடக்கின்றேன் உயிர் வேண்டாம் தூரம் போ

நீ தொட்ட இடமெல்லாம் எரிகிறது அன்பே போ”

“செழியன்” என்று அவள் தொட்டு உலுக்கும் வரை அவன் இயல்பு நிலைக்கு வரவில்லை.

“ஃபோன் அடிக்குது” என்றவள் சொல்லும் வரை அவன் அதை உணரவில்லை. செழியன தன் பேசியை எடுத்து பார்த்துவிட்டு, “அம்மாதான் கூப்பிடுறாங்க” என்று சொல்ல,

“ச்சே... நம்ம பாட்டுக்கு பேசிக்கிட்டே மேல வந்துட்டோம்... குழந்தைங்க என்ன பண்றாங்களோ?” என்று அவள் படபடப்பாகி படிக்கட்டுகளில் கீழே இறங்க போக,

“இதோ வரேன் ம்மா” என்று சொல்லி செழியன் பேசிவிட்டு அழைப்பை துண்டித்துவிட்டு அவனும் ஜானவி பின்னோடு வந்தான்.

அதேநேரம் அவள் பதட்டத்தை பார்த்து, “டென்ஷனாகதீங்க... அதான் அம்மாவும் அப்பாவும் குழந்தைங்க கூட இருக்காங்க இல்ல” என்க,

“அதெல்லாம் சரிதான்... ஆனா மீனா என்ன சேட்டை பண்ணி வைச்சிருக்களோ?” என்றாள்.

செழியன் சிரித்துவிட்டு, “சேட்டை பண்றதுதான் மீனாவோட ஸ்பெஷாலிட்டியே” என்றான்.

“ஈசியா சொல்லுவீங்க... தினைக்கும் அவளை வைச்சி சமாளிக்கிற எனக்குதானே தெரியும்” என்ற ஜானவி புலம்பி கொண்டே கீழே இறங்கி செழியன் வீட்டின் வாயிலில் வந்து நிற்க,

நல்ல வேளையாக அதுவரை அங்கே ஒன்றும் களேபரம் நிகழ்ந்திருக்கவில்லை.

“மீனு வா போலாம்” என்று சொல்லி ஜானவி அவளை அவசரமாக அழைத்து கொண்டு சென்றுவிட செழியன் தன் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான்.

அன்புச்செல்வி, “அப்பா” என்று தன் தந்தையின் காலை காட்டி கொள்ள அவளை அணைத்து கொண்டு வந்து சோபாவில் அமர்ந்து கொண்டான்.

“எங்கடா போன இவ்வளவு நேரம்?” என்று சந்தானலட்சுமி கோபமாக கேட்க,

“மாடி ல இருந்தேன் ம்மா” என்றான்.

“நீ எதுக்குடா தனியா மேல போனே?”

“தனியா எல்லாம் போகல... என் கூட ஜானவி இருந்தாங்க... நாங்க இரண்டு பேரும் பேசிட்டு இருந்தோம்” என்ற போது சந்தானலட்சுமி அதிர்ச்சியாக கணவனை பார்க்க, அவருமே மகனின் வார்த்தையில் கொஞ்சம் திகைத்துவிட்டார்.

சில நொடி மௌனத்திற்கு பின் சந்தானலட்சுமி, “சரி பார்க் ல... என்னடா பிரச்சனை?” என்று மகனிடம் கேட்க,

“அது... பார்க்ல பசங்க விளையாடிட்டு இருந்தாங்க... ஜானவி அப்போ நம்ம அன்பு கீழ விழுந்துட்டான்னு சொல்ல தூக்கி விட்ட போது” என்று நிறுத்தி கொண்டு மடியில் அமர்ந்திருந்த மகளை பார்த்து,

“அன்பும்மா... நீ உள்ளே போய் கலர் க்ரயான்ஸ் எல்லாம் எடுத்துட்டு வர்றியா... நம்ம வரையலாம்” என்று சொல்ல, “ஓகே ப்பா” என்று அன்புச்செல்வி இறங்கி உள்ளே ஓடி விட்டாள்.

செழியன் சீற்றமாய் எழுந்து நின்று கொண்டு மேலேதொடர்ந்தான்.

“த்ரீ பி ல இருக்கானே... அந்த சஞ்சய் பொறுக்கி ரேஸ்கல்... ச்சே! எனக்கு அதுக்கு மேல சொல்லவே அசிங்கமா இருக்கு ம்மா...அவனெல்லாம் என்ன ஜென்மம்? அவனுக்கும் அம்மா அக்கா தங்கச்சி எல்லாம் இருகாங்கதானே” என்றவன் பொரிந்து தள்ள அருகிலிருந்த பாண்டியன்,

“இவன மாறி ஆளுங்கள முதல அஸோசியேஷன்ல கம்பளைன்ட் பண்ணனும்” என்றார்.

“விட கூடாது ப்பா... அவனை முதல காலி பண்ண வைக்கணும்... அப்புறம் பொண்ணுங்க யாரும் நம்ம அப்பார்ட்மெண்ட்ல நிம்மதியா நடக்க கூட முடியாது” என்று அப்பாவும் மகனும் தீவிரமாக அந்த விவாதத்திற்குள் சென்றிருந்தனர்.

சந்தானலட்சுமி நிதானமாக, “உனக்கு எதாச்சும் பிரச்சனை வந்திர போகுது அன்பு... எதுவா இருந்தாலும் கொஞ்சம் பார்த்து பண்ணு டா” என்றார் தாய்மையின் தவிப்போடு!

“அதெல்லாம் வராது ம்மா... நீங்க கவலைப்படாதீங்க” என்று அம்மாவுக்கு நம்பிக்கை கூறிவிட்டு அவன் மகள் வருவதை பார்த்து தன் உரையாடலை நிறுத்தி கொண்டு அவளோடு அமர்ந்து வரைய ஆரம்பித்தான்.

சந்தானலட்சுமி அப்போது கணவரை பார்க்க அவர்கள் விழிகள் இரண்டும் பேசி கொண்டது. இருவர் மனதிலும் ஒரே எண்ணம்தான்.

இரவு உறங்கும் நேரத்தில் சந்தானலட்சுமியும் பாண்டியனும் அவர்கள் மனஎண்ணத்தை வெளியிட்டு கொண்டிருந்தனர்.

“ஜானவி ரொம்ப நல்ல பொண்ணுங்க” என்று சந்தானலட்சுமி சொல்ல,

“இது எப்போ?” என்று வியப்பாக பார்த்தார் பாண்டியன்.

“பசங்க இன்னைக்கு பார்க் ல விளையாடிட்டு இருந்த போது நான் மேல இருந்து பார்த்தேன்... அப்போ நம்ம அன்பு விளையாடும் போது கீழ விழுந்துட்டா... அந்த பொண்ணு என்ன அக்கறையா தூக்கி விட்டா தெரியுங்களா?... ஜானவி மட்டும் நம்ம அன்பு குட்டிக்கு அம்மாவா வந்தா...” என்று சந்தானலட்சுமி தயக்கமாய் இழுக்க,

“நானும் அதேதான் நினைக்கிறன் லட்சு!” என்றார் பாண்டியன்.

“ஆனா நம்ம அன்பு இதுக்கு” என்று சந்தானலட்சுமி சந்தேகமாக பார்க்க,

“சத்தியமா அவன் இதுக்கு சம்மதிக்க மாட்டான்” என்று மகன் மனதை அப்பட்டமாக உரைத்தார் பாண்டியன்.

“என்னங்க இப்படி சொல்றீங்க?” என்று சந்தானலட்சுமி முகம் சோர்ந்து போக, “நீ பாட்டுக்கு மனசில ஆசையை வளர்த்துக்காதே லட்சு... அவங்க ஒன்னா சேர்ந்து வாழணும்னு விதியிருந்தா அது கண்டிப்பா நடக்கும்” என்றார் பாண்டியன்.

சந்தானாலட்சுமி கணவன் தோளில் ஆதரவாக சாய்ந்துகொண்டு, “ஹ்ம்ம்... நம்ம காலம் முடியறதுக்குள்ள அன்புக்கு எதாச்சும் நல்லது நடந்துடணும்” என்றார் கண்ணீர் தளும்ப!

“நம்ம அன்பு யாருக்கும் மனசால கூட கெடுதல் நினைச்சது இல்ல... அவனுக்கு கண்டிப்பா நல்லது நடக்கும்... நீ கவலைப்பாடதே” என்று மனைவிக்கு தைரியம் உரைத்து அவரின் கண்ணீரை துடைத்துவிட்டார் பாண்டியன்.

*********

மூன்று மாதங்கள் கழித்து ஜானவி சட்டப்படி ராஜனிடம் இருந்து விவாகரத்து பெற்றிருந்தாள். அதுவே அவள் மனதிற்கு அத்தனை நிம்மதியாக இருந்தது.

அதேநேரம் ஜானவி தன் வேலையில் கைதேர்ந்துவிட்டாள். பங்குச்சந்தையில் முதலீடுகளை கையாளும் அவள் திறமையை அலுவலகத்திலன் தலைமையில் எல்லோருமே மெச்சி பாராட்டினர்.

இந்த நிலையில் ஜானவி தன் வேலையை விடுவது என முடிவெடுத்தாள். ஒரு நிறுவனத்தின் கீழ் வேலை பார்ப்பதை விட தானே சொந்தமாக பங்குசந்தையில் முதலீடு செய்து லாபம் பார்ப்பது என்று யோசித்தாள்.

அதற்கான வழிமுறைகள் யாவும் அவளுக்கு நன்றாகவே தெரியும். தேவைகேற்ப அவளிடம் பணமும் இருந்தது. அதை பங்குச்சந்தையில் முதலீடு செய்து லாபமாக மாற்றும் திறமையும் அவளிடம் இருந்தது. ஆனால் அவள் வேலை செய்த நிறுவனத்தில் அவள் இராஜினாமாவை ஏற்க தயாராக இல்லை.

அவள் சொந்தமாக முதலீடு செய்தாலும் தங்கள் நிறுவனத்திற்காகவும் வேலை செய்ய வேண்டும் என்று கேட்டு கொண்டனர். வேலை நேரம் போன்றவற்றில் சலுகைகள் தந்தவர்கள் அவளுக்கு சம்பளமாக இல்லாமல் லாபத்தில் பங்கு தருவதாக கூட சொல்லி பார்த்தனர்.

ஜானவி என்ன பதில் சொல்வது என்று புரியாமல் யோசித்து கொண்டிருக்கும் போது அவளின் கைப்பேசி ரீங்காரமிட்டது.

“நீங்க மீனாவோட அம்மாதானே?” என்ற கேள்வியோடு ஆரம்பித்தவர்,

“நான் மீனாவோட மிஸ் பேசுறேன்... அவளுக்கு ரொம்ப ஃபீவரா இருக்கு... உடம்பெல்லாம் ரொம்ப கொதிக்குது... ரெண்டு தடவை ஓமிட் வேற பண்ணிட்டா... நீங்க உடனே வந்து அழைச்சிட்டு போங்க” என்றார்.

“ஐயோ! நான் இப்போ வெளியே இருக்கேன்...இப்ப கிளம்பனாலும் ஸ்கூலுக்கு வர ஓன் ஆர் டூ ஹவர்ஸ் ஆகிடுமே” என்று ஜானவி பதட்டத்தோடு கூற, “அதுவரைக்கும்...” என்று மீனாவின் ஆசிரியர் தயங்கினார்.

ஜானவி உடனே, “மிஸ்... அங்கே செழியன் இருப்பாரே... அவர்கிட்ட கொஞ்சம் சொல்லுங்க... நான் அதுக்குள்ள கிளம்பி வந்துடுறேன்” என்றாள். அந்த ஆசிரியரும் அவள் சொன்னதை ஏற்று சரியென்று சொல்ல, ஜானவி அலுவலகத்தின் தலைமை ஆட்களிடம் பிறகு வருவதாக சொல்லி அவசரமாக புறப்பட்டாள்.

ஜானவி தன் வீடு வந்து சேர சில தொலைவில் இருக்கும் போது அவள் கைப்பேசி அடிக்க வண்டியை ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு பேசினாள்.

செழியன்தான் அழைத்தது. ஜானவி, “மீனு எப்படி இருக்கா? நான் நம்ம பிளாட் பக்கத்தில வந்துட்டேன்... இதோ வந்து ஹாஸ்பெட்டில் கூட்டிட்டு போறேன்” என்று சொல்ல,

“டென்ஷனாகதீங்க ஜானவி... நான் மீனுவோட ஹாஸ்பெட்டிலதான் இருக்கேன்” என்றான்.

“எங்கே... எந்த ஹாஸ்பெட்டில் செழியன்?”

“நான் மீனுவை டாக்டர்கிட்ட காண்பிச்சிட்டேன்... டாக்டர் ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லன்னு சொல்லிட்டாரு... மருந்து எழுதி கொடுத்திருக்காரு... நான் மருந்தெல்லாம் வாங்கிட்டு கிளம்பிட்டேன்... இன்னும் ஒரு டென் மினிட்ஸ்ல நானே மீனுவை கூட்டிட்டு வீட்டுக்கு வந்திடுறேன்... நீங்களும் வீட்டுக்கு போயிடுங்க... சரியா?” என்றவன் சொன்னதும்தான் அவளுக்கு நிம்மதி பெருமூச்சு வந்தது.

“ஹ்ம்ம்” என்றவள் பின் அழைப்பை துண்டித்து தன் செல்பேசியை கைப்பையில் போட்டுவிட்டு அவர்களின் அடுக்குமாடி குடியிருப்பில் நுழைந்து வேகமாக தன் வீட்டின் கதவை திறந்தாள்.

வந்த நொடியில் இருந்து மகளை எப்போது பார்ப்போம் என்றவள் வீட்டிற்கும் வாசலுக்கும் அல்லாடி கொண்டிருந்தாள்.

அந்த நொடி எதிரே வந்து வாயிலில் நின்ற உருவத்தை பார்த்து ஜானவி அதிர்ந்துவிட்டாள். ராஜன்தான் அவள் எதிரே வந்து நின்றது. அவள் சற்றும் எதிர்ப்பரக்கவில்லை. அவன் திரும்பியும் அவளை தேடி வருவான் என்று!

அவள் உக்கிரமாகி, “உனக்கும் எனக்கும்தான் எந்த சம்பந்தமும் இல்லன்னு முடிவாகி விவாகரத்து வாங்கியாச்சு இல்ல... அப்புறம் எதுக்கு நீ திரும்பியும் என்னை தேடி வந்திருக்க” என்று கேட்டு அருவருப்பாக அவனை ஒரு பார்வை பார்க்க,

“நீ என் முன்னாள் பொண்டாட்டியாச்சே... அதான் உனக்கு இன்விடேஷன் கொடுத்துட்டு போலாம்னு” என்று சொல்லி ஒரு பத்திரிக்கையை அவள் முகத்துக்கு நேராக வீசியடித்தான்.

அவள் அவனை சீற்றமாக பார்க்க அவன் குரூரமான புன்னகையோடு, “எனக்கு இன்னும் ஒரு வாரத்தில கல்யாணம்... மறக்காம வந்துடு” என்றான்.

அவள் தலையிலடித்து கொண்டு, “த்தூ... உன்னையெல்லாம் ஒருத்தி கட்டிக்க சம்மதிச்சிருக்கா பாரு... அவளை சொல்லணும்... எனகென்ன வந்துச்சு... நீ எவளையோ கட்டிக்கிட்டு நாசமா போ... உன்னை பார்க்க கூட எனக்கு பிடிக்கல... ஒழுங்கா இங்க இருந்து போயிடு” என்று அவள் கடுப்பாக சொல்ல,

ராஜன் புன்னகைத்து, “போறேன்... ஆனா நீ என்னை உதறி தள்ளினதுக்கு இப்படியே தனியா கிடந்து சாக போற... அதை சொல்லிட்டு போலாம்னுதான் வந்தேன்” என்றான்.

“உனக்கு பொண்டாட்டியா வாழறதுக்கு சாகலாம்... அது எவ்வளவோ பெட்டர்” என்றவள் அலட்சியமாக முகத்தை திருப்பி கொண்டு சொல்ல,

ராஜன் வெறுப்போடு, “உடம்பெல்லாம் திமிருடி உனக்கு... இதுக்கெல்லாம் நீ சத்தியமா அனுபவிப்ப” என்றான்.

“பெரிய உத்தம புருஷன்... சாபம் குடுக்கிறாரு... போயா உன் வேலையை பார்த்துக்கிட்டு... இல்லன்னா திரும்பியும் போலிஸ்ல கம்ப்ளைன்ட் பண்ணிடுவேன்... அப்புறம் கல்யாணம் பண்ணி நீ உன் மாமியார் வீடுக்கு போக மாட்டே... வேற மாமியார் வீட்டுக்கு போவ... பரவாயில்லையா?” என்று எகத்தாளமாக கேட்க ராஜன் முகம் இருளடர்ந்து போனது.

அவன் அவளை முறைத்து பார்த்துவிட்டு மௌனமாக திரும்பி செல்ல பார்க்க, அப்போது படிக்கட்டில் செழியன் தன் வலது கரத்தில் மீனாவை தூக்கி கொண்டுவந்தான்.

மீனா ராஜனை பார்த்ததும் அஞ்சி நடுங்கி செழியனின் கழுத்தை கட்டி கொண்டு, “அன்பப்பா... அன்பப்பா...” பிதற்ற தொடங்கினாள்.

இந்த காட்சியை பார்த்த ஜானவி ராஜனை கடந்துவந்து வேகமாக வந்து மீனாவை செழியனிடம் இருந்து வாங்கி கொள்ள, “அம்மா” என்று மீனா தன் அம்மாவின் கழுத்தை அச்சத்தோடு கட்டி கொண்டாள்.

ராஜன் கடுப்போடு, “என்னடி அசிங்கம் இது? கண்டவனை எல்லாம் மீனா அப்பான்னு கூப்பிடுறா?” என்று சத்தமாக கேட்க,

“அவ உன்னை அப்பான்னு கூப்பிட்டாதான் எனக்கு அசிங்கமா இருந்திருக்கும்” என்று ஜானவி அவனை வெறுப்பாக பார்த்து சொல்லிவிட்டு தன் வீட்டிற்குள் சென்று கதவை தாளிட்டு கொண்டாள்.

ஜானவி சொன்னதில் ராஜன் அவமானமாக உணர்ந்த அதேநேரம் எதிரே நடந்து வந்த செழியனை பார்த்து, “ஒழுங்கா நடக்க கூட முடியல... என் பொண்ணு உன்னை போய் அப்பான்னு கூப்பிடுறா பாரு” என்று தலையிலடித்து கொள்ள

செழியன் நகைத்து விட்டு, “நல்லா நடந்தா மட்டும் போதாது மிஸ்டர்... நல்ல நடத்தையோடவும் இருக்கணும்... அவன்தான் ஆம்பள! நல்ல அப்பா... என்னை பொறுத்த வரைக்கும் உனக்கு இரண்டுக்குமே தகுதி இல்ல” என்று அழுத்தமாக சொல்லிவிட்டு அவனன் படியேறி தன் வீட்டிற்குள் சென்றுவிட்டான்.

ராஜனுக்கு அவன் வார்த்தைகளை கேட்டு கடுப்பேறியது. தலை கால் புரியாமல் கோபம் உண்டானது. இயலாமையோடு தன் கரங்களை அழுந்தி குத்திவிட்டு எதுவும் செய்ய திராணியற்று அங்கிருந்து அகன்று விட்டான்.

வீட்டிற்குள் ஜானவி மகளின் நெற்றியை தொட்டு பார்த்தாள். அந்தளவுக்கு உஷ்ணம் இல்லாததை உணர்ந்தவள் படுக்கையில் மகளை கிடத்தினாள். அந்த நேரம் கதவு தட்டும் ஓசை கேட்க மீண்டும் ராஜனோ என்று அஞ்சி கொண்டே அவள் யார் என்று கேட்க, “ஜானவி! நான் அன்பு... மீனாவோட மருந்து மாத்திரை எல்லாம்” என்றவன் சொல்லும் போதே கதவை திறந்து,

“சாரி செழியன்... நான் அந்த ஆள்தான் திரும்ப வந்துட்டானோன்னு நினைச்சுட்டேன்” என்றாள் அச்சத்தோடு!

“சரி பரவாயில்ல... இந்தாங்க மருந்து... எந்த மருந்து எப்போ கொடுக்கணும்னு சீட்டில எழுதியிருக்கு” என்று அவன் மருந்து சீட்டையும் மருந்துகளையும் அவளிடம் கொடுக்க அதனை வாங்கி கொண்டு தயக்கமாக அவனை பார்த்து,

“அந்த ஆளு அப்படி உங்களை பேசனதுக்கு சாரி” என்றாள். அவள் இன்னும் அந்த மனநிலையில் இருந்து வெளியே வரவில்லை என்பது அவள் பேச்சிலும் மிரட்சியான பார்வையிலும் தெரிந்தது.

“அட விடுங்க ஜானவி... ரோட்டில நாய் குலைச்சா அதுக்கெல்லாம் நம்ம பீல் பண்ணுவோமா?” என்றான் சாதாரணமாக!

ஜானவி நிம்மதி பெருமூச்சுவிட்டு கொள்ள செழியன், “இதை நான் உங்களுக்கும் சேர்த்துதான் சொன்னேன்” என்றான்.

ஜானவி மௌனமாக தலையசைத்துவிட்டு அவனிடம் மேலும்,

“அப்புறம் சாரி... உங்க வேலை நேரத்தில தேவையில்லாம டிஸ்டர்ப் பண்ணிட்டேன்... நான் வீட்டில இருந்திருந்தா கண்டிப்பா உடனே வந்திருப்பேன்... ஆபிஸ் போயிட்டனா” என்றவள் விளக்கமளித்து கொண்டிருந்தாள்.

“அதெல்லாம் பரவாயில்ல... நான் மீனாவையும் என்அன்பு மாறித்தான் பார்க்கிறேன்” என்றான்.

“தேங்க்ஸ்” என்று அவள் சொல்லி கொண்டே, “டாக்டர் பீஸ் மருந்து கெல்லாம் எவ்வளவு ஆச்சு?” என்று கேட்க, செழியன் அவளை அழுத்தமாக முறைத்தான்.

“இப்பதானே சொன்னேன்... எனக்கு அன்புவும் மீனாவும் வேற வேற இல்லன்னு”

“இருந்தாலும் பணம் விஷயத்தில... எனக்கு சங்கடமா இருக்கு... நான் அந்த காசை திருப்பி கொடுத்துடுறேன்... ப்ளீஸ் வாங்கிகோங்க செழியன்” என்றவள் கெஞ்சலாக சொல்ல,

“சரி... திருப்பி கொடுங்க... ஆனா அதோடு நம்ம பிரெண்ஷிப் கட்டாகிடும்.. பரவாயில்லன்னா திருப்பி கொடுங்க” என்று செழியன் முகத்தை இறுக்கமாக வைத்து கொண்டு உரைத்தான்.

அவள் அப்படியே ஸ்தம்பித்து நின்றுவிட்டாள். மேலே எதுவும் பேச முடியாமல்!

தங்கள் நட்பு அதன் எல்லைகளை மீறுகிறதோ என்று ஜானவி மனம் எச்சரிக்கை மணி அடிக்க, கடந்த சில மாதங்களாக அவர்கள் உறவு பிரிக்க முடியாத பிணைப்பாக மாறி கொண்டே வருவதை அவள் உணர ஆரம்பித்திருந்தாள்.

ஆனால் செழியனை விட்டு விலகி வருவது இனி அவளுக்கு நடவாத காரியம். மீனா, அன்புவின் நட்பு இருக்கும் வரை அது அவர்களுக்கு சாத்தியமுமில்லை.

அதேநேரம் விதி அவர்களின் நட்பை உறவாக மாற்ற நிகழ்த்த போகும் விளையாட்டில் இருவருமே வெறும் பகடை காய்கள்தான்.