En Manathai Aala 50 (Final)

மித்ர-விகா-50

(இறுதி அத்தியாயம்)

அவளுக்காக விட்டுக் கொடுத்துப் போகிறான் என்கிற ஒரே காரணத்துக்காக அவள் இஷ்டப்படி தன்னை ஆட்டிப் படைக்கிறாள் என்றே தோன்றியது அவனுக்கு.

அவ்வளவு சுலபமாக இன்னொருத்தி கழுத்தில் தாலி கட்ட சொல்கிறாள் என்றால் எவ்வளவு திண்ணக்கம் இருக்க வேண்டும் அவளுக்கு. கர்பிணியான அவளை அருகில் வைத்துக்கொண்டு தன் கோபத்தை வாகனத்தில் கூட காண்பிக்க இயலவில்லை அவனால். தன் இயலாமையை எண்ணி மேலும் கோபம்தான் வந்தது.

அந்த நேரம் பார்த்துக் கவி வேறு ஏதோ கேட்பதற்காக அவனை அழைக்க, தன் கோபம் மொத்தத்தையும் அவனிடம் காண்பித்து தன் கைப்பேசியைத் தூக்கி ‘டேஷ்போர்ட்’ மீது அவன் வீசி எறியவும்தான், தனக்குள்ளேயே உழன்று கொண்டிருந்தவள் தலை நிமிர்ந்து அவன் முகத்தையே பார்த்தாள். அவள் சொல்வது போலத் தீப்பொறி திருமுகனாகவே காட்சி அளித்தான் அவளுடைய கணவன்.

அப்பொழுதுதான் அவனைப் பற்றிய நினைவே வந்தது அவளுக்கு. அங்கே சென்று ரூபாவை பார்க்கும் வரையிலும் கூட அப்படி ஒரு எண்ணம் இல்லை ஆனால் மனதில் தோன்றியதும் உடனே செயல்படுத்தத் துணிந்து விட்டாள். அவள் சொன்னதும் மறுக்காமல் அவனும் உடனே செய்துவிட்டான்.

அவன் கோபப்படுவான் என்பதும் அவள் எதிர்பார்த்ததே. ஆனால் முதல் வேலையாக அவனைச் சமாதானப்படுத்த வேண்டும் என்று எண்ணியிருந்ததை சுத்தமாக மறந்துவிட்டாள்.

கோபத்தில் சிவந்து தகித்த அவன் முகத்தைப் பார்த்து மிரண்டவள், கொஞ்சம் சுதாரித்துக் கொண்டு, "மித்தூஊஊஊ" எனக் கொஞ்சலாக அழைக்க, "போடி" என்றான் அவன் காட்டமாக.

அவன் அவளைத் திரும்பிப் பார்க்க மாட்டான் என்பது புரிய, "ஆஹ்" என அவள் வயிற்றைப் பிடித்துக் கொள்ள, "சீனப் போடாத... என்னப் பார்த்தா உனக்கு கேனையன் மாதிரி இருக்கா?" எனக் கடுப்படித்தவன், “டெலிவரிக்கு நீ உங்க அம்மா வீட்டுக்கே போ. அதுதான் நீ பண்ண வேலைக்கு... உன்னால நான் பண்ண வேலைக்கு… நம்ம ரெண்டு பேருக்குமே பனிஷ்மெண்ட்" என அவன் தீவிரமாகச் சொல்ல, அப்படி ஒரு சிரிப்பு பொத்துக் கொண்டு வந்தது அவளுக்கு.

"ஏது... இது... பனிஷ்மெண்ட்... அதுவும் எனக்கு" என்று சொல்லி மறுபடி சிரித்தவள், "வளைகாப்பு முடிஞ்ச அடுத்த நாளே அங்க இருந்து விடாப்பிடியா கூட்டிட்டு வந்தது யாராம்?" என்று கேட்க, "தெரியாம செஞ்சுட்டேன் தாயே... மன்னிச்சுடு" என்றவன் வேறெதுவும் பேசவில்லை.

வேண்டுமென்றே அவளைக் கொண்டுபோய் அவளுடைய அம்மா வீட்டின் வாயிலேயே இறக்கிவிட்டுவிட்டு வெருட்டென்று சென்றுவிட்டான் மித்ரன். அவனை நன்கு உணர்ந்தவளாதலால் புன்னகைதான் அரும்பியது மாளவிகாவுக்கு.

அடுத்த இரண்டாவது நாள் ரூபாவுடைய மரணம்தான் ஊடகங்கங்களின் முக்கிய செய்தியாக இருந்தது. அதுவும் மூளைக் காய்ச்சல் என்றே வெளியில் சொல்லப்பட்டது. காரணம் மாளவிகாவோ அக்னிமித்ரனோ இல்லை. அவள் அணியும் உடை முதல் அவள் உண்ணும் உணவு உட்பட, அவள் கலந்துகொள்ளவேண்டிய பொது நிகழ்ச்சிகள் வரை அவளுக்கான அனைத்தையும் தீர்மானிக்கும், அவளை ஒப்பந்தம் செய்திருந்த உலகளாவிய விளம்பர தயாரிப்பு நிறுவனம் மட்டுமே அவளுடைய மரணத்திற்கான காரணத்தையும் முடிவு செய்திருந்தது. அவளுடைய இறுதிக்கட்டம் எனத்ஹ் தெரிந்தே இருந்ததால் அதை இயல்பாக ஏற்றுக்கொண்டாள் மாளவிகா.

ஆனால், அவள் அழைத்தால் அந்த அழைப்பை ஏற்றாலும், பதில் பேசாமல் அவளுடைய குரலை மட்டும் கேட்பது, அவளுடைய குறுந்தகவல்களைப் படித்தாலும் பதில் போடாமல் இருப்பது, அவள் அங்கே செல்லும் காரணத்தால் அவர்களுடைய அலுவலகத்தின் பக்கமே தலை வைத்துகூட படுக்காமல் இருப்பது, கண்காணிப்பு கேமரா வழியாக அவளின் ஒவ்வொரு நடவடிக்கைகளையும் பார்த்து பெருமூச்சு விடுவது என அவளுடைய தித்திக்கும் தீயனவன் மட்டும் அவளிடம் கண்ணாமூச்சி விளையாடிக்கொண்டிருந்தான் அவனுடைய கோபம் கொஞ்சம் கூட குறையவில்லை என்பதை அவளுக்கு உணர்த்த.

***

ரூபா இறந்து மேலும் இரண்டு தினங்கள் ஆகியிருந்தது.

அலுவலகம் மாளவிகா, அவர்களுடைய ஓய்வு பகுதியில் இருக்கும் பால்கனியில் கையில் காஃபி குவளையை ஏந்தியவாறு நின்றுகொண்டிருந்தாள். பார்வை சாலையையே வெறித்திருந்தது. கணவனை எண்ணி அவளது கண்களில் அப்படி ஒரு எதிர்பார்ப்பு!

அதை கொஞ்சமும் பொய்யாக்காமல் கதவைத் திறந்துகொண்டு அங்கே வந்தான் அக்னிமித்ரன். அவனை உணர்ந்தவள், உதட்டில் தவழ்ந்த புன்னகையுடன் திருப்பி, அமைதியாக அங்கே இருந்த மற்றுமொரு காஃபி குவளையை எடுத்து அவனிடம் நீட்ட, "அப்படினா... நான் வருவேன்னு அவ்வளவு நம்பிக்கை இல்ல... ம்ம்" எனக் கோபமாகவே கேட்டான் அவன்.

அன்று கொஞ்சம் சீக்கிரமே அலுவலகத்திற்கு வந்துவிட்டாள் அவள். நேராக அலுவலகம் செல்லாமல் அவர்களுக்கான பிரத்தியேக தளத்தில் அவள் இறங்கிக்கொள்ள, அதுவும் மின்தூக்கியிலிருந்து வெளியேறும்போது அவள் கால் வேறு சற்று இடற ஒரு நொடி தடுமாறி பின் தன்னை சரி செய்துகொண்டாள்.

அங்கே உள்ளே சென்று நீண்டநேரம் ஆகியும் அங்கிருந்து அவள் வெளியில் வராமல் போக, அங்கே கண்காணிப்பு கேமராக்கள் வேறு கிடையாது என்பதால் பதறிப்போய் அங்கே வந்தான் அவன்.

அப்படி இருக்க, இதுபோல் சாவகாசமாக அவள் காஃபியை நீட்டினாள் என்றால்? அதனால் வந்த கோபம்தான் அது.

'எனக்கு உன்னைப்பற்றி தெரியாதா?' என்பதுபோல அவனை அவள் ஒரு பார்வை வேறு பார்த்து வைக்க, "என்னா லூக்குடி இது" என்றவன், "நாம என்ன பண்ணாலும் இவன் நம்ம பின்னால வருவான்னுதானே இந்த ஆட்டம் ஆடற" என்றான் கடுப்புடன்.

"ப்ச்... பார்த்தீங்க இல்ல... இந்த நிலைமையில 'ஒரு முறை வந்து பார்த்தாயா... நீஈஈஈஈ'ன்னு என்னால ஆட முடியுமா? நீங்களே சொல்லுங்க!" என அவளுடைய வயிற்றைக் காண்பித்து, அந்தப் பாடலுக்கான பாவங்களுடன் அவள் சொல்லவும், அதற்கு மேலும் கோபத்தை இழுத்துப் பிடிக்க முடியுமா அவளவனால்? அவன் வாய் விட்டே சிரித்துவிட, "ஆஹான்... என் டீ.டீயோட கோபம் போயே போச்சு" என அவள் தன்னை மறந்து சொல்லிவிட, அவன் அவளை முறைக்கவும், "டீ.டீன்னா என்னனு நினைசீங்க... என்னோட தித்திக்கும் தீன்னு சொன்னேன்" என அவள் அதற்கு விளக்கம் வேறு கொடுக்க, "அப்பா... என்னமா பேசறடீ நீ" என்றவன் சரசமாக அவள் உதட்டைப் பிடித்து இழுக்க, அவன் கைகளைத் தட்டிவிட்டவள், "என் மனசுல என்ன இருக்குன்னு கேக்காம... கோவிச்சிட்டு போனீங்க இல்ல. நீங்க ஒண்ணும் என்னை கொஞ்ச வேணாம்" என முறுக்கிக்கொண்டாள் அவள்.

அவள் இருக்கும் நிலைமையில் மேலும் சண்டை வேண்டாம் என, "நீ பண்ணதும் தப்புதான?" என்றவன், "எப்பவும் கேட்ப இல்ல... இந்த தாலி செயினை ஏன் இவ்வளவு தடியா வாங்கினீங்கன்னு" எனக் கேட்டவன், 'என்னடா எப்பவோ கேட்ட கேள்விக்கு இப்ப வந்து பதில் சொல்றான்' என்பதுபோல் அவள் வியப்புடன் அவனை விழி விரித்துப் பார்க்கவும், "நான் நிறைய பெண்களோட இருக்கற ஸ்டில்ஸ் க்ளிப்ஸ் எல்லாமே இன்னும் நெட்ல சுத்திட்டுதானே இருக்கு.

இப்ப... ரூபா இறந்த பிறகும் கூட அவளை என்னோட எக்ஸ்னு மென்ஷன் பண்றங்க இல்ல. கூடவே உன் ஃபோட்டோவும் வருதுன்னா உனக்கும் அவங்களுக்கும் என்ன வித்தியாசம்" எனத் தீவிரமாகக் கேட்டவன், "நீ என்னோட லயன்னஸ். உன்னை யாரும் வேற மாதிரி தப்பான பார்வை பார்க்கக் கூடாது. உன்னைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் நீ என் மனைவிங்கறது மட்டும்தான் எல்லாருக்கும் ஞாபகத்துல இருக்கணும். அதுக்குதான் இந்த செயின். மித்ரனோட மனைவிங்கற அடையாளம்" என நீண்ட விளக்கம் கொடுத்தவன், அவள் ஏதோ சொல்ல வரவும் அதைத் தடுத்து, "ஆனா அதே மாதிரி வேற ஒருத்திக்கும் தாலி கட்ட வெச்சிருக்கியே... எனக்கு கோபம் வராதா?" எனக் கடுமையாகக் கேட்டான் அவன்.

"ஏன் மித்ரன் இப்படியெல்லாம் பேசறீங்க. அந்தப் பொண்ணுங்க எல்லாரும் என்ன மட்டமா போயிட்டாங்க. நான் என்ன ஒசந்து போயிட்டேன். அவங்க அவங்க சந்தர்ப்ப சூழ்நிலை அப்படி. யாரும் வேணும்னே அப்படி ஆகறதல்ல. சொல்ல போனா நாங்க எல்லருமே ஒரே இனம், பெண்ணினம். ஆண்களுடைய சராசரி மனநிலைல மாற்றம் வர வரைக்கும் எங்களுக்கெல்லாம் விமோசனமே இல்ல. உண்மைய சொல்ல போனா அன்னைக்கு அன்பு இடத்துல நானே இருந்திருந்தா இப்ப உயிரோட கூட இருந்திருக்க மாட்டேன்" என அவள் உணர்ச்சிவசப்பட்டுச் சொல்லிக்கொண்டே போக, அது அவனை அதிக குற்ற உணர்ச்சிக்குள் தள்ள, அதுவும் அவள் சொன்ன கடைசி வரிகளில் கொஞ்சம் பதறிப்போனவன், "நான் கேட்ட கேள்விக்கு பதில் சொல்றத விட்டுட்டு என்னென்னவோ பேசிட்டு இருக்க" என்றான் காட்டமாக.

"ஓகே... அதுக்கும் பதில் சொல்றேன்" என்றவள், "எப்படிப் பார்த்தாலும் இந்த தாலிங்கறது சமுதாயத்துக்கான ஒரு அடையாளம் மட்டும்தான. இதே மாதிரி நீங்க என் கணவன்னு சொல்ற அடையாளம் ஏதாவது உங்ககிட்ட இருக்கா" என அவள் பதிலையும் கேள்வியாகக் கேட்டாள் கிண்டலுடன். அதில் கொஞ்சம் காட்டமும் தெரிந்ததோ?

அதில் கடுப்பானவன், "ஏன் நீ வேணா எனக்கு ஒரு தாலி கட்டு... தொங்கவிட்டுட்டு சுத்தறேன்" என்றான் முறைப்புடன்.

அதில் அவளுக்குச் சிரிப்பு வந்துவிட, "வேணா... அந்தக் காலத்துல பொண்ணுங்கள தூக்கிட்டு வந்து கட்டினாங்க இல்ல... அந்த மாதிரி ஒரு பனை ஓலைல, இந்த அக்னிமித்ரன்தான் என் புருஷன்... இவன் என்னோட ப்ராபர்டின்னு, ஒரு அடிமை சாசனம் எழுதி தொங்க விடவா" என அவள் அபிநயத்துடன் சொல்ல, அதில் வாய் விட்டுச் சிரித்தவன், "அடங்கவே மாட்டியாடி நீ... உனக்கும் எனக்கும் மட்டும் தெரிஞ்ச விஷயம் இந்த ஊர் உலகத்துக்கே தெரியனுமா?" என்றான் இலகுவாகவே.

"மித்தூ... ஜோக்ஸ் அபார்ட்" என்றவள், "அப்படியே எடுத்துட்டாலும், இந்த தாலிங்கறது நீங்க சொன்ன மாதிரி இந்த சொஸைட்டிக்கான அடையாளம் மட்டுமதானே? நம்ம ரெண்டுபேருக்குள்ளயும் இதுக்கு அவசியம் இல்லையே. நம்மக்குள்ள இருக்கற அன்பும் புரிதலும் நம்ம மனசுக்குள்ள இருக்கு. அதை ஒரு செயின்லயோ இல்ல கயித்துலயோ கட்டித் தொங்கவிட முடியுமா" என்றவள், ரூபாவை நேரில் சந்தித்த அன்று பேசிய அனைத்தையும் சொல்லி முடித்தாள்.

"நீங்க செஞ்சதும் தப்புதான் இல்ல. ஒரு பை சொல்லிட்டு நட்போட பிரிஞ்சு வந்திருக்கலாமே. மோனா கூட இருக்கற மாதிரி" என அவள் கேட்க, "அவளையும் மத்த பொண்ணுங்க மாதிரி நினைச்சுட்டேன் அவ்வளவுதான். ரூபா இப்படின்னு எனக்கு தெரியாது. அவ என் கண்ணுக்கு வித்தியாசமா தெரியல. சில நேரங்கள்ல விட்ட குறை தொட்ட குறையா இருந்தா சரி வராது. மொத்தமா கட் பண்ணிதான் ஆகணும். மோர் ஓவர் என்னோட சின்ன கில்டி கான்ஷியஸும் ஒரு காரணம். அதே மாதிரி மோனா வேற ரூபா வேற" என்றவன், "அவளோட இந்த நிலைமைக்கு நான் காரணம் இல்லனு தெரியுது இல்ல. தென் ஏன் இந்த பிராயச்சித்தம்" எனக் கேட்டான் அவன் காரமாக.

"இது உங்களுக்கான பிராயச்சித்தம் இல்ல. எனக்கானது" என்றவள், புரியாமல் அவன் ஒரு பார்வை பார்க்கவும், "பக்கத்துலயே இருந்தேன்... அந்தக் கொடுமையை கண்ணால பார்த்துட்டே இருந்தேன். ஆனா அன்புவை என்னால காப்பாத்த முடியல. இன்னும் சொல்ல போனா அவளைக் காப்பாத்த ஒரு சின்ன முயற்சியைக் கூட என்னால பண்ண முடியல. அந்த மாதிரி ஒரு குற்ற உணர்ச்சியை நான் மறுபடியும் அனுபவிக்கக் கூடாது. அதனாலதான் ரூபாவுக்காக ஏதாவது செய்யணும்னு நினைச்சேன் மித்து. பட் அவங்க உயிரைக் காப்பாத்த முடியாம போச்சு. கடைசி ஸ்டேஜ்ன்னு தெரிஞ்சதும் அவங்களோட ஒரு நிறைவேறாத ஆசையை நிறைவேத்தினா என்னனு தோணிச்சு. அவங்க உங்களைக் கெட்டவன்னு சொல்லியிருந்தா கூட நான் இதை செய்ய யோசிச்சிருப்பேன். உங்களை, ரொம்ப கேரிங் பர்சன்னு சொன்னாங்களா! உங்களை ரொம்ப பிடிக்கும்னு சொன்னாங்களா! அதானாலதான் உங்க கையாலயே இதை செய்ய வெச்சேன். இது தப்புனு எனக்குக் கொஞ்சம் கூட தோணல மித்து. " என்று சொல்லித் தொடர்ந்தவள், "அவங்க இந்த தாலி சென்டிமென்ட்டுக்கு ரொம்ப மரியாதைக் கொடுக்கறவங்க மித்து. அன்னைக்கு அவங்க கண்ணுல தெரிஞ்சுதே ஒரு நிம்மதி அதுக்காகதான் மித்து! அவங்க உயிர் ஒரு திருப்தியோட போயிருக்கும் இல்ல" என அவள் முடிக்கவும், உண்மையில் நெகிழ்ந்துதான் போனான் அக்னிமித்ரன்.

சொல்லும்போதே அவளுடைய கண்கள் கலங்கிவிட, அதற்கும் அவன் கோபித்துக்கொள்வானோ என்ற எண்ணத்தில் திரும்பி நின்றவள், கைப்பிடி சுவரைப் பிடித்துக்கொள்ள, அவளை உணர்ந்தவனாக பின்னாலிருந்தபடி அப்படியே அவளை அணைத்துக்கொண்டான் மித்ரன்.

அவனுடைய வலது கைச் சற்று அழுத்தமாக அவளுடைய வயிற்றில் பதியவும், ஒரு மென்மையான அசைவை உணர்ந்தான் அங்கே. அப்படி ஒரு மனநிம்மதியைத் தந்தைக்குக் கொடுத்து, அவர்களுடைய உதிரத்தில் உருவான அந்த மகவு அதன் அன்னையைப் போலவே தன் கரிசனத்தை அவனுக்கு உணர்த்துவதாகவே தோன்றியது அக்னிமித்ரனுக்கு!

அந்த நொடி, அப்படி ஒரு பரவசம் அவனுள்!

அது தன் அசைவை நிறுத்தும் வரை, ஆணோ பெண்ணோ என்று கூட தெரியாத அந்த சிசுவின் உலகத்தில் லயித்திருந்தவன், பின் தன் கையை எடுத்து அதில் அப்படியே தன் முகத்தைப் பொத்திக்கொண்டான். 'உண்மையாவே நீ ஒரு அதிசயம்தாண்டி அஜுபா! உன்னை மட்டும் நான் பார்க்கலன்னா எனக்கு இதெல்லாம் கிடைச்சே இருக்காது!' என மனதிற்குள் பரவசப்பட்டுகொண்டான்.

"ப்ச்... போ பேபி... உன்னை ஃபீல் பண்ணா மட்டும் உங்க அப்பா சண்டையை மறந்துடுவாங்க... கோபத்தை மறந்துடுவாங்க... இந்த உலகத்தையே மறந்துடுவாங்க... அதுல இருக்கற என்னைக் கூட மறந்துடுவாங்க" என சலித்தாற் போன்று உதட்டைச் சுழித்து அவள் கொஞ்சவும், "உன்னை மறந்துடுவேனா? இந்த மாதிரியெல்லாம் பேசாத... அதுவும் இப்படி உதட்டைச் சுழிச்சு. அப்பறம் நான் வேற மாதிரி ஏதாவது செஞ்சிடுவேன்" என அவன் மிரட்டுவதுபோல் சொல்ல, "ப்ச்... வேற ஏதாவது செஞ்சுட்டாலும்!" என மறுபடியும் வேண்டுமென்றே உதட்டைச் சுழித்தவள், கதவைத் திறந்துகொண்டு அந்த ஓய்வறைக்குள் செல்ல அவள் பின்னாலேயே சென்றான் அக்னிமித்ரன் அவன் சொன்னதுபோல் வேறு எதையோ செய்ய.

இப்படியே... வாழும் காலம் முழுதும், அவள் கொஞ்சும் போதும் கொஞ்சி, கெஞ்சும்போதும் கொஞ்சி, மிஞ்சும்போதும் கொஞ்சி தேவையென்றால் கொஞ்சம் மிஞ்சி, மொத்தத்தில் அவளுக்கான அன்பை உணர்த்திக்கொண்டே, கொஞ்சமும் தன் நெறி பிழறாமல் மாளவிகாவின் மனதை ஆளுவான் அக்னிமித்ரன் என்பதில் சிறிதும் ஐயமில்லை! அவனுக்குமே! அவளுக்குமே!

பரிந்தோம்பிக் காக்க ஒழுக்கம் தெரிந்தோம்பித்

தேரினும் அஃதே துணை.

விளக்கம்:

வருந்தியேனும் ஒழுக்கத்தைப் போற்றிக் காக்க வேண்டும். பலவும் ஆராய்ந்து கைக்கொண்டு தெளிந்தாலும்,ஒழுக்கமே உயிருக்குத் துணையாகும்.

(முற்றும்)