Nilavin Desathil Naan - 1

நிலவின் தேசத்தில் நான்!

பிறை-1

இங்கே பிறப்பெடுத்திருக்கும் ஒவ்வொரு ஜீவராசியும் பிழைக்க, பேதமின்றி வளங்களை அள்ளி அள்ளி கொடுக்கும் இந்த பூமியையும், இந்த பூமியை மட்டுமே தங்கள் வாழ்வாதாரமாகக் கொண்டு உயிர்வாழும் தாவரங்களையும், பறவைகளையும், விலங்குகளையும், ஊர்வன... பறப்பன... பூச்சிகள்... கடல் வாழ் உயிரினங்கள் பலவற்றையும், சக மனிதர்களையும் உயிரில் உயர்ந்தவை தாழ்ந்தவை என்கிற எந்தவித பாகுபாடுமின்றி ஒன்றுபோல நேசிக்கத் தெரிந்த, தன் சுயலாபத்திற்காகக் காற்று தண்ணீர் என அனைத்தையும் மாசுபடுத்தி, இயற்கையை, சக உயிரினங்களை அழிக்க முற்படும் பேராசை பிடித்த மனிதர்களை எதிர்த்து நிற்கும் துணிவுள்ள நல்லவர்களின் குருதியால் இந்த பூமி நனையுமாயின், அதையும் கையாலாகாமல் வெறும் வேடிக்கை மட்டும் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் ஒரு சமுதாயம் உருவாகுமாயின், மனித இனத்தின் அழிவு மிக அருகில் நெருங்கிவிட்டது என்பதை நாம் அறியலாம்.

அதைத்தான் பறைசாற்றிக்கொண்டிருந்தது அந்த சிற்றோடையில் தண்ணீருடன் கலந்து நீர்த்துப் போய் பெருகிக்கொண்டிருந்த அன்பானந்தனின் குருதி.

யாரை எண்ணி தன் இறுதி மூச்சை இழுத்துப் பிடித்திருந்தாரோ, அவன் மூச்சிரைக்கத் தன்னை நோக்கி ஓடி வருவது அவரது விழிகளில் மங்கலாகத் தெரிய, மிக முயன்று, குருதி நனைத்த தன் கையை அவர் தூக்க, "அப்பா!" என அலறிக்கொண்டு ஓடிவந்தவன், அவருடைய தலையை தன் மடியில் தங்கினான் அவரது அருமை மகன்.

பாதி மூடிய விழியால் அவனைப் பார்த்து, 'கண்ணா! திரு!" என தன் ஜீவனையெல்லாம் திரட்டி மகனை அழைத்து, "அம்மாவையும்... நிலா குட்டியையும் பத்திரமா பார்த்துக்கோ கண்ணு" என்று மொழிந்ததுடன் அவர் அதிகம் நேசித்த இந்த மண்ணுடனான தன் பந்தத்தை முறித்துக்கொண்டார் அன்பானந்தன்.

தன் கழிவுகளால், அந்த ஊரின் நீராதாரத்தையும், மண்ணின் வளத்தையும், தன் உற்பத்தியால் இந்த மண்ணின் மைந்தர்களையும், பாழ் படுத்தி பயனற்று போகச் செய்துகொண்டிருந்த அங்கே புதிதாக ஆரம்பிக்கப்பட்டிருந்த சாராய தொழிற்சாலைக்கு எதிராகப் போர்க்கொடி தூக்கிய அறச்சீற்ற உணர்வுள்ள சிறு கூட்டத்தின் பிரதிநிதி என்ற ஒரே காரணத்தினால் அவருக்கு ஏற்பட்ட நிலை இது.

அவர் உயிர் பிரிவதைத் தடுக்க இயலாமல்... கடந்துபோன நிமிடங்களை மறுசீரமைக்க இயலாமல்... உயிருள்ள ஒரு மனிதன் சடலமாக மாறிப்போன அந்த நொடிக்குள் மூளை மறத்துபோய் உறைந்து கிடந்தான் அந்த பதினைந்து வயது சிறுவன்.

***

பதினைந்து வருடங்களுக்குப் பிறகு...

காணி நிலம் வேண்டும் - பராசக்தி

காணி நிலம் வேண்டும், - அங்கு

தூணில் அழகியதாய் - நன்மாடங்கள்

துய்ய நிறத்தினதாய் - அந்தக்

காணி நிலத்தினிடையே - ஓர்மாளிகை

கட்டித் தரவேண்டும் - அங்கு

கேணியருகினிலே - தென்னைமரம்

கீற்று மிளநீரும்.

என்ற பாரதியின் வரிகளை நினைவுபடுத்தும் வகையில் அமைந்திருந்தது 'நிலவு தேசம்' என்ற பெயர் கொண்ட அந்த தோப்பு வீடு.

நடந்து வந்த களைப்பில் அந்த வீட்டின் திண்ணையில் அமர்த்த மூதாட்டி ஒருவர் ஈனமான குரலில், "அம்மாடி கண்ணு செம்பகம்!" என அழைக்க, அவரை நொடியும் காக்கவைக்க விரும்பாத தோரணையில் ஓட்டமும் நடையுமாக அங்கே வந்தார், அந்த பாட்டியால் செம்பகம் என அழைக்கப்பட்ட நடுத்தர வயது பெண்மணி.

"என்ன யசோதாம்மா... இந்த வேகாத வெயில்ல இப்படி அரக்கப்பரக்க வந்திருக்க" என அவர் ஆதங்கத்துடன் கேட்க, "நம்ம திரு இருந்தா கொஞ்சம் வார்சொல்லு கண்ணு!" என அவர் சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போதே தான் ஒட்டி வந்த பைக்கை நிறுத்தி பூட்டிவிட்டு அவருக்கு எதிர்புறமிருந்த பெரிய திண்ணையில் வந்து உட்கார்ந்தான் அவர் எதிர்பார்த்து வந்த திரு.

அவனை பார்த்ததும் அவர் முகம் பூவாய் மலர, "கிழவனுக்கு, குடிச்சி குடிச்சு கொடல் வெந்துபோய் சாகபோழைக்க கிடந்து, தர்மாஸ்பத்திரில காமிச்சு ஆபரேஷன் செஞ்சி இட்டாந்த கதைலாந்தான் உனக்கு தெரியுமே. நீதான கூட வந்து படுக்கையில சேத்து, டாக்டருக்குங்க கிட்டயெல்லாம் பேசி செஞ்ச" என ஒரு நெடிய மூச்சை வெளியேற்றியவர்,

“எப்படியோ காப்பாத்தி வூட்டுக்கு இட்டாந்துட்டேன். அதுக்கு சத்தா சோறாக்கி போடணும் பாரு. எங்கிட்ட ஒரு ஆறு, ஐநூறு ரூபா நோட்டு இருக்குது. அவசர செலவுக்கு இருக்கட்டுமேன்னு, டாசுமாக்கு பக்கம் போகாதபடிக்கி, பழம்பொடவைல சுத்தி வெச்சு நாலு வருசமா பாடுபட்டு காப்பாத்தி வெச்சிருந்தேன்.

இந்த ரூவா நோட்ட கடைல கொண்டே குடுத்தா எவனும் வாங்கமாட்டேங்கறானுங்க! கேட்டாக்க... என்னென்னவோ சொல்றானுங்க கண்ணு!

ஒருவாயா ரெண்ட்ருவாயா, போனாப்போவுதுன்னு வுட்டு தொலைக்க. முள்ளங்கி பத்தை கணக்கா சொளையா மூவாயிரம் கண்ணு. வவுறு கலங்கி போச்சு! நீதான் பார்த்து என்னன்னு கொஞ்சம் சொல்லேன்" என்றவாறு தன் கையிலிருந்த ருபாய் நோட்டுகளை நீட்டினார் அந்த பாட்டி.

திரு அதை எட்டி வாங்குவதற்குள், தானே வாங்கி அவற்றை அவனிடம் கொடுக்க எத்தனித்தவர், அவை செல்லாத நோட்டுகள் என்பதை உணர்ந்து, "தம்பி... இது டீமானிடைசேஷன்ல" என சொல்லவந்த அன்னையை, தனது புன்னகையுடன் கலந்த முறைப்பால் பாதியில் தடுத்து, "அம்மா! அதுக்கு பதில் நூறு ரூபா சில்ரையா இந்த கெழவிகிட்ட கொடுத்துவிடுங்க" என தன் மனதை அன்னைக்கு புரியவைதான் திரு.

சிறு மறுப்பு கூட காண்பிக்காமல், பணத்தை எடுத்துவர செண்பகம் உள்ளே செல்லவும், "ஒண்ணும் இல்ல கிழவி. பாங்குல கொடுத்துதான் இந்த துட்டை மாத்தணும். அதுக்கு அலுத்துட்டு இப்படி சொல்லியிருப்பானுங்க" என அது ஒன்றும் இல்லை என்பதுபோல் அவருக்குச் சொல்ல, அதற்குள் பணத்தைக் கொண்டுவந்து அந்த பாட்டியிடம் கொடுத்துவிட்டு அந்த காலாவதியான ரூபாய் நோட்டுகளை தன் மகனிடம் கொடுத்தார் செண்பகம்.

பாட்டி அதைக் கையில் வாங்கி அப்படியே தன் சுருக்குப் பைக்குள் திணிக்க, "கெழவி... ஒரு தடவைக்கு ரெண்டு தடவ நல்லா எண்ணி பார்த்துக்கோ. அப்பறம் என்னை குறை சொல்ல கூடாது" என அவன் அவரை சீண்ட, உண்மையில் அவர் வாயும் அப்படித்தான். அவரை சிறிது எரிச்சல் படுத்திவிட்டால் போதும். அவ்வளவுதான். முன்னே நிற்பவர்களைப் பற்றியெல்லாம் கொஞ்சமும் தயங்காமல் நல்ல சரளமாகத் வண்ணமிகு வார்த்தைகள் உதிரும் அவர் வாயிலிருந்து.

ஆனால் முன்னால் நிற்பவன்தான் திருவாயிற்றே. கூடவே அவரும் மனம் குளிர்ந்துதான் போயிருந்தாரே. அதனால், "என் கண்ணு... என் ராசா கையால வாங்கினா பத்து ரூவா கூட இருந்தாலும் இருக்கும். கொறையுமா என்ன?" என அவன் முத்தை வழித்து திருஷ்டி கழித்தவர், "செம்பகம்... தேங்குசு... இந்த சில்லரைக்கும்... இப்படி ஒரு தங்கத்த பெத்ததுக்கும்" என சொல்லிவிட்டு அவர் கிளம்ப எத்தனிக்க, "இரு... இரு... கிழவி!" என்றவன், "சங்கரி அக்கா! பாட்டிக்கு எதானா சாப்பிட கொண்டுவாங்க" எனச் சொல்ல, "அங்க கிழவன் தனியா கெடக்குது ராசா" என அவர் வெகுவாக தயங்க, "யக்கா... இந்த கெழவியோட கிழவனுக்கும் சேர்த்து கட்டி கொடுங்க" என்று அவன் சொல்ல, ஏதோ ஒரு கல்யாண தாம்பூல பையில் எதையோ அடைத்து, "பார்த்து பாட்டி... சூடா இருக்கு" என்றவாறு கொண்டுவந்து கொடுத்தார் அவர்கள் வீட்டில் உதவிக்கு இருக்கும் சங்கரி.

உடனே, "குமாரு" என அவன் ஓங்கி குரல் கொடுக்கவும், அவர்கள் தோப்பிற்குள்ளிருந்து ஓடிவந்தான் இளைஞன் ஒருவன்.

"இந்த வேகாத வெய்யில்ல திரும்பி லொங்கு லொங்குன்னு நடந்துபோகும். சின்னையானையிலேயே கொண்டுபோய் விட்டுட்டு வா" என்று திரு சொல்ல, அவன் போய் அங்கே நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்த வாகனத்தைக் கிளப்பவும், கூடவே போய் அவனுக்கு அருகில் வாகாக அமர்ந்துகொண்டார் அந்த முதிய பெண்மணி.

அந்த கட்சியே இது அடிக்கடி அவருக்குப் பழக்கப்பட்ட ஒன்றுதான் என்பதைச் சொல்லாமல் சொல்ல, பாட்டி அங்கிருந்து அகன்றதும், "அந்த உணவு பொட்டலத்தில் என்ன இருக்கிறது" என்பதுபோல் அவன் சங்கரியைப் பார்க்கவும், "அந்த தாத்தாவுக்கு உடம்புக்கு சரியில்லல்ல... அம்மா பத்தியமாத்தான் கொடுத்துவிட்டாங்க" என்று சொல்லிவிட்டு உள்ளே சென்றார் அவர்.

அங்கே ஒரு ஓரத்தில், அந்த தென்னந்தோப்பில் விழுந்த கழிவுகளைக் கொளுத்தி, அது கொழுந்துவிட்டு எரிந்துகொண்டிருப்பதைப் பார்த்தவன் நினைவு வந்தவனாக தன் கையில் வைத்திருந்த அந்த தாள்களை, அதில் அப்படியே போட, சில நொடிக்குள் அவை பஸ்பமாகிப்போனது.

பின், அவன் வீட்டிற்குள் செல்ல, சமையலறையை ஒட்டியிருந்த உணவறையில் போடப்பட்டிருந்த உணவு மேசை மேல், அவனுக்கு சாப்பாட்டை எடுத்து வைத்துக்கொண்டிருந்தார் செண்பகம்.

"தாமு அம்மா மாதிரி... நீங்களும் சரியான ஓட்ட வாய்தான் மா!" எனத் திரு அவனுடைய அம்மாவைக் கலாய்த்தவாறே வந்து உட்கார, கொஞ்சமும் யோசிக்காமல், பணத்தைத் தூக்கி அந்த கிழவிக்குக் கொடுத்ததைக் குறிப்பிட்டு, "தாமு அம்மா மாதிரி எனக்கு ஓட்ட வாயின்னா... தாமுவை விட உனக்கு சரியான ஓட்ட கையி" என மகனைப் பதிலுக்குக் கிண்டல் செய்தாலும் அதில் அவனைப் பற்றிய பெருமிதமே நிறைந்திருந்தது அந்த தாய்க்கு.

"பாவம் மா... அஞ்சு வருஷம் முன்னால, கடனை அடைக்கணும்னு அவங்க நிலத்தை வித்துது இல்ல யசோதா கிழவி, அப்ப வந்த பணத்துல எப்படியோ மிச்சம் மீத்தி வெச்சு காப்பாத்தி வெச்சிருக்கும் போலிருக்கு. இந்த நோட்டெல்லாம் இப்ப செல்லாதுனு மட்டும் தெரிஞ்சுது. கிழவிக்கு ஹார்ட் அட்டாக்கே வந்துரும்" என அவன் சொல்ல, "இலவச டீவி கொடுத்தாங்கன்னு, வாங்கி வெச்சு நாள் பூராவும் படம் பாக்குது இல்ல. இந்த விஷயம் கூடவா தெரியாம இருக்கும்" எனச் சங்கரி இடை புக, "அக்கா... இவங்கல்லாம் நியூஸ் சேனலா பார்க்கறாங்க? அவங்க வீட்டுல போய் பாருங்க. என்னேரமும் எம்.ஜி.ஆர் படம்தான் ஓடிட்டு இருக்கும். இல்லனா 'தாயில்லாமல் நானில்லைனு' பாட்டு பாடிட்டு இருக்கும். இவங்களை பொறுத்தவரை புரட்சித்தலைவரோடவே அவங்க காலம் நின்னுபோச்சு. பாவம்தான் இவங்க" என ஒரு பெருமூச்சுடன் சொன்னவன், நேரம் ஆவதை உணர்ந்து வேகமாகச் சாப்பிட்டுவிட்டு, தன் அறைக்கு வந்து அன்று மலை நடைபெறவிருக்கும் ஒரு நேர்முகத் தேர்வுக்குத் தயாராகத் தொடங்கினான் திரு.

கண்ணாடி முன் வந்து நின்று தன் தோற்றத்தைப் பார்த்தவனுக்கு அப்படி ஒரு தன்னம்பிக்கை உண்டாகியிருந்தது.

பின் வெளியில் வந்தவன் அன்னையிடம் சொல்லிக்கொண்டு கிளம்ப, "நீ போற வேலை நல்ல பாடியா முடியும். ஆல் த பெஸ்ட் கண்ணு" என்று செண்பகம் புன்னகைக்க, அந்த புன்னகை அவனையும் தொற்றிக்கொண்டதாக அங்கிருந்து கிளம்பிச்சென்றான் திரு.

அன்னைக்காக மகனும்... மகனுக்காக அந்த அன்னையும் வெளியில் புன்னகையை படரவிட்டிருந்தாலும் மேலே நீறு பூத்து, வலிக்க வலிக்க உள்ளே செந்தணலாகக் கனன்றுகொண்டிருந்தது நிலவழகியின் நினைவு. ஆம்... அவள்தான், அவர்களுக்கு சொந்தமான அந்த அழகிய நிலவு தேசத்தின் செல்ல இளவரசி.

***

சில தினங்கள் கடந்த நிலையில்…

அமெரிக்காவின் ‘நியூயார்க்’கிற்கும் கனடாவின் ‘ஒன்டாரியோ’வுக்கும் இடைப்பட்ட பகுதியை தன் ஆளுமைக்குள் நிறுத்தி அனைவரையும் பரவசப்படுத்திக்கொண்டிருக்கும், அருவிகளின் நாயகன் 'நயாகரா'வில் பெருமிதத்துடன் மிதந்துகொண்டிருந்தது கிட்டத்தட்ட நூறு பேருக்கு மேல் பயணம் செய்துகொண்டிருந்த அந்த 'மெய்ட் ஆஃப் தி மிஸ்ட்' சவாரி படகு.

அடங்காத வேகத்துடன் தெறிக்கும் அந்த அருவியின் சாரலிலிருந்து கொஞ்சம் தப்பிக்க அதில் பயணித்துக்கொண்டிருக்கும் ஒவ்வொருவரும் நீல நிறத்தாலான மழை அங்கி போன்ற ஒன்றை தங்கள் உடைக்கு மேல் அணிந்திருந்தனர்.

அந்த படகின் மேல் தளத்தில் நின்றிருந்தவளின் கையிலிருந்த கைப்பேசியுடன் இணைந்த காணொளி கருவி 'ஹார்ஸ் ஷு' என அழைக்கப்படும் குதிரை லாட அருவியின் நன்னீர் பிரவாகத்தினை படம் பிடித்துக்கொண்டிருக்க, அதன் மூலம் அந்த காட்சிகளை சென்னையின் முக்கிய பகுதியில் அமைந்திருக்கும் தன் அலுவலக கருத்தரங்கு கூடத்தில் பொருத்தப்பட்டிருந்த மிகப் பெரிய திரையில் நேரடியாகப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் விக்ரம் என அனைவராலும் அழைக்கப்படும் விக்ரமன்..

அந்த அருவியின் பேரிரைச்சலையும் தாண்டி அந்த சவாரியை அனுபவித்துக்கொண்டிருப்பவர்களின் குரல்கள் உற்சாகத்துடன் அமெரிக்க ஆங்கிலத்தில் ஒலிக்க, செவியில் தேன் வந்து பாய்வதுபோல் செந்தமிழ் ஒலித்தது ஒரு பெண்ணின் இளம் குரலில்.

இளங்காத்து வீசுதே!

இசை போல பேசுதே!

வளையாத மூங்கிலில்

ராகம் வளைஞ்சு ஓடுதே!

மேகம் முழிச்சு கேக்குதே!

கரும்பாறை மனசுல

மயில் தோகை விரிக்குதே!

மழை சாரல் தெறிக்குதே!

புல்வெளி பாதை விரிக்குதே!

வானவில் குடையும் பிடிக்குதே!

அருவி ஓசை கேட்டு மன கதவு திறக்குதே!

புதிய தாளம் போட்டு உடல் காற்றில் மிதக்குதே!

தான் செய்து கொண்டிருக்கும் வேலையையே சில நொடிகள் மறந்து அந்த 'ஐஸ் க்ரீம்' குரலில் தன்னை தொலைத்திருந்தவனை, "ஹேய்! வெய்ட்! வெய்ட்! அது மணியின் ஓசைதான... நீ என்ன அருவி ஓசைனு பாடிட்டு இருக்க!?" என ஒரு ஆணின் குரல் இடை புகுந்து எரிச்சல்படுத்த, தலையைச் சிலுப்பி தன்னை மீட்ட விக்ரம் கருமமே கண்ணாக, "ஹேய் லூசு ஹரி! நான் சொன்னதை விட்டுட்டு இப்படி சைல்டிஷா அந்த அருவியை கவர் பண்ணிட்டு இருக்க! அந்த ஆகாஷோட ஃபேசை க்ளோசப் பண்ணு" எனக் கட்டளையாக சொல்ல, அதில் பதற்றமடைந்தவள் அவளது செவியில் பொருத்தியிருத்த 'ப்ளூ டூத்' கருவியை ஒரு கையால் சரி செய்துகொண்டே 'சாரி! சாரி! சாரி விக்ஸ்..ணா!' என மனதிற்குள்ளேயே சொல்லியவாறு தன் பதட்டத்தை முகத்தில் காண்பிக்காமல் எதார்த்தமாகத் திருப்புவதுபோல் தன் மறு கையினால் பற்றியிருந்த கைப்பேசியை வேறு புறம் திருப்பினாள் அவனால் ஹரி என அழைக்கப்பட்ட ஹரிதா!

ஆனாலும் அவளுடைய கை நடுங்கிக்கொண்டிருந்தது.

நெகிழியால் ஆன அந்த நீலநிற அங்கியை அணிந்திருந்ததால் அவன் குறிப்பிட்ட அந்த ஆகாஷின் குறும்பு கொப்பளிக்கும் முகம் மட்டுமே தெரிய, "ப்ச்.. சிச்சுவேஷனுக்கு சூட் ஆகற மாதிரி கொஞ்சம் மாத்தி பாடினேன்! அது ஒரு குத்தமா! எல்லாத்தையும் அனுபவிக்கனும்! ஆராச்சி பண்ணக்கூடாது" என அவனைக் கிண்டலடித்து அவனது அருகிலிருந்தவளின் 'ஐஸ்க்ரீம்' குரல்.

"கையை ஆட்டம ஸ்டெடியா வெச்சுக்கோ ஹரீ!" என ஹரிதாவுக்கு ஆணை பிறப்பிக்கப்பட மிக முயன்று தன் கையின் நடுக்கத்தைக் கட்டுக்குள் கொண்டுவந்தாள் அவள்.

பின் அவனது குரல் அவளுக்குக் கேட்காதவாறு தன் கைப்பேசியின் ஒலியைக் குறைத்த விக்ரம், "என்ன தலைவரே! எதிர்ல இருக்கறது உங்க ஒரே பையன் ஆகாஷ்தான!?" என கடினமான குரலில் கேட்க அவனுக்கு முன்னால் வந்து உட்கார்ந்தவரின் முகத்தில் பயத்தின் சாயல் அப்பட்டமாகத் தெரிந்தது.

அவர் அணிந்திருந்த கதர் வேட்டியின் கரை அவரது கறை படிந்த அரசியல் வாழ்க்கையை எடுத்துக்காட்ட, அவரது உடலின் மினுமினுப்பு அவரது செல்வச் செழுமையைப் பறை சாற்றியது.

அவரது மிரண்ட முகத்தைப் பார்த்து அவனது இதழ் இகழ்ச்சியுடன் வளைய, "அவனோட உயிர் இப்ப என்னோட ஒரு விரல்ல ஊசலாடிட்டு இருக்கு. இனிமேலாவது நான் சொன்னத நீங்க செய்வீங்க இல்ல" என அவன் கொஞ்சமும் இரக்கமில்லாமல் கேட்க, வேறு வழி தெரியாமல், அச்சத்தில் அவர் நா வறண்டு போய் பதில் கூட பேச இயலாமல் தலையை மட்டும் அசைத்தார் அவர்.

அடுத்த நிமிடம் தன் சட்டைப் பையிலிருந்து ஒரு பேனாவை எடுத்து அவரை நோக்கி வீசியவன், 'ம்' என்று ஜாடை செய்ய, அவருக்கு முன்னால் வைக்கப்பட்டிருந்த காகிதங்களில் கையெழுத்து போட்டுவிட்டு சில நொடிகள் கூட அங்கே இருக்கப் பிடிக்காமல் தளர்ந்த நடையுடன் அங்கிருந்து சென்றார் அவர்.

"ஹரி! கட் தி கால்" என உத்தரவு பிறப்பித்தவாறே கண் இமைக்காமல் அவர் செல்வதையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் அவன்.

தன் இரையை வேட்டையாடத் துடிக்கும் ஒரு சிறுத்தையின் பார்வையை சிந்தியது அவனுடைய கண்கள்.

அவளது கைப்பேசி திரையில் தோன்றிய அவனது கடின முகத்தைப் பார்த்துக்கொண்டே அந்த காணொலி அழைப்பை அவள் துண்டிக்க, அந்த ஆகாஷுக்கு அருகில் அவனுடைய தோள் மீது சாய்ந்து நின்றிருந்தவளின் முத்தத்தில் போய் சில நொடிகள் நிலைத்து அப்படியே உறைந்து நின்றது திரை.

சரியாக அதே நொடி அவனது பார்வை அந்த மிக பெரிய திரை நோக்கித் திரும்ப அந்த பெண்ணின் கரிய பெரிய விழிகளுக்குள் அந்த சில நொடிகளுக்குள்ளாகவே கரைந்தே போனான் அவன்.

'சுட்டும் விழி சுடர்' என பாரதியால் பாடப்பட்ட விழிகள் இப்படிதான் ஒளிபொருந்தியதாக இருக்குமோ என்ற வியப்பு உண்டானது விக்ரமனுக்கு.

***