En Manathai Aala Vaa-26

மித்ர-விகா-26

மாளவிகா சிந்திய சிறு புன்னகையே போதுமானதாக இருந்தது மித்ரனுக்கு, அவளுடைய மாற்றத்தை உணர்ந்துகொள்ள. இதை விட்டு விடாமல் அப்படியே தக்கவைத்துக் கொள்ள வேண்டுமே என்கிற சிறு பதட்டம் அவனுக்கு.உண்டானது

அவனையும் அறியாமல் ஒரு வித புதிய உணர்வு அவனை ஆட்கொள்ள,அந்த நான்கு சுவர்களுக்குள் மூச்சு முட்டுவது போல் தோன்றவும், "மாள்வி. ஃபுட் வர ஃபியூ மினிட்ஸ் ஆகும். அதுவரைக்கும் வெளியில வேடிக்கை பார்க்கலாம் வா” என்று சொல்லிவிட்டு அங்கே இருந்த அவனுடைய அறைக் கதவைத் திறந்துகொண்டு உள்ளே சென்றான்.

அவள் தயங்கியபடி அப்படியே நிற்கவும், மறுபடியும் வெளியில் வந்தவன், "இந்த ரூம் குள்ள வந்ததே இல்லையா நீ?" என்றவன், "அந்த சம்பவத்தை நீ மறந்தாலும் நான் மறக்கமாட்டேன். எனக்கு என் குரல்வளை ரொம்ப முக்கியம். அதனால தைரியமா வா" என்று சொல்லிச் சிரித்தவன், உள்ளே செல்லவும், "வேடிக்கை பார்க்கணும்னா வெளியில போகணும். இப்படி ரூம் குள்ள போனா என்னன்னு நினைப்பாங்க" எனக் கேட்டுக்கொண்டே, அடக்கப்பட்ட சிரிப்புடன் மாளவிகா அவனைப் பின்தொடர்ந்து வர, "வந்து பார்த்தால்தான தெரியும்?" என்றவன் அவனுடைய அறையின் மற்றொரு கதவைத் திறந்தான்.

மெத்து மெத்தென கால்கள் அமிழும் அளவுக்கு நேர்த்தியுடன் பராமரித்து வைத்திருக்கும் புல் தரையும், வரிசையாக அணிவகுத்திருக்கும், பல வண்ண ரோஜாக்கள் பூத்துக் குலுங்கும் பூந்தொட்டிகளும், மெல்லிய சங்கீதமாக சலசலத்துக்கொண்டிருக்கும் சிறிய செயற்கை நீரூற்று ஒன்றுமாக அங்கே இருந்த அகன்ற பால்கனியைப் பார்த்து, "வாவ்" என்றவாறு விழி விரித்தாள் அவள்.

அவளுடைய செவிக்கு அருகில் குனிந்து, "பிடிச்சிருக்கா?" என ஐஸ்க்ரீம் தடவிய குரலில் அவன் மிக மென்மையாகக் கேட்கவும், திடுக்கிட்டவள் அவன் மீதே மோதி தடுமாற, அவளுடைய கையை மட்டுமே பிடித்து அவளை நேராக நிற்க வைத்தவன், பயந்தவன் போல தன் கைகளைத் தூக்கியபடி, "உன்ன வேணும்னே டச் பண்ணல... ஸோ வன்முறை தாக்குதலிலெல்லாம் ஈடுபடக்கூடாது” என்றான் கொஞ்சம் கிண்டலாக.

அவனது பாவனையைக் கண்டு கலகலவெனச் சிரித்தவள், "இந்த இடம் ரொம்ப அழகா இருக்கு அக்னி. இவ்வளவு ரசனையா இதை மெயின்டைன் பண்றதுக்காக உங்களைப் போனாப்போகுதுன்னு விடறேன்" என்று சொல்லிவிட்டு, அந்த பால்கனியின் கைப்பிடிச் சுவரின் அருகில் செல்ல, "ஏய் மால்ஸ். அவ்வளவு கிட்ட போகாத. நாம இருக்கறது ஃபிப்டீன்த் ப்ளோர் ஞாபகம் இருக்கா இல்லையா?” என்று பதறியவாறு அவளுக்கு அருகில் வந்து நின்றான் மித்ரன். அவன் சொன்ன எதையும் காதில் வாங்காமல், "ஆஸம்" என்றாள் அவள்.

அங்கிருந்து பார்க்கத் தமிழ்நாட்டின் தலைநகரத்தின் ஒரு முக்கிய பகுதி விழிகள் முழுவதும் நிறைந்து பிரமிப்பை ஏற்படுத்தியது. எப்பொழுதுமே அருகிலிருந்து பார்க்கும், சாலையில் ஊர்ந்துபோகும் வாகனங்கள் வெகு தூரத்தில் குட்டிக் குட்டியாகவும், தூரத்து வானத்தில் சிறிதாகவே பார்த்துப் பழக்கப்பட்ட ஏரோபிளேன் ஒன்று அப்பொழுதுதான் டேக் ஆஃப் ஆகி மேலே எழும்பிக்கொண்டிருக்கவும், அதை மிக அருகில் ஒரு புதிய பரிமாணத்தில் அதன் 'ஹோ'வென்ற இரைச்சலிலிருந்து தப்பிக்க தன் காதுகளை இரு கைகளாலும் பொத்தியவாறு பார்த்துக்கொண்டிருந்தவளுக்கு அவ்வளவு குதூகலமாக இருந்தது.

தினம் தினம் பார்த்தாலும் கூட இந்தக் காட்சிகள் அவனுக்கும் சலிப்புத்தட்டுவதில்லை. ஆனால் அன்று அதை இரசிக்கத்தோன்றாமல், இரசிக்கும் அவளை இரசிக்கத் தொடங்கினான் மித்ரன்.

அவனைப் பொறுத்தவரை அவளைச் சுனாமியாய் சுருட்டி தன் கைகளுக்குள் கொண்டு வரும் தாபமும் அவளுடைய செம்பவள இதழ்களைச் சுவைக்கத் துடிக்கும் மோகமும் போட்டிப்போட்டுக் கொண்டிருந்த பொழுதிலும், அவளை இந்த ஆயுள் முழுவதும் தன்னுடன் தக்கவைத்துக் கொள்ளவேண்டும் என்கிற எச்சரிக்கையில் இதையெல்லாம் செய்யத் தடை விதித்துக் கொண்டிருந்தது அவளுக்கான அவனுடைய காதல்.

இதைச் சொன்னால் அவள் நம்பக்கூட மாட்டாள் என்கிற எண்ணம் வேறு ஒரு பக்கம் அவனைப் பாடாய்ப் படுத்த கலவையான உணர்வுகளுடன் கண்களை அகற்றாமல் அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் மித்ரன்.

அவனுடய பார்வை தன்னையே தொடருவதை உணர்ந்தவள், திரும்பி அவன் கண்களைச் சந்திக்க, அந்தப் பார்வையின் தாக்கத்தில் முகம் சிவந்துபோய், அதில் குடிகொண்டிருப்பது காதலா தாபமா என்பதை உணர முடியாமல், தன் பார்வையைத் தழைத்துக்கொண்டாள்.

அதில் மேலும் குதூகலித்தவன் தன் பார்வையை அகற்றிக்கொள்ளாமல் மேலும் மேலும் அவள் விழிகளில் மூழ்கத்துடிக்க, சூழ்நிலை உணர்ந்தவள், தன் தயக்கத்தை உதறித் தள்ளியவளாக, நேர்கொண்ட பார்வையுடன், "உங்களோட இந்த டெம்பரரி ரிலேஷன்ஷிப்லாம் எனக்கு செட் ஆகாது அக்னி. என்னோட வாழ்க்கை முறைக்குத் தகுந்த மாதிரி ஒருத்தரைக் கல்யாணம் பண்ணிட்டு மனசுல கொஞ்சம் கூட குற்ற உணர்ச்சியே இல்லாம, இயல்பான ஒரு வாழ்க்கை வாழணும்னு நினைக்கறேன். கல்யாண வாழ்க்கையைப் பத்தி பெருசா எனக்கு வேற எந்த கனவும் இல்ல. ப்ளீஸ் புரிஞ்சிக்கோங்க” என்று சொல்லிவிட்டு ஒரு நொடி கூட நிற்காமல் அங்கிருந்து சென்றுவிட்டாள் மாளவிகா.

அவளுடைய அந்த பேச்சில் அவனுடைய தன்மானம் அடிபட்டு குற்றவுணர்ச்சி மேலோங்க மோகம் மொத்தம் வடிந்துபோய், இந்த நிலையைச் சபித்தபடி சில நிமிடங்கள் அப்படியே நின்றவன் தலைக்கு மேல் பறந்த ஏரோப்ளேனின் சத்தத்தில் சுயநினைவுக்கு வந்தான்.

அவன் உள்ளே வந்த பொழுது அவர்களுக்காக வந்திருக்கும் உணவை மேசையில் எடுத்து வைத்துக்கொண்டிருந்தாள் அவள். இப்பொழுது எதைச் சொன்னாலும் அவள் நம்பப்போவதில்லை என்ற உறுதியில் ஒரு வார்த்தை கூட பேசாமல் ஏதோ யோசனையுடன் அவன் சாப்பிட்டுக்கொண்டிருக்க, அவனுடைய முக மாறுதல்களை உணர்ந்தவள், "அக்னி ஒரு விஷயத்தை நீங்க புரிஞ்சிக்கணும்” என்றவளை ‘சொல்லு...' என்பது போல பார்த்தான் அவன்.

“இந்த பெட்டை நான் எப்பவுமே சீரியஸா எடுத்துட்டது கிடையாது”

'பெட்டவாது ஒண்ணாவது. உன்னை டைவர்ட் பண்ணி என் கூடவே இருக்க வைக்க நான் சும்மா இப்படி இழுத்துவிட்டேன் அவ்வளவுதான்.'

“இதுல ஜெயிக்கிறது எனக்கு ஒன்னும் முக்கியம் இல்ல”

'நீ ஜெயிக்கல்லன்னாலும் நான் உன்கிட்ட தோத்துப்போக ரெடியா இருக்கேன் டார்லிங்'

“நீங்க நினைக்கற மாதிரி பொண்ணுங்க எல்லாருமே ஆண்களோட செக்ஸ் தேவையைப் பூர்த்தி செய்ய பிறந்தவங்க இல்லன்னு உங்களுக்கு உணர்த்தனும்னு நினைச்சேன் அவ்வளவுதான்”

'அடிப்பாவி. பெண் குலத்தின் பிரதிநிதி மாதிரி இவ்வளவு வெளிப்படையா பேசற. ரூபா மாதிரி, எல்லாத்துக்கும் தயாரா இருக்கற பொண்ணுங்க கிட்ட போய் சொல்லு இத'

“ஆனா இன்னைக்கு வரைக்கும் அதுக்காக என்னால எதையும் செய்ய முடியல”

'என் மனச மாத்த நீ எதுவுமே செய்யலையா? போடி லூசு! உன்னால நான் இப்படி மொத்தமா மாறி நிக்கறது உனக்கு எங்கப் புரியப்போகுது'

“என்ன காரணமோ தெரியல வேற எதையும் திங்க் பண்ண முடியாத அளவுக்கு எனக்கும் மாத்தி மாத்தி எனக்கு ஏதாவது டிஸ்ட்ராக்ஷன் வந்துட்டே இருக்கு. இனிமேலும் அது நடக்காதுன்னு நினைக்கறேன்”

'உன்னோட டிஸ்ட்ராக்ஷனுக்கெல்லாம் காரணமே நான்தான். அதை என் கிட்டயே சொல்ற பாரு.'

“வேணா ஒன்னு பண்ணலாம். இந்த பெட்டை மறந்துட்டு, இன்னும் இங்க நான் வேலை செய்யப்போற இந்த கொஞ்ச நாள், நாம நல்ல ஃப்ரெண்ட்ஸா இருக்கலாம். இந்த பீரியட் குள்ள என்னை பத்தின உங்களோட தாட்ஸ மாத்திக்க ட்ரை பண்ணுங்க” என இடைவெளியே விடாமல் பேசிக்கொண்டே போனாள் மாளவிகா.

அவள் பேசுவதையே இரசனை மாறாமல் பார்த்துக்கொண்டே, 'அடிப்பாவி. ஃப்ரெண்டாஸா இருக்கலாம்னா சொல்ற. அதையும் தாண்டி எனக்கு எல்லாமே நீதான்னு சொன்னா நம்புவியா? உன்ன பத்தின தாட்... லஸ்ட் டு லவ்... தென்... லாங் டேர்ம் ரிலேஷன்ஷிப்... உன் பாஷைல சொல்லணும்னா கல்யாணம்ன்னு எனக்கு எப்பவோ மாறிப்போச்சு. இனிமேல் வேற மாதிரி நினைக்க சான்ஸே இல்ல டார்லிங்.' என அவள் சொல்வதற்கெல்லாம் மனத்திற்குள்ளேயே அவளுக்குப் பதில் சொல்லிக்கொண்டிருந்தவனுக்குச் சிரிப்புதான் வந்தது.

காரணம் எதிரில் உட்கார்ந்திருப்பவன் பேச இடங்கொடுக்காமல் அவள் இப்படி மூச்சுவிடாமல் பேசுவதைப் பார்க்கும்பொழுது அன்று சரவணனுடன் அவள் பேசிக்கொண்டிருந்த காட்சிதான் அவனுடைய நினைவுக்கு வந்தது.

இதையே வேறு யாரவது சொல்லியிருந்தால் எரிமலையாக வெடித்திருப்பான். மாளவிகாவாக இருக்கவேதான் இந்த அளவுக்கு நிதானமாக இருந்தான் அவன் அவ்வளவே.

"ஹேய் டைப் ரைட்டர். உன் ஸ்பீடை கொஞ்சம் குறைச்சிக்கோ. நீ பேசறத பார்த்து எனக்கே மூச்சு வாங்குது" என அவளை வாரியவன், அவள் முறைக்கவும், "சரி ஃபரெண்ட்ஸாவே இருக்கலாம். எனக்கும் ஓகே தான். ஆனா நீ என்னை மித்ரன்..னு தான் கூப்பிடனும்" என அவள் சொன்னதை உடனே தனக்குச் சாதகமாக மாற்றிக்கொண்டு நிபந்தனை விதித்தான் அவன்.

"விடமாட்டீங்களே" என சலுகையாகக் கோபப்பட்டவள், "சரி... ஓகே... மித்ரன்... அக்சப்ட்டட்" என்றாள் மாளவிகா.

"அப்படினா நானும் இந்த ஃப்ரெண்ஷிப் கண்டிஷனை அக்சப்ட் பண்ணிக்கறேன்" என வெறும் வாய் வார்த்தைக்குச் சொன்னவன், கையில் வைத்திருந்த ஸ்பூனை கீழே போட்டுவிட்டு, "ஃப்ரெண்ட்ஸ்" என்றவாறு தன் கையை நீட்ட, அவளும் நட்புக்காக தன் கரத்தை அவனுடைய கரத்துடன் இணைத்துக்கொண்டாள்.

முதன்முதல் சாமிக்கண்ணு அய்யாவின் கையைப் பற்றிக் குலுக்கும்பொழுது எழுந்த ஒரு நம்பிக்கை உணர்வு அவளுக்கு இவனிடமும் உண்டானதுதான் விசித்திரம்.

'இவனிடமா இப்படிப்பட்ட உணர்வு?' என சற்று அசந்துதான் போனாள் அவள்.

எந்தவித இரசாயன மாற்றத்தையும் ஏற்படுத்தாமல், அவன் மனதில் அதிக ஈர்ப்பை உண்டாக்கியிருந்த ஒரு பெண்ணின் ஸ்பரிசத்தை இயல்பாகக் கடக்க முடிக்கற அளவுக்கு காமத்தையும் தாண்டிய ஒரு உணர்வை அவனுக்குள் கடத்திக்கொண்டிருந்தாள் மாளவிகா அவளுடைய செய்கைகளால்.

ஆனால் அவள் இல்லாமல் இனி ஒரு நாளை கூட அவனால் கடக்க இயலாது என்ற ஒன்று மட்டும் நன்றாகவே புரிந்துபோனது அவனுக்கு.

அவன் மனதிலிருப்பதை அவளிடம் சொல்லவேண்டும் என்றால், அதையும் அவள் பொறுமையுடன் கேட்க வேண்டும் என்றால், அனைத்திற்கும் மேல் அவன் சொல்வதை அவள் நம்பவேண்டும் என்றால் அவளுக்கு அவனிடம் ஒரு நெருக்கமும் ஒரு பற்றுதலும் உண்டாக வேண்டியது மிக மிக அவசியம்.

மாளவிகாவைப் பொறுத்தவரை அது தானாக ஏற்பட வாய்ப்பே இல்லை என்பதை அவளுடைய ஒவ்வொரு வார்த்தைகளால் மட்டுமல்ல சின்ன சின்ன செயல்களாலும் கூட அவள் அவனுக்கு நிரூபித்துக் கொண்டிருக்க, அவனுக்கு இருந்த கால அவகாசம் வேறு குறைந்துகொண்டே வரவும், அவளுடைய கவனம் முழுவதையும் தன்னை நோக்கித் திருப்ப என்னென்ன செய்ய வேண்டும் என்பதைக் கனகச்சிதமாக முடிவு செய்துவிட்டான் அவன்.

***

அடுத்து வந்த நாட்களில் மாளவிகா விழித்திருக்கும் நேரத்தின் பெரும் பகுதியை அக்னிமித்ரனுடன்தான் செலவிட வேண்டியதாக ஆகிப்போனது.

அவளுடைய ஒவ்வொரு நாளையும் அவன் அப்படி மாற்றி அமைத்திருந்தான் என்றால் அதுதான் சரி. காரணம் நாளுக்கு நாள் அவளுடைய வேலைகள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் கூடிக்கொண்டே போனது.

ஆதி முதல் அந்தம் வரை, தினசரி கணக்கு வழக்குகள் தொடங்கி, நிறுவனத்தின் பங்குகள் தொடர்பான விவரங்கள் வரை எல்லாமே 'அக்மி ரீடைல்ஸ்' தொடர்பான வேலைகளாக மட்டுமே இருக்கவும் மறுத்துக் கூற அவளுக்கு வாய்ப்பே இல்லாமல் போனது .

தினமும் மாலைகளில் அந்த நிறுவனத்தின் மேலாளர்கள் தொடங்கி முக்கிய பங்குதாரர்கள், ஆடிடர்கள், அவர்களுடைய கம்பெனி செக்ரட்டரி என அந்த நிறுவனத்தின் மேல்மட்டத்தில் இருக்கும் பலரையும் சந்திக்க வேண்டிய கட்டாயம் அக்னிமித்ரனுக்கும், கூடவே இருந்து அவனுக்கு உதவி செய்யவேண்டிய சூழ்நிலை அவளுக்கு இருந்துகொண்டே இருந்தது.

கேட்டால் நிறுவனத்தை விரிவு படுத்தத் திட்டமிட்டிருப்பதாக ஒரே வார்த்தையில் முடித்துக்கொள்வான். ஒருவிதத்தில் அது உண்மையும் கூடதான் எனலாம்.

எது எப்படியோ வேலைகளை ஒன்று அவன் கூடவே இருந்தோ அல்லது அவனுடன் இணைந்தோ செய்வதுபோல்தான் இருக்கும் அவளுக்கு.

இதுவே தொடரவும், காலை கிளம்பி அலுவலகம் வந்தாள் என்றால், இரவு தாமதமாகதான் வீடு திரும்புவதுபோல் இருக்கும். அந்த நேரத்தில் தினமும் உபயோகப்படுத்தும் அலுவலக வாகனம் இல்லாமல் போக, அவனுடனே வீடு திரும்பும் கட்டாயமும் உண்டானது.

அதை ஓரிரு நாட்கள் பொறுத்த மூர்த்தி தன் அதிருப்தியை மகளிடம் கொஞ்சம் கோபமாகவே வெளிப்படுத்திவிட, அதில் கொஞ்சம் அடி வாங்கிதான் போனாள் மாளவிகா.

அவள் தன் சூழ்நிலையை விளக்க முற்பட, "பேசாம இந்த வேலையை விட்டுடு" என்பதுதான் அவருடைய வாதமாக இருந்தது. தந்தை இப்படிப் புரிந்து கொள்ளாமல் கோபப்படுகிறாரே என்றுதான் தோன்றியது அவளுக்கு. தான் செய்வது சரியா தவறா என்று யோசிக்கவே இல்லை அவள்.

சாதாரணமாக இருந்திருந்தால் அவரும் இப்படி ஒரு கோப முகத்தைக் காட்டியிருக்க மாட்டார்தான். சரவணன் இவளை மறுத்தப் பாதிப்பு அவருக்குக் கொஞ்சம் அதிகமாகவே இருந்தது. கூடவே இவளுடைய கடந்த காலத்தைப் பற்றிய பயம் வேறு. எல்லாம் சேர்த்து பதட்டத்தில் அவரைச் சினம் கொள்ள வைத்துவிட்டது.

வேலை முடிந்து வீட்டிற்கு வந்தால் சாப்பிட்டு உறங்க மட்டுமே சரியாக இருந்தது. வீட்டில் யாருடனும் மனம் விட்டுப் பேச இயலாமல் சரவணன் பற்றிய பிரச்சனை அப்படியே இருக்க, அதையும் தாண்டி விடுமுறை நாட்களில், மூர்த்தியும் துளசியும் அவளிடம் அதைப் பற்றிப் பேச முற்பட்டாலும், முடிந்து போன கதையைப் பேச விரும்பாமல், "அந்தப் பேச்சே வேண்டாம்" என்று, அப்படியே தவிர்த்து விடுவாள்.

மதுவைப் பற்றிய அக்கறை இல்லாமல் இவள் இப்படி இருக்கிறாளே என்ற கவலையில் பெரியவர்கள் இருக்க, தான் செய்தது தவறே இல்லை என்ற மனநிலையிலிருந்தவள், அவளுடைய பிடியிலிருந்து இறங்கி வராமல் இருக்கவும், அது சிறு மனஸ்தாபத்தில் போய் முடிந்திருந்தது. அதன் தாக்கம் மூர்த்தியிடமும் சரி துளசியிடமும் சரி இருக்கதான் செய்தது.

அந்தப் பிரச்சனைக்குப் பிறகு மது அவளுடன் பேசுவதே இல்லை. சாத்விகாவுடன் நேரம் செலவிட இவளால் இயலவில்லை. அன்பு வேறு ஓய்வில்லாமல் அடுத்தகட்ட பரீட்சைக்குத் தயார் செய்து கொண்டிருக்க, தினமும் வேலை வேலையென்று சாமிக்கண்ணு அய்யாவை நினைப்பதற்குக் கூட நேரமில்லாமல் போனது மாளவிகாவுக்கு.

ஒரு விதத்தில், வீட்டில் சுமுகமான சூழல் இல்லாமல் போனாலும் அலுவலகத்தில் அக்னிமித்ரனுடன் இருக்கும் பொழுதுகள் கொஞ்சம் இனிமையாக இருப்பது போன்ற ஒரு மாயத்தோற்றம் உருவாகிவிட்டிருந்தது மாளவிகாவின் மனதில்.

ஒரு ப க்கம் ஏதாவது வேலை செய்துகொண்டே இருந்தாலும் மறுபக்கம் நாள் முழுவதும் 'ஸ்வீட் நத்திங்ஸ்' என்பதுபோல் அவளுடன் எதையாவது பேசிக்கொண்டேதான் இருப்பான் மித்ரன்.

கூடவே, தினமும் அவனுடனான அவளது கார் பயணங்களை மிகவும் இனிமையானதாக இருக்குமாறு மாற்றி வைத்திருந்தான் அவன். பார்த்தப் படங்கள், படித்தப் புத்தகங்கள், அவளுக்குப் பிடித்த சிலம்பக் கலை, அவனுடைய எதிர்கால திட்டங்கள், அவளுடைய வாழ்க்கை இலட்சியங்கள் என இன்னதுதான் என்று இல்லாமல் எதையாவது பற்றிய ஓயாதப் பேச்சுகளுடன்தான் இருக்கும் அப்பொழுது.

அவனுடைய இலக்கு மாறாமல், அவன் நினைத்தபடி அந்த ஒரு மணிநேர பயணத்தைத் துளித் துளியாக இரசிக்கத் தொடங்கி, அதை அவள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக எதிர்பார்க்க ஆரம்பித்திருந்தாள் என்றால் அது மிகையில்லை.

ஒரு சில நாட்களுக்குள்ளேயே அக்னிமித்ரனை எண்ணி அவளுக்குள் குடிக்கொண்டிருந்த ஒருவித எச்சரிக்கை உணர்வு, கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் காற்றில் கலந்த கற்பூரமாகக் காணாமல் போயிருந்தது.

அதாவது மொத்தத்தில் அவளுக்காக அவளுடன் அக்னிமித்ரன் மட்டுமே இருந்தான் அவளுடைய நேரம் மொத்தத்தையும் ஆக்கிரமித்துக்கொண்டு.