En Manathai Aala Vaa-13

மித்ர-விகா 13

ஞாயிறு விடுமுறை முடிந்து திங்களன்று அலுவலகம் வந்திருந்தாள் மாளவிகா. வழக்கம்போல மின்தூக்கியில் அவள் நுழைய, யாருமில்லாத தனிமை கொடுத்த உற்சாகத்தில்,

'காற்றை போல் எனக்கும் கூட சிறகொன்றும் கிடையாது.

தரைமேலே செல்லும் போது சிறை செய்ய முடியாது.

இளமையின் சின்னம் இளம்பட்டு வண்ணம்.

இன்னும் இன்னும் வளர்த்துக்கொள்வேன்.

இருபத்தி ஒண்ணு வயதுக்கு மேலே

காலத்தை நிறுத்தி வைப்பேன் ஹொய்'

பாடல் வரிகள் மனதில் தோன்ற அதைச் சீழ்க்கை அடித்தவாறு கண்ணாடியைப் பார்த்து தன்னைச் சரி செய்துகொண்டவள், அந்த மின்தூக்கி ஐந்தாவது தளத்தை எட்டவும் சீழ்க்கையை நிறுத்திவிட்டு அக்னிமித்ரனின் வரவை எதிர்பார்த்திருக்க, அங்கே அது நிற்காமல் அவர்கள் அலுவலகம் இருக்கும் தளத்தை நோக்கிச் சென்றது.

இவை அனைத்தையும் அந்த மின்தூக்கியில் பொருத்தப்பட்டிருந்த கண்காணிப்பு கேமரா நேரடியாக ஒளிபரப்பிக்கொண்டிருக்க, அவனது பிரத்தியேக தளத்திலிருந்த அவனது ஓய்வறையில் ஓய்வாகப் படுத்திருந்தவாறு வழக்கம் போல தன் கைப்பேசியில் அனைத்தையும் பார்த்து ரசித்துக் கொண்டிருந்தான் அக்னிமித்ரன்.

அதுவும் அவனை எதிர்பார்த்து அவள் விசிலை நிறுத்தியது அவனுக்கு சிரிப்பை வரவழைத்தது. அப்பொழுது அவளது கைப்பேசி ஒலிக்க, "என்ன அன்பு இப்ப கால் பண்ணியிருக்க?” என்று மாளவிகா கேட்க, அவனது நெற்றிச் சுருங்கியது.

எதிர் முனையில் அன்பு எதோ சொல்லவும், "வாவ். கிரேட்...டா அன்பு! ஐயம் ஸோ ஹாப்பி அபௌட் யூ!” என ஆர்பரித்தவள், "நீ சொன்ன விஷயத்தைக் கேட்ட அப்பறம் இப்படியே லீவ் போட்டுட்டு உன்னை நேரில் வந்து பார்த்து இந்த சந்தோஷத்தை ஷேர் பண்ணிக்கனும்னு ஆசையா இருக்கு. ஆனா இந்தத் தீப்பொறி திருமுகம் கொஞ்சம் ஓவரா சீன போடும் டா. அதனால் ஈவினிங் நேரா உங்க வீட்டுக்கு வரேன். குப்தா பவன்ல இருந்து எனக்குப் பிடிச்ச ரசமலாயோட வெயிட் பண்ணு. ஓகே வா" என்று சொல்லிவிட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தவள், அதற்குள் அவர்கள் அலுவலகம் இருக்கும் தளத்திற்கு வந்திருக்க, மின்தூக்கியிலிருந்து வெளியேறினாள்.

ஏற்கனவே அவள் அன்புவுடன் பேசிக்கொண்டிருந்த விதத்தில் கொஞ்சம் கடுப்பானவன், அவள் தன்னைத் 'தீப்பொறி திருமுகம்' என அழைப்பதை எண்ணி நொந்தே போனான் அக்னிமித்ரன். ஆனாலும் அவன் எதிர்பார்த்திருந்த தருணம் வந்துவிட்டதையும் மனதில் குறித்துக்கொண்டான்.

***

முந்தைய இரவு முழுவதும் நண்பர்களுடன் ஒரு பார்ட்டியில் களித்துவிட்டு விடியற்காலையில்தான் அங்கே வந்திருந்தான் மித்ரன்.

பார்ட்டி நாகரிகம் கருதி பெயருக்கெனக் கொஞ்சமாக மது அருந்துவானே தவிர அதில் தீவிர நாட்டமெல்லாம் அவனுக்கில்லை. போதை இல்லை என்றாலும் அதிகம் களைப்பாக இருக்க அப்படியே படுத்துவிட்டான்.

களைப்பு உடலிலா இல்லை மனதிலா என்பது அவனுக்கே புரியாமல் போக, மாளவிகாவைப் பார்த்ததும் அவனது மனம் கொஞ்சம் புத்துணர்வு அடைவதுபோல் உணர்ந்தான்.

அதையும் அன்புவிடமிருந்து வந்த அழைப்பு கெடுத்துவைக்க, அவன் எழுந்து குளித்து ஏதோ உணவை வரவழைத்துப் பெயருக்கு அதைக் கொறித்து மதியம்தான் அலுவலகத்திற்கே வந்தான். அதுவும் கூட மாளவிகா அங்கு இருப்பதால்தானோ என்னவோ?

அவன் உள்ளே நுழையவும், "ஹை அமித்” என்றவாறு கையசைத்தாள் அவள். ஆனால் அன்புவிடம் பேசும்போது அவளுக்கிருந்த உற்சாகமெல்லாம் வடிந்து களையிழந்திருந்தது அவளது முகம். காரணத்தைக் கேட்டால் எப்படியும் அவள் சொல்ல மாட்டாள் என்பது தெரிந்தே இருக்க அதை கண்டும் காணாமலும் இருந்துவிட்டானவன்.

சில நிமிடங்கள் கடந்த நிலையில் சிறு தயக்கத்துடன் அவனை நோக்கி வந்த மாளவிகா, "அமித். இன்னைக்கு ஒரு நாள் மட்டும் ஹாஃப் அ டே லீவ் கொடுக்க முடியுமா? நீங்க ஓகே சொன்னா நான் ஹெச்.ஆர்க்கு மெயில் போடுவேன்" என்றாள் அது அவனை எரிச்சல் படுத்தும் என்பதை உணர்ந்தே.

அவள் அன்புவைப் பார்க்க போவதற்காகத்தான் விடுப்பு கேட்கிறாள் என்கிற எண்ணத்தில் அவனுக்குக் கோபம் வர, "கொடுக்கறேன்; நோ ப்ராப்ளம்; ஆனா இந்த லீவெல்லாம் அந்த மூணு மாசம் முடிஞ்ச பிறகு நீ காம்பன்சேட் பண்ணனும். அதாவது மூணு மாசத்துக்கு பிறகு ஒவ்வொரு நாளா அதிகமாகும். உனக்கு ஓகேவா" என அவன் கறாராகக் கேட்க, பேசாமல் போய் அவளது இருக்கையில் அமர்ந்தவள் அவள் வேலையைப் பார்க்கத் தொடங்கிவிட, அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் மித்ரன்.

வழக்கத்துக்கு மாறாக அவள் முகத்தில் குடிகொண்டிருந்த துயரம் அவனை ஏதோ செய்ய, அவளிடம் வந்தவன், தன் தொண்டையைச் செருமிக்கொண்டு, "நீ வீட்டுக்குக் கிளம்பலாம். ஆனா உண்மையான ரீசனை என்கிட்டே சொல்லணும்" என்றான் உறுதியான குரலில். ஏனோ வழக்கம்போல வீம்பு பாராட்டாமல், "இல்ல கொஞ்சம் தலை வலியா இருக்கு" என்றவள் அவனது பார்வை கூர்மைப் பெறவும், "இல்ல... என் ஃப்ரெண்ட் அன்பு தெரியும் இல்ல அவன் யூ.பி.எஸ்.சி ப்ரிலிம்ஸ் க்ளியர் பண்ணிட்டான். அதனால மெயின்ஸ் கோச்சிங்கு டெல்லில இருக்கற ஒரு இன்ஸ்டிடியூட் நடத்தற க்ராஷ் கோர்ஸ்ல ஜாயின் பண்ணி படிக்கணும்ங்கறது அவனோட நெக்ஸ்ட் பிளான். அவனோட அத்தை மாமா அங்கதான் இருகாங்க. ஸோ... இன்னும் ஒன் ஆர் டூ டேஸ்ல அவன் டெல்லி போயிடுவான். அதை நினைச்சாலே எனக்கு டென்சன் ஆகுது. அதான் தலைவலி” என்றாளவள்.

அவளது அந்த வருத்தம் கூட கோபத்தை மட்டுமே கொடுத்தது அவனுக்கு. அவனது அந்தச் சிறு பிரிவைக்கூடத் தாங்க முடியாமல் அவள் தவிக்கும் அளவுக்கு அப்படி என்ன அதிசயமான நட்பு இருவருக்குள்ளும் என்றுதான் தோன்றியது மித்ரனுக்கு.

'உங்க ஃப்ரெண்ட்ஷிப்க்கு ஆயுள் இன்னும் சில ஹவர்சோ இல்ல டேஸோதான். அப்பறம் பார்க்கலாம் நீ என்ன பண்றன்னு’ என்ற எண்ணத்துடன் ஒரு வார்த்தை கூட பேசாமல் அவள் செல்வதற்கு அனுமதித்தான் மித்ரன்.

அதே நேரம், அவள் எப்படி இதுபோல் தன் மனதைத் திறந்து தன்னிடம் இதை மறைக்காமல் சொன்னாள் எனக் கொஞ்சம் யோசித்திருக்கலாம் அவன்.

அதன்பின் ஒரு கால் டாக்ஸி புக் செய்துகொண்டு அவள் வீட்டிற்கு வர, "நினைச்சேண்டி மாலு, நீ ஹாஃப் அ டேலயே வந்துடுவன்னு. நம்ம அன்பு ஐ.ஏ.எஸ். பரீட்சை க்ளியர் பண்ணியிருக்கான்னா சும்மாவா" என குதூகலித்தார் துளசி.

"ஆமாம்மா, நான் ரொம்பவே ஹாப்பி" என அவள் சொல்லவும் அவள் சோர்ந்த முகத்தைப் பார்த்து கொஞ்சம் திடுக்கிட்டவர், "என்ன மாலு. உடம்பு சரியில்லையா என்ன?" என்று கேட்க, "ஹும்... லைட்டா தலை வலிக்குது” என்றவாறு குளியலறைக்குள் புகுத்துக்கொண்டவள், முகம் அலம்பி உடை மாற்றி வந்தாள்.

பின், "நான் எடுத்துட்டு போன லஞ்சை சாப்பிட்டுட்டேன். தலைவலி மாத்திரை இருந்தால் குடும்மா” என்று அவள் கேட்க, துளசி கொடுத்த மாத்திரையைப் போட்டுக்கொண்டு தங்கள் அறைக்குள் போய் படுத்துக்கொண்டாள் மாளவிகா.

அவள் தன்னை மறந்து உறங்கிப்போக, "மாலு எழுந்திரு, விளக்கு வெக்கற நேரம் ஆச்சு பாரு” என அவளை எழுப்பிய துளசி, "இப்ப தலைவலி எப்படி இருக்கு?" என்று கேட்க, "பெட்டெர் மா" என்றவாறு அவர் கொடுத்த காஃபீயை வாங்கி அருந்தியவள் அன்னையிடம் சொல்லிக்கொண்டு அன்புவுடைய வீட்டை நோக்கிச் சென்றாள்.

அவளைப் பார்த்ததும், "வாடா மாலு, வா… வா” என மகிழ்ச்சியுடன் அவளை வரவேற்ற அன்புவின் அம்மா மதி, "இந்தா... ஸ்வீட் எடுத்துக்கோ. அன்பு இது உனக்குப் பிடிக்கும்னு மத்தியானம் போய் வாங்கிட்டு வந்தான்" என்றவாறு அதை அவளிடம் நீட்ட, "தேங்க்ஸ் அத்தை" என்றவள் ஒன்றை எடுத்துச் சாப்பிட்டுக்கொண்டே, "அன்பு எங்க அத்தை" என்று கேட்க, "நீ வர ஏழு மணி ஆகும்னு சொல்லிட்டு இருந்தான்டா. நீ இப்ப வருவேன்னு தெரிஞ்சிருந்தா இங்க இருந்திருப்பான். அந்தப் பொண்ணு ரஞ்சனி வந்தா. அதான் பேசிட்டு இருக்கோம்னு சொல்லிட்டு மொட்டை மாடிக்குப் போனான்" என்றார் இயல்பாக.

'ஏன் இந்த ரஞ்சனி நம்ம வீட்டுக்கு வராம நேரா அன்புவோட வீட்டுக்கு வந்திருக்கா?' என்ற கேள்வி மனதில் எழ, "சரி அத்தை நான் போய் அவனை விஷ் பண்ணிட்டு வந்துடறேன்" என்று சொல்லிவிட்டு அவள் மொட்டை மாடியை நோக்கிப் போக, வெகு இயல்பாக அங்கே ரஞ்சனி அன்புவை அணைத்தபடி அவனிடம் ஏதோ பேசிக்கொண்டிருக்க, அவளைப் பார்த்ததும் பதறி விலகினர் இருவரும். அப்பட்டமான அதிர்ச்சி தெரிந்தது அன்புடைய முகத்தில்.

மனதிற்குள் எதிலோ தோற்றுப்போன உணர்வு மேலிட, "கங்கிராட்ஸ் அன்பு! நீ எக்ஸாம் க்ளியர் பண்ணது எனக்கு ரொம்பவே ஹாப்பி" என்றவள், "ஆனா... என் கிட்ட இருந்து இந்த விஷயத்தை மறைச்சிட்ட இல்ல. அப்படின்னா நம்ம ஃப்ரெண்ட்ஷிபோட லிமிட் இதுதான் இல்ல அன்பு” என்றாள் மாளவிகா வலி நிறைந்த குரலில்.

அவள் வழக்கமான நேரத்திற்கு முன்னதாகவே அலுவலகத்திலிருந்து கிளம்பிவிட்டதை, ரீமா ரஞ்சனிக்குத் தெரியப்படுத்தியிருக்க, மாளவிகாவை அன்புவிடமிருந்து விலக்க தனக்கு உதவுவதாக அவள் கூறிய ஆலோசனை நன்றாக வேலை செய்வதை உணர்ந்து ஒரு வெற்றிப் புன்னகை வந்து ஒட்டிக்கொண்டது ரஞ்சனியின் இதழ்களில்.

என்ன பேசுவது எனப் புரியாமல் அன்பு உறைந்துபோய் நிற்க, "ஹேய்... அப்படியெல்லாம் இல்ல மாலு" என ரஞ்சனி சமாளிக்க முயலவும், "ப்ச்... அவனே பேசாம இருக்கும்போது எனக்கும் அன்புவுக்கும் நடுவுல நீ எதுவும் சொல்ல வேண்டாம் ரஞ்சி!" என்றவள், மேலே அங்கே நிற்க பிடிக்காமல் தளர்ந்துபோய் படிக்கட்டுகளில் இறங்க, உணர்வு வரப் பெற்றவனாக, "மாலு... ப்ளீஸ். நான் சொல்றத கொஞ்சம் கேளு" என சொல்லிக்கொண்டே அன்பு அவளைப் பின்தொடர்ந்து வர அவனது குரல் அவள் செவிகளை எட்டவே இல்லை.

வேகமாக அவர்கள் வீட்டு காம்பௌண்ட் கேட்டை தள்ளிக்கொண்டு தன்னுடைய வீட்டை நோக்கிச் சென்றாள் மாளவிகா.

அன்பு! அன்பு! அன்பு! என்ற பெயர் மட்டுமே அவள் மனதிற்குள் சுழன்றடித்துக்கொண்டிருந்தது.

அவள் மனதைச் சுழற்றி அடிக்கும் அந்த அன்புக்கு உண்மையான அர்த்தத்தை உணரும் நாளில் தன் மனசாட்சிக் குத்தலாகக் கேட்கும் கேள்விக்குப் பதில் சொல்ல இயலுமா அக்னிமித்ரனால்?

விடை காலத்தின் கைகளில்.