En Manathai Aala Vaa! 12

மித்ர-விகா-12

வாகனத்தை நிறுத்திவிட்டு, அலுவலகத்திற்குள் நுழைந்தவன், மின்தூக்கியை நெருங்க அதன் கதவு அப்பொழுதுதான் மூட தொடங்கவும் கையை நீட்டி அதைத் திறக்கச்செய்து அதன் உள்ளே சென்றான் மித்ரன்.

அவனுடைய எதிர்பார்ப்பு வீண் போகாமல், உள்ளே மாளவிகா நின்றிருக்க, கருநிலத்தில் தங்க நிறப் பூக்கள் போட்ட ‘ஃபுல் ஃப்ராக்’கில் ஓவியம் போன்று இருந்தவளைப் பார்த்தும் பார்காததுபோல் நின்றான் அவன். அவனைப் பார்த்ததும், 'எப்பவும் ஃபிஃப்த் ஃப்ளோர்லதான ஏறுவான். இன்னைக்கு என்ன இங்க ஏறியிருக்கான்? ப்ச்... கண்ணாடிப் பார்க்க முடியாது. விசில் அடிக்க முடியாது. இவன் கூடவே நைட்டீன் ஃப்ளோர்ஸ் வேற ட்ராவல் பண்ணனும் ச்ச' என மனத்திற்குள்ளேயே கண்டபடி பேசிக்கொண்டவளின் பார்வை தன்னிச்சையாகக் கண்ணாடியில் பதிய, அவள் கரம் கலைந்திருந்த கேசத்தைத் தானாகக் கோதிக்கொள்ள, அவளது எண்ண ஓட்டத்தைப் புரிந்துகொண்டது போல் சிரித்து வைத்தான் மித்ரன்.

அவள் அதைக் கண்டும் காணாமலும் இருக்க, "ஆமாம்... மெரினா போன சரி, அங்க இருந்து இப்படி மணலைக் கொண்டு வந்து லிஃப்ட்ல கொட்டி வெச்சிருக்கியே ஏன்" என அவன் வெகு தீவிரமாகக் கேட்க, அதில் காலணியில் ஒட்டிக்கொண்டு வந்திருக்குமோ எனத் திடுக்கிட்டுக் கீழே குனிந்து பார்த்தவள், அவன் அவளைக் கிண்டல் செய்கிறான் என்பது புரியவும்,

"அது இந்த ஆஃபிஸ்லதான் நான் குப்பைக் கொட்றேன்னு எல்லாருக்கும் தெரியணும் இல்ல, அதுக்காக" எனப் பதில் கொடுக்க,

"ஆமாம்... உன்னைப் பார்த்தாலும் குப்பம்மா மாதிரித்தான் இருக்க" என சிரித்துக்கொண்டே சொன்னவன், "அப்படின்னா... யூனிவர்சிட்டி போறேன்னு சொல்லி கட் அடிச்சிட்டு, நீயும் உன் ஃப்ரெண்டும் மெரினா போய் சுத்தியிருக்கீங்க" என இலகுவாகவே அவன் கேட்கவும்,

"உண்மையாவே யூனிவெர்சிட்டிதான் போனோம் அமித். முடிச்சிட்டு வெளியில வரும்போது மெரினா பீச்ல அந்த அலையெல்லாம் எங்களைப் பார்த்ததும் வாங்க வாங்கன்னு கூப்பிட்டுதா, அதான் பாவமாச்சேன்னு போயிட்டு வந்தோம்" என்றாள் அவளும் சிரித்தமுகமாக.

அதற்குள் பத்தொன்பதாவது தளம் வந்திருக்க உள்ளே நுழைந்தனர் இருவரும். அதன் பின் அவர்கள் வேலையில் மூழ்கிப்போக, இடையில் அவளை அழைத்தவன், 'என்ன... இன்னைக்கும் ஃபோர் ஓ க்ளோக் போகணும்னு பெர்மிஷன் கேட்டு ஹெச்.ஆர்க்கு மெயில் போட்டிருக்க? என சிடுசிடுத்தான் மித்ரன்.

"அதுதானே நம்ம ப்ரொசீஜர், அதான்" என்றாள் மாளவிகா அதைக் கண்டுகொள்ளாதவள் போல.

"ப்ச்... அதைக் கேக்கல. எப்படி இருந்தாலும் உன்னைப் பொறுத்தவரைக்கும் நான்தான் அதை சாங்ஷன் பண்ணனும் ரைட்" என்றவன், "நேத்து யூனிவர்சிட்டி போகணும்னு சொன்ன, சரின்னு அலவ் பண்ணேன். பட் இன்னைக்குமா?" என அவன் கொஞ்சம் எரிச்சலுடன் கேட்க,

"சாரி அமித். எங்க கிளாஸ்மெட் வெட்டிங் ரிசப்ஷன். கண்டிப்பா போகணும். ப்ளீஸ்" அவள் முகத்தைப் பரிதாபமாக வைத்துக்கொண்டு கேட்கவும்,

"இதுவே கடைசியா இருக்கட்டும். அடிக்கடி இப்படி நடக்கக் கூடாது" என அவளை அனுமதித்தான் அவன்.

சொன்னது போல அவள் சரியாக நான்கு மணிக்குக் கிளம்பவும் தன் கார் சாவியைச் சுழற்றிக்கொண்டே விக்ரமின் நிறுவனத்திற்குச் செல்வதற்காகக் கிளம்பி வந்தவன், "நானும் அந்தப் பக்கமாத்தான் போறேன். வா உன்னையும் அப்படியே ட்ராப் பண்ணிட்றேன்" என்றான்.

"இல்ல அமித், இந்த டைம்க்கு கேப் இருக்காதுன்னு என் ஃப்ரெண்ட் அன்புவை வரச்சொல்லி இருக்கேன். அவன் வந்து கீழ வெயிட் பண்ணிட்டு இருக்கான். ஸோ நோ ப்ராப்ளம்" என்று சொல்லிவிட்டு அவள் மின்தூக்கியை நோக்கிப் போக, தானும் அவளுடன் கீழே வந்தான்.

அங்கே அன்பு அவளுக்காகக் காத்திருக்க, அவனுடன் அவள் கிளம்பிச் செல்வதைப் பார்த்தவனுக்கு இனம் புரியாத கோபம்... கோபம்... கோபம் மட்டுமே.

அதுவும் அவர்கள் சென்ற அதே பாதையில் அவனும் பயணிக்க வேண்டி இருக்க, அவர்களைப் பார்த்துக்கொண்டே அவனது பயணமும் தொடர்ந்தது. அது அவனுடைய கோபக் கனலை ஊதிப் பெரிதாக்கியது.

***

விக்ரமின் நிறுவனத்திலிருந்த குழப்பங்களைப் பேசிக் கொஞ்சம் சரி செய்துவிட்டு அவன் வீடு திரும்பவே இரவு பதினொன்று ஆகியிருந்தது. அங்கேயே அவன் சாப்பிட்டுவிட்டு வந்திருக்கக் குளித்துவிட்டு வந்து படுக்கையில் விழுந்தவன் கைப்பேசியைக் குடைய, வாட்ஸ்ஆப்பை பார்க்கும் பொழுது மாளவிகா வைத்திருந்த முகப்பு படம் அவனை வெகுவாக கவர்ந்து இழுத்தது.

தன் தோழியின் திருமண வரவேற்பிற்குச் செல்வதற்காகக் கேரளா பாணி பாவாடைத் தாவணியில் முழு அலங்காரத்துடன் தயாராகியிருந்தவள் அப்படியே 'செல்ஃபி' எடுத்து அதை முகப்புப் படமாக வைத்திருந்தாள்.

அவளது அழகில் கொள்ளைப் போனவன், மேலும் ஏதாவது படங்களை வைத்திருக்கிறாளோ என்று அறிய அவளது ஸ்டேட்டஸை பார்க்க, கல்லூரி தோழர்கள் தோழிகளுடன் செல்ஃபி, மேடை மீது மணமக்களுடன் அவர்கள் எல்லோருமாக எடுத்துக்கொண்ட படங்கள் என அந்த வரவேற்பில் எடுக்கப்பட்ட பல படங்கள் அதிலிருந்தன.

பெரும்பாலான படங்களில் அவளுடன் அன்புவும் இருக்க, அவனுக்குக் கொஞ்சம் கடுப்பாகத்தான் இருந்தது. அவர்கள் மேடைமேல் நின்றிருக்கும் �