En Manathai Aala Vaa! 33

மித்ர-விகா 33

"சும்மா, அன்புவை டென்க்ஷன் பண்ணதான் அப்படிச் சொன்னேன். உண்மைல ஆக்ரா போகணும்னு ஆசையெல்லாம் எனக்கு இல்லை" என எவ்வளவு சொல்லியும் கேட்காமல் மாளவிகாவை ஆக்ரா கோட்டைக்கு அழைத்து வந்திருந்தான் மித்ரன்.

வெளிநாட்டு சுற்றுலாப் பயணிகளும் அவர்களுக்குக் கதை சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் வழிகாட்டிகளும், குடும்பமாக நின்று புகைப்படங்கள் எடுத்துக்கொண்டிருக்கும் உள்ளூர் வாசிகளுமாக ஆங்காங்கே மக்கள் கண்களில் தென்பட்டாலும், நல்லவேளையாக அன்று அதிக கூட்டம் இல்லை.

முறையான பாதுகாப்பு இல்லாமல் அவன் இப்படி ஊர் சுற்றிக் கொண்டிருப்பது மட்டும் விக்ரமுக்கோ அவனுடைய அப்பாவுக்கோ தெரிந்தால் வீட்டில் ஒரு பஞ்சாயத்தே நடக்கும்.

அது எதைப் பற்றியும் கவலைப் படாமல், அவள் சொன்னாள் என்கிற ஒரே காரணத்துக்காக, பேரரசர் ஷாஜஹானின் இறுதிக் காலங்களில் அவர் சிறை வைக்கப்பட்டிருந்த முசாமன் புர்ஜ் எனும் பகுதிக்கு நேராக அவளை அழைத்து வந்தான்.

அற்புதமான கட்டடக் கலையுடன் கூடிய பல மாளிகைகள் அந்தச் சிவப்பு நிறக் கோட்டையிலிருந்தாலும், முழுக்க முழுக்க வெண் பளிங்கினால் ஆன கலைநயத்துடன் அமைந்திருக்கும் அழகிய மாடத்தைப் பார்த்தவுடன் ஒரு பரவசம் உண்டானது அவளுக்கு.

அவளுக்கு முன்னால் வந்து நின்றவன், "இந்த இடத்துலதான் அவுரங்கசீப் ஷாஜஹானை ஹவுஸ் அர்ரெஸ்ட் பண்ணி வெச்சிருந்தார். மும்தாஜ் நினைவோடவே கிட்டத்தட்ட எட்டு வருஷம் இங்க இருந்துதான் தாஜ்மஹாலைப் பார்த்துட்டே... அவர் இறந்துபோனாராம் " என்று சொல்லிக்கொண்டே, அவன் நகர, அவளுக்கு எழிலுறக் காட்சி அளித்தது அனைவரும் காதலின் சின்னமாகப் போற்றும் உலக அதிசயத்தில் ஒன்றான தாஜ்மஹால்.

பல நூற்றாண்டுகள் கடந்த, பேரரசரும் அரசிகளும் வாழ்ந்த ஒரு சரித்திர புகழ் மிக்க கோட்டையில் நின்று கொண்டு மற்றொரு சரித்திர அதிசயத்தைப் பார்த்தவளுக்கு உடல் சிலிர்த்தது.

"பிடிச்சிருக்கா" காதுக்கு அருகில் கிசுசுகிசுப்பாக ஒலித்த அவனுடைய குரலில், திடுக்கிட்டு, தன் கைப்பேசியில் அவளைப் படம் பிடித்தவாறே நின்றவனின் மீதே மோதி, தானாகவே சமாளித்து விலகி நின்றவள், "ஹ்ம்... எவ்வளவு பெரிய ஹிஸ்டரிகல் பிளேஸ்ல நின்னுட்டு உலக அதிசயத்துல ஒண்ணைப் பார்த்துட்டு இருக்கோம். பிடிக்காம போகுமா?" எனக் கேட்க, "காதல் சின்னத்தைனு... அதையும் கூட சேர்த்துக்கோ" என்றான் மித்ரன்.

"அதைப் பத்திதான் யோசிச்சிட்டு இருக்கேன்" என்றாள் தீவிரமாக.

"என்ன... எப்படி ஒருத்தரால தன் மனைவியை இந்த அளவுக்கு லவ் பண்ண முடிஞ்சுதுன்னா?" எனக் கேட்டான் அவன்.

"அவர் கூட வாழ்ந்த பத்தொன்பது வருஷத்துல பதினாலு வருஷம் பிரக்னன்சியும் டெலிவரியுமாவே வாழ்ந்துட்டு இறந்து போனாங்க மும்தாஜ். இதுக்குப் பேர்தான் காதலா?" எனக் கேட்டாள் மாளவிகா.

சில தினங்களுக்கு முன் யாரவது இப்படிக் கேட்டிருந்தால் 'காதல் என்ற ஒன்று இல்லவே இல்லை.' என அவனும் கூட அதை ஆமோதித்திருப்பான்.

ஆனால் இப்போது அவன் இருக்கும் மனநிலையில், "ஹேய்... இப்ப என்ன சொல்ல வர. ஷாஜஹானுக்கு அவங்க மேல காதலே இல்லன்னா” எனக் காதலுக்கு வக்காலத்து வாங்கினான் மித்ரன்.

"இல்ல... மும்தாஜ் உயிரோட இருந்தபோதே ஷாஜஹான் அவங்களை இன்னும் கொஞ்சம் பெட்டரா கேர் எடுத்து பார்த்துட்டு இருந்திருக்கலாம். செத்த பிறகு இப்படி ஒரு நினைவுச் சின்னம் எழுப்பற அளவுக்கு அவங்க மேல அவர் வெச்சிருந்த காதலால அவங்களுக்கு என்ன நன்மை கிடைச்சதுன்னுதான் கேக்கறேன்" என்ற அவளுடைய பதிலில் வியந்தவன், "அவங்க எவ்வளவு பெரிய பேரரசி. அதுவும் அவங்களை இந்த அளவுக்கு காதலிச்ச ஒரு எம்பரரை கல்யாணம் பண்ணிட்டவங்க. அவங்களுக்கு என்ன குறை இருந்திருக்கும்னு நினைக்கற?" எனக் கேட்டான் மித்திரன்.

"இவங்க இல்லாம ஷாஜஹானுக்கு இன்னும் சில வொய்வ்ஸ் கூட இருந்தாங்க இல்ல. அவங்கள்ல யாருமே தன்னை ஸ்பெஷலா ஃபீல் பண்ணியிருக்க மாட்டாங்கதான?

அதில்லாம மும்தாஜ்ங்கற இந்தப் பேர் கூட அவங்களுக்கு ஷாஜஹான் வெச்சதுதான் தெரியுமா? அவங்க ஒரிஜினல் நேம் வேற. அரசியா வாழறது வேற, ஒரு பேரரசியா தன்னை ஃபீல் பண்றது வேற.

அப்படி யோசிக்கும்போது ஒரு மகாராணியா இருந்திருந்தாலும்... அதி புத்திசாலியா இருந்திருந்தாலும்... அவங்களோட இண்டூவிஜுவாலிட்டி எப்படி இருந்திருக்கும்னு நினைச்சேன்?" என்றாளவள்.

"அந்த காலத்துல பலதார மணம் லீகலா இருந்தது. வசதி வாய்ப்பிருக்கறவங்க அதை யூஸ் பண்ணிட்டாங்க. அதுவும் இந்த மாதிரி ராஜாக்கள் பக்கத்து நாடுகளோட நட்புறவை வளர்த்துக்க நிறைய கல்யாணம் செஞ்சுட்டாங்க. பெண்களும் அதை அக்சப்ட் பண்ணிகிட்டாங்க. இதுல ஷாஜஹானை எப்படி குறை சொல்லுவ?" என அவன் கேட்க, மனதில் சிறு ஈர்ப்பு இருந்தாலும் அவனிடம் மேலும் நெருங்க விடாமல் அவளை அலைக்கழிப்பது, ஆண்களிடம் அவள் அறவே வெறுக்கும் அவனுடைய இந்த நடத்தைதானே.

அந்த வெறுப்பு தலைதூக்க இகழ்ச்சியாகச் சிரித்தவள், "இப்ப மட்டும் அந்த பாலிகாமி கான்ஸப்ட் மாறிப்போச்சா? இல்ல எம்பரர் மெண்டாலிட்டிதான் மாறிப்போச்சா?" என்று அவனைக் கூர்மையாகப் பார்த்துக்கொண்டே நேரடியாக அவனிடம் கேட்க, என்ன பதில் சொல்வது எனத் தெரியாமல் முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டான் அவன்.

சட்டென தன் வார்த்தையின் கூர்மையை உணர்ந்து, "அது மட்டும் இல்ல மித்ரன்" என நிதானமாக அவனுடைய கவனத்தை தன் பக்கம் திரும்பியவள், "அவங்க எப்படி இறந்தாங்க தெரியுமா? அவங்களோட நாற்பது வயசுக்கு மேல நடந்த அவங்களோட பதினாலாவது பிரசவத்துல. போஸ்ட் பார்ட்டம் ஹெமரேஜ்ல... நிறைய பிளட் லாஸ் ஆகி செத்துபோனாங்க" என அவள் சொல்ல, "அதனால ஷாஜஹான் அவங்கள சரியா கவனிச்சுக்கலன்னு சொல்ல முடியுமா என்ன? ப்ராப்பர் மெடிக்கல் ஃபெசிலிட்டி இல்லாத அந்தக் காலத்துல இதெல்லாம் சகஜம்தான?" என அவன் கேட்க,

"இந்த லாஜிக் ஒரு ராணிக்குப் பொருந்துமா? அவங்க ஹெல்தியா இல்லன்னா அதுக்கு காரணம் யாரு? அதனால அவங்களுக்குப் பிறந்த குழந்தைகளும் ஹெல்தியா இல்லாம, சில குழந்தைகள் பிறந்தவுடனேயும், ரெண்டு வயசுலயும் மூணு வயசுலயும் இறந்திருக்காங்க. ஒரு ராணிக்கே இந்த நிலைமைன்னா... ஒரு சாதாரண பெண் பிரஜைக்கு?

இப்பவும் கூட நம்ம பெண்கள் பலபேருக்கு இரும்புச்சத்து குறைபாடு இருக்கு. அதனால குழந்தைகள் ஊட்டச்சத்து குறைப்பாடோட பிறக்கறாங்க. எல்லா காலத்துலையும் பெண்களைப் பிள்ளை பெத்துக்க மட்டும்தான் யூஸ் பண்ணியிருக்காங்க” என்றவள், "லவ் பண்றதைவிட ஒரு பெண்ணை கேர் எடுத்து பார்த்துக்கறது எவ்வளவு முக்கியம் தெரியுமா மித்ரன். லவ்ங்கற பேர்ல தன்னோட ப்ரைட்..காக செக்ஸுவல் நீட்ஸ்காக வம்சத்த வளர்க்கறதுகாக ஒரு பெண்ணை யூஸ் பண்றதைதான அந்தக் காலத்துல இருந்து இன்னைக்கு வரைக்கும் நீங்க ஆம்பளைங்க செய்துட்டு இருக்கீங்க? இதெல்லாமும் ஒரு வித செக்சிசம்தான? டாக்ஸிக் மேஸ்குலைனிட்டி" என அவள் பொதுப்படையாகச் சொல்ல அது என்னவோ அவனையே சொன்னது போலவே தோன்றியது மித்ரனுக்கு.

சட்டெனக் கோபம் தலைதூக்க, "ஏன் உங்க அப்பா இல்ல? சாமிக்கண்ணு அய்யா இல்ல? அன்பு இல்ல? எல்லா ஆம்பளைங்களும் இப்டித்தான்னு பேசற? எவ்வளவு ஆசையா உன்னை இங்கக் கூட்டிட்டு வந்தேன்? உன் வயசுக்குத் தகுந்த மாதிரியா இருக்க நீ? எதையுமே ஆராய்ச்சி பண்ணாம... சிம்பிளா இரசிக்கத் தெரியாதா உனக்கு?" எனச் சுள்ளென எரிந்து விழுந்தான் மித்ரன்.

'அப்ப கூட நான் அப்படி இல்லன்னு உங்களால சொல்ல முடியல இல்ல' என்று நினைத்தவள், தன்னாலும் சில விஷயங்களை இயல்பான கண்ணோட்டத்தில் பார்க்க முடியவில்லையே என்ற கழிவிரக்கம் தோன்ற, முன்பு பட்ட துயரங்கள் நினைவில் தோன்றி பச்சை ரணமாக மனதைக் கிழிக்க, "எல்லாருமே ஒரே மாதிரி இருக்க மாட்டாங்க மித்ரன். அவங்க அவங்க வாழ்க்கைல ஏற்படற அனுபவங்கள்தான் அவங்களோட மனோபாவமா மாறிப்போகுது" என்றாள் வேதனையாக.

அவனும் கூட தன்னைப் பற்றிய சுய அசலில் உழன்று கொண்டிருக்க, அவளுடைய குரலிலிருந்த வலியை உள்வாங்கவில்லை.

"சரி உன் ஃபிலாசபிக்கு கொஞ்சம் ரெஸ்ட் கொடு" என்றவன், "இங்க செவன் ஓ க்ளோக்... லைட் அண்ட் சவுண்ட் ஷோ ஒண்ணு நடக்கும். பார்க்க ரொம்ப அட்ராக்ட்டிவா இருக்கும். உனக்கு இன்ட்ரெஸ்ட் இருந்தா வெயிட் பண்ணி பார்த்துட்டுப் போகலாம்" என்று சொல்ல , 'ஐயோ” என அலறியவள், "வேணாம்... வேணாம்... நேரத்தோட வீட்டுக்குப் போகணும்” என்று படபடக்க, அதற்குமேல் அவனும் அவளை வற்புறுத்தவில்லை.

அவளையும் அறியாமல் அவளுடைய கண்கள் மறுபடியும் தாஜ்மஹாலிடம் சென்று லயிக்க, அதைக் கவனித்தவனுக்கு, "இப்ப மனசுல என்ன நினைக்கறாளோ?' என்றுதான் தோன்றியது.

சில நிமிடங்களில் காதல் சின்னத்தை இரசித்துக் கொண்டிருந்தவளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவனின் பார்வையிலும் இரசனை வந்து ஒட்டிக்கொள்ள, அவனுடைய கோபம் அதில் மறைத்துப்போக, "சரி கிளம்பலாமா” என்றவன், "அண்ணா டாட்டர்க்கு நெக்ஸ்ட் வீக் பர்த்டே. அவளுக்கு ஏதாவது கிஃப்ட் வாங்கிட்டு சென்னைக்குப் போகலாம்” என்று சொல்லிவிட்டு நடக்கத் தொடங்க, அவனுடன் இணைந்துகொண்டாள் மாளவிகா.

ஆக்ரா விமான நிலையத்திற்கு வரும் வழியிலிருந்த ஒரு 'பொட்டிக்'க்கு அவளை அழைத்து வந்தவன், அக்ஷையைப் பற்றியும் சாம்பவியைப் பற்றியும் சொல்லிக்கொண்டே, இடையிடையே சாம்பவியுடன் கைப்பேசியில் பேசி அவளுடைய தேவையைக் கேட்டு, அவளுக்குப் பொருத்தமான உடை மற்றும் அதற்குத் தகுந்த அம்மணிகள் என இரசனையுடன் அள்ளிக் குவிக்க, அவனுடைய மற்றொரு பரிமாணத்தைக் கண்டு வியந்துதான் போனாள் மாளவிகா.

அக்ஷைக்கும் சில பொருட்களை வாங்கியவன், மாளவிகாவையும் ஏதாவது வாங்கிக்கொள்ளச் சொல்ல, அதை முற்றிலுமாக மறுத்தவள், 'லேட் ஆகுது மித்ரன்' என அவனை நச்சரிக்கவில்லையே தவிர, மொத்தமாகப் பதட்ட நிலைக்குப் போய்க்கொண்டிருந்தாள் அவள்.

அதை உணர்ந்தவனாக மேற்கொண்டு இழுத்தடிக்காமல், அனைத்தையும் 'பேக்' செய்து வாங்கிக்கொண்டு, விமான நிலையத்திலேயே துரிதமாக இரவு உணவை முடித்துக்கொண்டு, அவளுடன் விமானத்தில் வந்து அமர்ந்தான்.

ஒரு நாள் முழுவதும் அவளுடன் சுற்றித் திரிந்தால் உண்டான உவகையில் அவன் இருக்க, அன்புவை சந்தித்து அவனது மனதைத் திசைத் திருப்பிய மனநிறைவிலிருந்தாள் மாளவிகா. கூடவே மித்ரனை எண்ணியும் கொஞ்சம் நெகிழ்ந்துதான் போயிருந்தாள்.

அந்த மகிழ்ச்சியுடன் அன்புவுடைய அருமை பெருமைகளை மித்ரனிடம் அளந்து கொண்டே வந்தவளை உறக்கம் தன்னிடம் இழுக்க, சமாளித்து அதைத் துரத்த முயன்று கொண்டிருந்தாள்.

ரஞ்சனி அனுப்பியிருந்த புகைப்படங்களால் முந்தைய இரவே உறக்கத்தை தொலைத்திருந்தவள், அன்று மித்ரனின் புண்ணியத்தில் அதிகாலையிலே விழித்தது, இவ்வளவு தூரம் பயணம் செய்தது, சிறு ஓய்வு கூட இல்லாமல் நாள் முழுவதும் இவனுடன் சுற்றியது என ஓய்ந்துபோய், ஒரு கட்டத்தில் மித்ரனின் வலியத் தோள்களிலேயே தன் தலையைச் சாய்த்து உறங்கிப்போனாள்.

'இது உண்மைதானா?' என வியப்பாகிப்போனது அவளுடைய நாயகனுக்கு. சிறிதாக அசைந்தால் கூட அவள் விழித்துக்கொண்டுவிடுவாளோ என்ற அச்சத்தில் அவன் தன் விழிகளை மட்டும் தாழ்த்தி அவளுடைய பளிங்கு போன்ற தெளிந்த முகத்தைப் பார்க்க, பாரதியார் கவிதையின் சில வரிகள்தான் அவனுக்கு நினைவில் வந்தது.

நெரித்த திரைக்கடலில் நின்முகங்கண்டேன்;

நீல விசும்பினிடை நின்முகங்கண்டேன்;

திரித்த நுரையினிடை நின்முகங்கண்டேன்;

சின்னக் குமிழிகளில் நின்முகங்கண்டேன்;

பிரித்துப் பிரித்துநிதம் மேகம் அளந்தே, பெற்றதுன் முகமன்றிப் பிறிதொன்றில்லை'

சிறிது நாட்களாக எங்கும் எதிலும் அவள் முகத்தைதானே கண்டு கொண்டிருக்கிறான்.

பாடல் வரிகளை எண்ணிப் புன்னகைத்துக்கொண்ட மித்ரன், அந்தச் சூழ்நிலையை ஆழ்ந்து ரசித்தவனாகத் தன்னையும் மறந்து அனிச்சையாக அவள் நெற்றியில் இதழ் பதித்தான்.

அதன் சில்லுப்பில் அவள் லேசாக அசையவும், 'அவள் மட்டும் கண் விழித்து தான் இருக்கும் நிலையை உணர்ந்தாள் என்றால், அதன் பிறகு அவன் இருக்கும் திசைக்கே திரும்பமாட்டாள்' என்ற உண்மை உரைக்க, தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக்கொண்டு சாய்ந்து உட்கார்ந்தான்.

அதே நேரம் ஆழ்ந்த உறக்கத்திலிருந்த அவனுடைய நாயகியோ, அன்று அதிகாலை அவள் பாதியில் விட்ட அந்தக் கனவை தொடர்ந்துகொண்டிருந்தாள்.

அக்னிமித்ரனின் விழிகளில் வழிந்த காதலில் கட்டுண்டு, தயக்கம் மறந்து விரிந்த அவனது கைக்குள் போய் அடங்கியிருந்தாள் மாளவிகா.

அவனுடைய கரங்கள் தடையுடைத்து அவளை மேலும் தன்னுள் இறுக்கிக்கொள்ள, அவனுடைய தோளில் தன் முகத்தைப் புதைத்துக்கொண்டவள், உண்மையிலும் அவன் சட்டையின் காலரை இறுகப் பற்றி அவன் தோளில் தன் முகத்தை மேலும் மேலும் அழுந்தப் புதைந்தாள்.

அவளுடைய அந்தச் செய்கை புரியாமல், வியப்பு கூடிக்கொண்டே போனது மித்ரனுக்கு.

விமானம் தரையிங்கும் நேரம் வேறு நெருங்கிவிட, வேறு வழி இல்லாமல் அவளை தன்னிடமிருந்து பிரித்து அவளுடைய இருக்கையில் சாய்த்து அமர வைத்தவன், "ஹேய் அஜூபா” என அவளை எழுப்ப, தன் கனவிலும் அவன் குரலை உணர்ந்தவள், அதில் உறக்கம் கலைந்தும் கலையாமலும் தன் இமைகளைப் பிரித்து அருகிலிருந்தவனை அவள் பார்த்த பார்வையில் அவன் அதுவரை அவளிடம் எதிர்ப்பது காத்திருந்த அந்தக் காதல் தளும்பிக் கொண்டிருந்தது.

சந்தித்தோமே கனாக்களில்

சிலமுறையா பலமுறையா..

அந்திவானில் உலாவினோம்

அது உனக்கு நினைவில்லையா..

இரு கரைகளை உடைத்திடவே

பெருகிடுமா கடலலையே..

இரு இரு உயிர் தத்தளிக்கையில்

வழி சொல்லுமா கலங்கரையே..

உயரலைகள் எனை அடிக்க

கரை சேர்வதும் கனாவில் நிகழ்ந்திட..

அனல் மேலே பனித்துளி

அலைபாயும் ஒரு கிளி

மரம் தேடும் மழைத்துளி

இவை தானே இவள் இனி

இமை இரண்டும் தனித்தனி

உறக்கங்கள் உறைபனி

எதற்காக தடை இனி...