Nee Enbathe Naanaga - 9

9 - நட்பின் பயணம்

ஜானவியின் சிந்தனையில் முழுக்க முழுக்க அன்புச்செல்விதான் நிறைந்திருந்தாள். தாயில்லாத அந்த குழந்தையின் மனதை தான் வேதனைப்படுதிவிட்டோமே என்று அவள் மனம் கலங்கியது. அதே நேரம் தான் செய்த தவறை தானே சரி செய்துவிட வேண்டும் என்று முடிவு செய்தாள்.

கிரிஜா சொன்னது போலவே காலையிலேயே மீனாவை ஜெகனுடன் அனுப்பிவிட்டிருந்தாள். அதன் பின் ஜானவி மகளுக்கு பள்ளி சீருடை அணிவித்து, தன்னுடைய மற்ற வேலைகளையும் முடித்துவிட்டு மகளை பள்ளிக்கு அழைத்து செல்ல தயார் நிலையில் இருந்தாள்.

அதேநேரம் செழியனும் அன்புச்செல்வியை பள்ளிக்கு அழைத்து செல்ல வேண்டி தன் வீட்டிலிருந்து வெளியே வர, ஜானவியும் தன் மகளை அழைத்து கொண்டு வெளியே வந்தாள்.

அன்புச்செல்வியின் முகத்தில் ஒருவித சோர்வு படர்ந்திருந்தது. அதேநேரம் மீனாவிற்கோ அவர்கள் இருவரும் மீண்டும் சண்டை போட்டு கொள்ள போகிறார்களோ என்ற ஆர்வம், அச்சம் இரண்டுமே மிகுந்தது.

ஆனால் செழியனுக்கு எந்தவித சிந்தனையும் இல்லை. அவன் தன் மகளை பள்ளிக்கு அழைத்து செல்வதில் மட்டுமே கவனமாக இருந்தான். அதுவும் நேற்று ஜானவி அவன் பேசியதற்கு எதவுமே பதிலுரைக்காத காரணத்தால் அவள் மனதில் என்ன இருக்கிறது என்று அவனுக்கு பிடிப்படவில்லை.

ஆதலால் செழியன் எந்தவித எதிர்பார்ப்புமின்றி தன் மகளை அழைத்து கொண்டு படிகெட்டில் இறங்க போக அவர்கள் கடந்து செல்வதற்கு முன்னதாக ஜானவி முந்தி கொண்டு, “ஒரு நிமிஷம்” என்று அவனை தடுத்து நிறுத்தினாள்.

மீனாவோ, “நிச்சயம் சண்டை கன்ஃபார்ம்” என்று எண்ணி கொண்டாள்.

ஆனால் நடந்தது எல்லாம் அவள் எண்ணத்திற்கு முற்றிலும் நேர்மார். செழியன் நின்று ஜானவியை பார்க்க அவளோ அன்புச்செல்வியிடம் மண்டியிட்டு, “ஐம் சாரிடா கண்ணா... இனிமே எப்பவும் நான் மீனாகிட்ட... உன் கூட பேச கூடாதுன்னு சொல்ல மாட்டேன்” என்று அவள் மன்னிப்பு கேட்கும் பாணியில் காதுகளை பிடித்து கொண்டு கெஞ்சலாக சொல்ல, மீனா தன் அம்மாவின் செய்கையை அதிசயித்து பார்த்து கொண்டிருந்தாள்.

அன்புச்செல்வியோ சந்தோஷ மிகுதியில், “நிஜமாவா?” என்று கேட்க,

“நிஜமா” என்று அழுத்தி கூறிய ஜானவி, “இனிமே நீங்க எப்பவுமே பிரெண்ட்ஸ்... ஓகே தானே?” என்று சொல்லி மீனாவை அன்புவின் அருகில் நிறுத்தினாள்.

அந்த குழந்தைகள் இருவரின் முகத்திலும் அத்தனை சந்தோஷம் பூரிப்பு. ஜானவி அப்போது, “ரெண்டு பேரும் இப்ப இல்ல... எப்பவுமே பிரெண்ட்ஸாதான் இருக்கணும்... யாருக்காகவும் எதுக்காகவும் சண்டை போட்டுக்க கூடாது... ஓகே... இப்ப கை குடுத்துக்கோங்க” என்றாள்.

அவர்கள் இருவரும் ஆர்வமாக கைகுலுக்கி கொண்டனர். ஜானவி அவர்கள் இருவரின் கன்னங்களிலும் முத்தம் பதித்தாள். அந்த காட்சியை பார்த்து கொண்டிருந்த செழியனுக்கு வார்த்தைகளே வரவில்லை. ஜானவியின் இந்த மாற்றம் செழியனை ஆச்சர்யத்தில் ஆழ்த்தியது. அதேநேரம் மகளின் களிப்பு அவனை இன்பத்தில் திளைக்க செய்தது. அவனும் இதைதான் எதிர்பார்த்தான். அவன் முகத்திலும் புன்னகை அரும்பியது.

ஜானவி அதன் பின் எழுந்து நின்று செழியனை பார்க்க, அவனுக்கு அந்த நொடி அவளிடம் என்ன பேசுவதென்றே புரியவில்லை.

“செழியன்” என்ற அவளின் இயல்பான அழைப்பு அவனை மீண்டும் வியக்க செய்தது.

“சாரி... நான் உங்ககிட்ட ரொம்ப ஹார்ஷா” என்று அவள் சொல்லி கொண்டிருக்கும் போதே, “சாரி எல்லாம் வேண்டாம்... நீங்க இப்போ செஞ்ச விஷயமே போதும்... அன் தேங்க்ஸ் டூ... என்னை செழியன்னு கூப்பிட்டு பேசனதுக்கு” என்றான்.

“இனிமே நீங்களும் என்னை ஜானவின்னே கூப்பிடலாம்” என்றாள் அவள் மலர்ந்த முகத்தோடு!

செழியன் அவள் சொன்னதை கேட்டு புருவங்களை நெரித்து, “ஷுவரா?” என்று கேட்க, ஜானவியின் இதழ்கள் இயல்பை விட கொஞ்சம் அதிகமாக விரிய அவள், “ஹ்ம்ம” என்றபடி தலையசைத்து சிரித்தாள்.

இந்த கண்கொள்ளா காட்சியை பார்த்து அந்த இரண்டு குட்டி வாண்டுகளும் ரசித்து லயித்த அதேநேரம் மீனா அவர்கள் இடையில் வந்து நின்று, “அப்போ நீங்க இரண்டு பேரும் இனிமே சண்டை போட்டுக்க மாட்டீங்களா?” என்று கேட்டாள்.

ஜானவி சிரித்துவிட செழியன் மீனாவை பார்த்து, “சண்டை எல்லாம் போட்டுக்க மாட்டோமா தெரியல... ஆனா இப்போதைக்கு பிரெண்ட்ஸ் ஆயிட்டோம்” என்க,

“நிஜமாவா ம்மா” என்று மீனா தன் அம்மாவிடம் உறுதிப்படுத்தி கொள்ள கேட்டாள்.

“ஆமா” என்று ஜானவி மகளிடம் சொல்ல, “அப்போ ரெண்டு பேரும் கை குடுத்துக்கோங்க” என்று ஜானவி சொன்ன வாக்கியத்தை அவளுக்கே மீனா அச்சுபிசகாமல் உரைத்தாள்.

ஜானவி முகத்தில் புன்னகை மறைந்து அவள் செழியனை திகைப்பாக பார்த்து கொண்டு நிற்க அன்புச்செல்வியும் மீனவோடு சேர்ந்து கொண்டு, “கை குடுங்க ப்பா” என்றாள் செழியனை பார்த்து.

“மீனு ஸ்கூலுக்கு நேரமாகுது... போலாம்” என்று ஜானவி சொல்ல மீனாதான் தெளிவான பிள்ளையாயிற்றே.

“கையை கொடுக்க எவ்வளவு நேரம் ஆக போகுது” என்று தன் அம்மாவிடம் கேட்க

செழியன் சிரித்த முகத்தோடு ஜானவியை பார்த்து, “கையை கொடுத்துப்போம் ஜானவி... இல்லாட்டி போனா... நம்ம பசங்க இந்த ஒரு விஷயத்தை பிடிச்சிக்கிட்டு... ஏன் நம்ம கையை கொடுத்துக்கலன்னு கேள்வி மேல கேட்டே நம்மல ஒரு வழி பண்ணிடுவாங்க” என்றான்.

“அதுவும் கரெக்ட்தான்” என்று ஜானவியும் புன்னகைத்து அவன் கரத்தோடு கரம் கோர்த்து கொண்டாள்.

அவர்கள் நட்பின் பயணம் அங்கிருந்து தொடங்கி உறவாக மாறி அவர்கள் வாழ்கையின் இறுதிவரை தொடர போவதை அவர்களே அறிய மாட்டார்கள்.

குழந்தையையும் தெய்வமும் ஒன்று என்பது போல் அன்பு மீனாவின் செயல் தீர்க்கதரிசனம்தான்.

அதன் பின் ஒரு மாத காலம் எப்படி கடந்து சென்றது என்றே தெரியாமல் ஓடிவிட ஜானவிக்கு அந்த இடம், வேலை, தனிமை என எல்லாமே நன்றாக பழகி போனது. செழியனையும் சேர்த்து!

இருவரும் பார்க்கும் போதெல்லாம் இயல்பாக ஒரு புன்னகை, அவசியம் ஏற்பட்டால் பேசி கொள்வது என்று அவர்கள் நட்பு சுமுகமாக இருந்தது. ஆனால் அன்புச்செல்வி மீனாவின் நட்பு நாளாக நாளாக ரொம்பவும் நெருக்கமாக மாறியிருந்தது.

அன்பு மீனாவின் வீட்டில் விளையாடுவதும் மீனா அன்புவின் வீட்டில் படிப்பதும் என்று அவர்கள் இருவருக்கும் எல்லாம் ஆனந்தமயம்தான். குழந்தைகளுக்கு தங்கள் வயதை ஒத்த நண்பர்கள் கிடைத்தால் போதுமானது. இருவரும் இறக்கையில்லா பட்டாம்பூச்சிகளம்தாம்!

இதற்கிடையில் ஜானவியை அவள் வீட்டிலிருந்து அவ்வப்போது வந்து பார்த்து கொண்டிருந்தனர். ஆனாலும் ஜானவி ஒருமுறை கூட அங்கே போகவில்லை. மீனாவிற்கும் அன்புச்செல்வியை விட்டு பிரிய மனதே இல்லை. ஆதலால் தன் அம்மம்மா வீட்டிற்கு போகும் ஆர்வம் அவளுக்கும் குன்றிவிட்டது.

இடையில் ஒரு முறை சங்கரனும் கிரிஜாவும் கூட வந்திருந்தார்கள். ஜானவியை அழைத்தும் பார்த்தார்கள். ஆனால் அவள் தன்னிலையில் இருந்து கிஞ்சிற்றும் அசைந்து கொடுக்கவில்லை.

அவர்கள் பார்வைக்கு தெரிந்தது ஜானவியின் வீம்பும் பிடிவாதமும்தான். ஆனால் அதை தாண்டி அவளுக்குள் இருந்த வலி, ஏமாற்றம், சோகம், கண்ணீர் எதுவும் அவர்கள் பார்வைக்கு புலப்படவில்லை.

இதுநாள் வரை அவர்களின் எண்ணமோ மகள் தனியாக பேத்தியை வைத்து கொண்டு சமாளிப்பது கஷ்டம். விரைவாக அவளே திரும்பி வந்துவிடுவாள் என்றுதான் எதிர்பார்த்தார்கள். ஆனால் நடந்தது முற்றிலும் வேறு.

ஜானவியும் மீனாவும் தனியாக இருக்க பழகி கொண்டனர். ஒரு வகையில் அதற்கு செழியனும் அன்புச்செல்வியும் காரணம்.

நடப்பவை அனைத்தும் சுமுகமாகவே இருந்தாலும் சந்தானலட்சுமிக்கு ஜானவியையும் மீனாவையும் அவ்வளவாக பிடிக்கவில்லை. முதல் பார்வையில் உண்டான வெறுப்பு மாறாமல் அவருக்குள் அப்படியே தேங்கியிருந்தது. அதுவும் மீனா இயல்பாகவே சேட்டை அதிகம் செய்பவள்.

அவள் செழியன் வீட்டில் அன்புவுடன் விளையாடும் போது ஏதாவது எடாகுடமாக செய்துவிட சந்தான லட்சுமி அவளிடம் எரிந்துவிழுவார். மீனாவோ சிறிதும் கலங்காமல் பதிலுக்கு பதில் பேசி அவளை கலங்கடித்து விடுவாள்.

“உனக்கு அமைதியாவே விளையாட தெரியாதா?” என்றவர் கோபமாக கேட்க,

“அமைதியா எப்படி விளையாடுறது பாட்டி” என்று மீனா தன் மழலையோடு பதில் கேள்வி கேட்டாள்.

“உனக்கு ஒன்னும் நான் பாட்டி இல்ல” என்று சந்தானலட்சுமி கடுப்பானார்.

“நீங்க பார்க்க ஆன்ட்டி மாறி கூட இல்லையே... பாட்டி மாறித்தான் இருக்கீங்க” என்ற மீனாவின் பதிலை கேட்டு, அங்கிருந்த பாண்டியன் விழுந்து விழுந்து சிரித்துவிட சந்தானலட்சுமியின் கோபம் இன்னும் அதிகரித்தது.

“இது ஒன்னும் அவ்வளவு பெரிய ஜோக் இல்ல... வாயை மூடிறீங்களா?” என்று கோபமாக கணவனை மிரட்டிவிட்டு அவர் உள்ளே சென்றுவிட்டார். இது இப்படியாக தினமும் நடக்கும் காட்சிகள்தான்.

மீனாவிற்கு வயதை தாண்டிய குறும்புத்தனமும் முதிர்ச்சியும் இயல்பாகவே கொஞ்சம் அதிகம்தான். இதனால் பாண்டியனுக்கு நன்றாக பொழுதுபோனது.

இந்த நிலையில் ஜானவி ஒரு முறை சந்தானலட்சுமியிடம் வாயை கொடுத்து வகையாக சிக்கி கொண்டாள். அன்பு வீட்டில் விளையாடி கொண்டிருந்த மீனாவை அழைத்து வர சென்ற போது ஜானவி சந்தான லட்சுமியிடம், “உங்களுக்கு வீட்டு வேலை செய்றவங்க யாராச்சும் தெரியுமா ஆன்ட்டி?” என்று கேட்டுவிட,

“என்னை பார்த்தா வீட்டு வேலைக்கு ஆள் வெச்சு செய்ற மாறியா இருக்கு?” என்று படுஎரிச்சலாக கேட்டார் சந்தானலட்சுமி.

“ஏன்... வைச்சு செஞ்சா என்ன? நீங்க எகனாமிக்கலா நல்லாத்தானே இருக்கீங்க” என்று பதிலுக்கு ஜானவி கேட்க,

“ஹ்ம்ம்... பொறுபில்லாதவங்கதான் வீட்டுக்கு ஆள் வைச்சு வேலை செய்வாங்க... நானெல்லாம் வேலைக்கு போன காலத்தில கூட என் வீட்டு வேலையை நான்தான் செஞ்சேன்” என்று அவர் பெருமையாகவும் கர்வமாகவும் கூற,

“அப்படியா லட்சு?” என்று அங்கே இருந்த பாண்டியன் மனைவியை கிண்டல் செய்யும் விதமாக கேட்க, ஜானவிக்கு அடக்க முடியாமல் சிரிப்பு வந்துவிட்டது.

சந்தான லட்சுமி கணவரை முறைத்து பார்க்க அவர் உடனே மனைவியை சமாளிக்க வேண்டி, “அந்த டைம்ல நானும் உனக்கு ஒத்தாசைக்கு வேலை செஞ்சேன்னு சொல்ல வந்தேன் லட்சு” என்றார்.

ஆனால் சந்தான லட்சுமி கோபம் இறங்கியப்பாடு இல்லை.

‘உங்களை அப்புறம் வைச்சிக்கிறேன்’ என்று கணவனை கண்ஜாடையால் மிரட்ட ஜானவியோ அதற்கு மேல் அங்கே நிற்க கூடாது என்ற முடிவோடு, “சரிங்க ஆன்டி... எனக்கு வேலை இருக்கு... மீனு வா” என்று மகளை அழைத்து கொண்டு சென்றுவிட்டாள்.

சந்தான லட்சுமி கணவரை நன்றாக முறைத்துவிட்டு உள்ளே சென்றுவிட பாண்டியன், ‘தப்பித்தோம்’ என்ற எண்ணத்தோடு வெளியே வந்தவர் ஜானவி வீட்டு வாயிலிற்கு வந்து நிற்க,

“வாங்க அங்கிள்... உள்ளே வாங்க” என்றாள் ஜானவி.

“இருக்கட்டும் ம்மா... வீட்டு வேலைக்கு ஆள் கேட்ட இல்ல... மேல் போஷன்ல என் பிரெண்ட் வீட்டில ஒரு பொண்ணு வேலை செய்ற... நான் அவன்கிட்ட பேசி உன்கிட்ட அந்த பொண்ணை பேச சொல்றேன்” என்றார்.

“தேங்க்ஸ் அங்கிள்” என்று ஜானவி முகம் மலர,

“அப்புறம் என் மனைவி பேசுனதை பெருசா எடுத்துக்காத ம்மா... அவ அப்படிதான் துடுக்கா பேசுவா.... ஆனா மனசுல எதுவும் வைச்சுக்க மாட்டா” என்றார்.

“அதெல்லாம் நான் பெருசா எடுத்துக்கல அங்கிள்... இன்னும் கேட்டா அவங்களுக்கு என் மேல இருக்க கோபத்தில் நியாயம் இருக்கு ... நான் வந்த புதுசுல... செழியன் பத்தி தெரியாம அவர் கிட்ட சண்டை போட்டுட்டேன்... தப்பு என் பேர்லதான்... எனக்கே அதை இப்ப நினைச்சு பார்த்தா ரொம்ப கில்டியா இருக்கு...

ஃபர்ஸ்ட் இம்ப்ரஷன் இஸ் ஆ பெஸ்ட் இம்ப்ரஷன் சொல்லுவாங்க... அந்த வகையில முதல் அறிமுகத்திலயே நான் மோசமா நடந்துகிட்ட விதம் அவங்க மனசுல ஆழமா பதிஞ்சிடுச்சு” என்றாள்.

ஜானவியின் இந்த தெளிவான பேச்சு பாண்டியனை வியப்புக்குள்ளாக்கியது. இவளா தன் மகனிடம் சண்டை போட்டிருப்பாள் என்று சந்தேகமே உண்டானது.

அதேநேரம் ஜானவியிடம் பேசியதில் பாண்டியனுக்கு அவள் மீது ரொம்பவும் நன்மதிப்பு உண்டானது. இதெல்லாம் ஒரு புறம் இருக்க சந்தானலட்சுமி ஜானவியிடம் சண்டை போட்டதை செழியன் வந்ததும் அப்படியே வத்தி வைத்துவிட்டாள் மீனா.

“எங்க அம்மா கிட்ட உங்க அம்மா சண்டை போட்டாங்க” என்று!

சந்தான லட்சுமியின் நிலைமை பரிதாபத்திலும் பரிதாபம். செழியன் அவரை வறுத்தெடுத்துவிட்டான்.

சந்தான லட்சுமி பக்கம் ரொம்ப வீக்! கணவரின் ஒட்டு கூட அவருக்கில்லை. அவருமே ஜானவிக்குத்தான் ஆதரவாக பேசினார்.

“ஓ! எல்லோருக்கும் அந்த வாயாடிதான் ஒசத்தியா போச்சா?” என்று சந்தான லட்சுமி சீற்றமாக கேட்க,

“ம்மா ஜானவி பத்தி அப்படி எல்லாம் பேசாதீங்க... அன்னைக்கு இருந்த சூழ்நிலையில அவங்க அப்படி பேசிட்டாங்க” என்று செழியன் சொல்ல,

“நீ அந்த பொண்ணுக்கு ரொம்பத்தான் சப்போர்ட் பண்ற... இதெல்லாம் எங்க போய் முடிய போகுதோ” என்றவர் சொல்ல,

“ம்மா போதும்... இதுக்கு மேல ஒரு வார்த்தை பேசுனீங்க... அப்புறம் அவ்வளவுதான்” என்று கண்டித்துவிட்டு சென்றான்.

சந்தான லட்சுமிக்கு மகன் பேசியதில் உள்ளுர பொருமி கொண்டார்.

“இவன் வந்ததும் ...அந்த மீனா பொண்ணு கிட்ட பேசும் போதே நான் நினைச்சேன்... எல்லாம் அந்த வாயாடியோட வேலையாதான் இருக்கும்” சந்தானலட்சுமி செழியன் காதுக்கு எட்டாமல் மெதுவாகவே புலம்பி கொள்ள, இந்த வார்த்தைகள் அன்புக்குட்டியின் காதில் விழுந்துவிட்டது.

“என் பிரெண்ட் பத்தி எதாச்சும் சொன்னீங்க... அப்புறம் அவ்வளவுதான்” என்று தன் அப்பா பாணியில் அவளும் தன் பாட்டியை மிரட்டிவிட்டு போனாள். ‘இது உனக்கு தேவையா?’ என்று பாண்டியன் மனைவியை எள்ளலாக ஒரு பார்வை பார்க்க, சந்தானலட்சுமி முகம் சுருங்கிப்போனது.

“ம்ம்கும்... எல்லாம் என் தலைவிதி... ஆழாக்கு சைஸுக்கு இருந்துக்கிட்டு இதுக்கு அது பிரெண்டாமே... நான் பெத்தும் சரியில்ல... அது பெத்ததும் சரியில்ல... அதுக்கு மேல எனக்கு வாச்சது சுத்தமா சரியில்ல” என்று கணவனை பார்த்து சொல்ல, “யாரடி மறைமுகமா குத்தி பேசுற?” என்று பொங்கினார் பாண்டியன்.

“இதுல மறைமுகமா என்ன வேண்டி கிடக்கு... எனக்கு வாச்சதுன்னு உங்களைத்தான் சொல்றேன்” என்று கணவனிடம் அவர் நேரடியாகவே சொல்ல,

“நேரடியா சொன்னா ஓகேதான்” என்று தோள்களை குலுக்கிவிட்டு மனைவியிடம் அப்படியே ஆஃப் ஆகிவிட்டார் பாண்டியன்.

செழியன் உடைமாற்றி கொண்டு வெளியே வந்தவன் அவர்கள் பேசி கொண்டிருந்ததை கேட்டு சிரித்துவிட்டு,

“இருந்தாலும் நீங்க அம்மா கிட்ட இப்படி அந்தர் பல்டி அடிக்க கூடாது ப்பா” என்றான்.

“உங்க அம்மா கிட்ட அடிக்காம அப்புறம் வேற யார்கிட்ட டா” என்ற பாண்டியனின் பதிலை கேட்டு செழியன் இன்னும் சத்தமாக சிரிக்க, அன்புச்செல்வியும் அப்பாவோடு சேர்ந்து சிரித்தாள். “ஐயோ!” என்று சந்தானலட்சுமி கணவனின் வார்த்தைகளில் சங்கடப்பட்டு தலையிலடித்து கொண்டார்.

இந்த செல்ல சண்டைகளோடும் சிரிப்போடும் முடிந்தது அவர்கள் இரவு உணவு.

பாண்டியன் உறங்காமல் தன்னறையில் யோசனையோடு அமர்ந்திருக்க சந்தான லட்சுமி குடிக்க தண்ணீரை எடுத்துவந்து அறையில் வைத்தபடி, “தூக்கம் வரலையா ங்க” என்று கேட்க,

“சந்தோஷமா இருக்கு லட்சு... அதான் தூக்கம் வரல” என்றார்.

“எனக்கும்தான்... அன்பு இப்படி வாய் விட்டு சிரிச்சே எவ்வளவு நாள் ஆகிடுச்சு பார்த்து” என்று கணவனின் மனநிலை புரிந்து பேசினார்.

“நம்ம பேத்தி கூட இப்ப எல்லாம் ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கா... பார்த்தியா? ரஞ்சனி பத்தி அதிகமா கேட்குறதில்ல ”

“ஆமா” என்று சந்தான லட்சுமி ஆமோதிக்க, “எல்லாத்துக்கும் மீனா பொண்ணுதான் காரணம் லட்சு... அதான்... நான் என்ன சொல்றேன்னா...” என்று பாண்டியன் தயக்கமாக மனைவி அருகில் வர, “புரியுது... இனிமே அந்த எதிர் வீட்டு பொண்ணு கூட நான் பிரச்சனை பண்ண கூடாது... அதானே” என்று அழுத்தி கேட்டார்.

“ஹ்ம்ம்” என்று பாண்டியன் தலையை மட்டும் அசைக்க, “ஆகட்டும் விடுங்க... எனக்கு பிள்ளைங்க சந்தோஷம்தான் முக்கியம்... ஆனா அந்த வாயாடி திரும்பவும் எதாச்சும் பிரச்சனை பண்ணா” என்று சந்தானலட்சுமி அழுத்தமாக கணவனை பார்க்க,

“ஜானவி ரொம்ப நல்ல பொண்ணுதான்” என்று பாண்டியன் அவளுக்கு ஆதரவாக பேச, “நீங்கதான் மெச்சிக்கணும்” என்று அவர் நொடித்து கொண்டு தன் படுக்கையில் படுத்து கொண்டார்.

சந்தான லட்சுமிக்கு ஜானவி மீதான மனத்தாங்கல் தீரவில்லை என்ற போதும் அவளிடம் மேலே எந்த பிரச்சனையையும் வளர்த்து கொள்ள வேண்டாம் என்று முடிவுக்கு வந்தார். தன் மகன் மற்றும் பேத்தியின் மனம் வருத்தப்படுத்துவதில் அவருக்கும் விருப்பமில்லை.

ஐந்து மாதங்கள் கழித்து...

சந்தான லட்சுமி ஜானவியிடமும் மீனாவிடமும் கொண்டிருந்த வருத்தம் கோபம் எல்லாம் அவ்வளவாக இப்போது இல்லை. மற்றொரு புறம் ஜானவி செழியன் நட்பு பலப்பட்டு கொண்டிருந்தது. அதேநேரம் ஜானவி ராஜன் விவாகரத்து வழக்கு குடும்ப நீதிமன்றத்தில் ஒருவாறு உறுதி செய்யப்பட்டுவிட்டது. ஆனாலும் விவாகரத்து கிடைப்பதில் நிறைய நடைமுறை சிக்கல்களை கடந்துவர வேண்டி இருந்ததால் இன்னும் முழுமை பெறாமல் அந்த விஷயம் நீட்டித்து கொண்டே போனது.

இவை எல்லாவற்றையும் கடந்து ஜானவி வேலை செய்யும் அலுவலகத்தில் அவளுக்கு மீண்டும் பழைய பெயர் கிடைத்தது. அவளால் அந்த நிறுவனம் பன்மடங்கு லாபம் பெருகிய அதேநேரம் ஜானவியின் சம்பளம் மற்றும் இதர பல சலுகைகள் கமிஷன்கள் என்று அவள் லட்சங்களில் ஈட்ட ஆரம்பித்திருந்தாள்.

அன்று ஜெகன் ஜானவியை பார்க்க வீட்டிற்கு வந்திருந்தான். “யாரு?” என்று கேட்டு கொண்டே கதவை திறந்தவள், “ஏ வா ஜெகி” என்று அவனை புன்னகையோடு உள்ளே அழைத்து அமர வைத்தாள்.

“என்ன சார் இந்த பக்கம்? என் ஞாபகம் எல்லாம் உங்களுக்கு இருக்கா?” என்றவள் எகத்தாளமாக கேட்க,

“என்ன க்கா இப்படி பேசுற?” என்று அவன் முகம் சுருங்கினான்.

“வேறெப்படி பேச” அவள் முகத்தில் ஒரு விரக்தியான புன்னகை. ஜெகன் மேலே பேசாமல் மெளனமாக அந்த வீட்டிலிருந்த பொருட்களை சுற்றும் முற்றும் ஆராய்வாக பார்த்து கொண்டிருந்தான். ஒரு வீட்டிற்கு இன்றளவில் தேவையான எல்லாமுமே அங்கே இருந்தது.

“எல்லாத்தையும் வாங்கி வைச்சிட்டியா க்கா? செலவு அதிகமாயிருக்குமே” என்றவன் கேட்க, “செலவுக்காக பார்த்தா... வீட்டுக்கு தேவையானதை எல்லாம் வாங்க வேண்டாமா? அதுவும் இல்லாம எல்லாத்தையும் எல்லாம் நான் வாங்கல”

“அப்புறம்”

“அப்பா எனக்கு சீர் வரிசையா கொடுத்தது எல்லாம் எதுக்கு அந்த ஆள் வீட்டில இருக்கணும்... அதான் எல்லாத்தையும் கேட்டு வாங்கிட்டேன்” என்று சொன்ன தமக்கையை ஜெகன் அதிர்ச்சியாக பார்த்தான். அவளுக்கு இருக்கும் தைரியமும் திமிரும் வேறு யாருக்கும் வராது என்று எண்ணி கொண்டான்.

“சரி அதை விடுறா... என்ன வீக் டேஸ்ல வந்திருக்க... காலேஜ் இல்லையா?”

“ஸ்டடி ஹாலிடேஸ் க்கா”

“ஒ! ஆமா... நீ ஃபர்ஸ்ட் ஹியர் முடிக்க போற இல்ல” என்று ஜானவி ஆவலாக கேட்க,

“ஹ்ம்ம்” என்றவன் முகத்தில் தெளிவே இல்லை.

ஆனால் அவள் அதுபற்றி எதுவும் கேட்டு கொள்ளவில்லை. வெகுநேரம் அவளிடம் உரையாடி கொண்டிருந்தவன் மாலை வேளையானதும், “மீனாவை போய் கூட்டிட்டு வரணும் இல்ல... நான் போய் கூட்டிட்டு வரவா க்கா?” என்று கேட்க,

“வேண்டாம் ஜெகி! செழியன் அவர் பொண்ணை கூட்டிட்டு வரும் போது மீனாவையும் அழைச்சிட்டு வந்திருவார்” என்றாள்.

“யாரு க்கா அவரு?” என்று ஜெகன் குழப்பமாக,

“உனக்கு தெரியாது இல்ல... எதிர் ப்ளேட் தான்... மீனா படிக்கிற ஸ்கூலில்தான் அவரும் வேலை செய்றாரு... அவர் பொண்ணு அன்புச்செல்வியும் நம்ம மீனா கிளாஸ்தான்... ரொம்ப நல்லவர்... பாவம்! அவர் வொய்ப் ஒன் இயர் பேக் இறந்துட்டாங்க” என்று செழியனை பற்றி அவள் கதையாக உரைத்து கொண்டிருக்க ஜெகன் தன் தமக்கையை யோசனையாக பார்த்தான். அதிகமாக யாரை பற்றியும் பேசுபவள் அல்ல ஜானவி. அதுவும் முக்கியமாக ஆண்களை பற்றி!

‘அக்கா கிட்ட என்னவோ வித்தியாசமா இருக்கு’ என்று அவன் சிந்தித்து கொண்டிருக்க கதவு தட்டும் ஓசை கேட்டு ஜானவி கதவை திறந்தாள்.

செழியன் மீனாவை அழைத்து வந்திருக்க, “தேங்க்ஸ் செழியன்” என்றவள் மகளை உள்ளே அழைத்து கொள்ள,

“இப்படி தினைக்கும் தேங்க்ஸ் சொல்லி என்னை கடுப்பக்காதீங்க ஜானவி”

“என்ன பண்றது செழியன்... அதுவா வருது” என்றவள் புன்னகையோடு சொல்ல,

“இனிமே வர கூடாது” என்றவன் அழுத்தமாக சொல்லிவிட்டு மீனாவை பார்த்து, “பை மீனா குட்டி” என்று சொல்ல மீனாவும் சிரித்து கொண்டே,

“பை அன்பு ப்பா” என்றாள்.

அதே போல் அன்புச்செல்வி மீனாவிற்கு பை சொல்லிவிட்டு, “பை ஜானு ம்மா” என்றாள். ஜெகன் முகம் இன்னும் குழப்பமாக மாறியது.

அவனுக்கு அவர்கள் இப்படி அழைப்பதற்கான பின்னணி காரணம் தெரியாதே.

அன்புவிற்கு மீனாவை போல் ஜானவியை அம்மா என்று அழைக்க தோன்ற, “நான் உங்களை அம்மான்னு கூப்பிடவா?” என்று கேட்டாள்.

“ஆண்ட்டின்னு கூப்பிடு செல்லம்” என்று ஜானவி சொல்ல,

“இல்ல... உங்களை பார்த்தா எனக்கு எங்க அம்மா ஞாபகம்தான் வருது... உங்க உதட்டு மேல எங்க அம்மாவுக்கு இருக்க மாறியே மச்சம் இருக்கு” என்றவள் அதை சுட்டி காண்பிக்க ஜானவிக்கு சங்கடமானது.

அவளிடம் மறுப்பு தெரிவிக்க மனமில்லாமல், “நீ என்னை ஜானு ம்மான்னு கூப்பிடேன்” என்றாள். அந்த வார்த்தையை அன்புச்செல்வி அப்படியே பிடித்து கொண்டாள்.

மீனா அப்படியே அன்புச்செல்வியின் வழிக்காட்டுதலில் செழியனை ‘அன்பு அப்பா’ என்று அழைக்க தொடங்கிவிட்டாள். ஆனால் இந்த காரணகாரியம் தெரியாத ஜெகனுக்கு இது என்னவோ தவறாகப்பட்டது. ஆனால் தன் தமக்கையிடம் அவன் வாய்விட்டு எதுவும் கேட்டு கொள்ளவில்லை.

இதெல்லாம் ஒருபுறம் மனதில் சுழன்றாலும் ஜெகன் மீனாவோடு விளையாட தொடங்க, மீனாவுக்கும் தன் மாமாவை பார்த்ததில் மிகுந்த சந்தோஷம்!

ஜெகனுடன் அத்தனை களிப்பாக மீனா விளையாடி கொண்டிருக்க அவன் அப்போது,

“அம்மம்மா வீட்டுக்கு போலாமா மீனு” என்று கேட்க, மீனாமுடியவே முடியாது என்று மறுத்துவிட்டாள்.

அது மட்டுமல்லாது, “எனக்கு ஹோம் வொர்க் பண்ணனும்... நான் அன்பு வீட்டுக்கு போறேன்” என்று அங்கிருந்து ஓடியே விட்டாள்.

“இரு டி பால் குடிச்சிட்டு போவ” என்ற ஜானவியின் அழைப்பை அவள் காதில் வாங்கவே இல்லை.

“இப்படிதான் தினைக்கும் பண்றா ஜெகி” என்று ஜானவி சொல்லி கொண்டே, “சரி... இந்தா நீ டி குடி” என்று அவனக்கும் கொடுத்துவிட்டு அவளும் அருந்தினாள்.

குடித்து முடித்ததுமே, “நான் கிளம்பிறேன் க்கா” என்றவன் புறப்பட எத்தனிக்க, “கேட்க வந்ததை கேட்காமலே போற” என்றதும் அவன் அவளை நின்று தயக்கமாக பார்க்க,

“என்னடா? பீஸ் கட்டணுமா?” என்று கேட்டாள். அவன் தலைதொங்கி போனது.

“ஆமா... பீஸ் கட்டலன்னா ஹால் டிக்கெட் கொடுக்க மாட்டாங்க... அம்மா உன்கிட்ட கேட்க வேணாம்னுதான் சொன்னாங்க... ஆனா” என்றவன் இழுத்து கொண்டிருக்க,

“போதும் நிறுத்து... இந்த செண்டிமெண்ட் டிராமா எல்லாம் என்கிட்ட போடாதே... என் பிரச்சனையில கஷ்டத்துல யாரும் பங்கு போட்டுக்க மாட்டீங்க... ஆனா என் சம்பாதியத்தில மட்டும் உங்களுக்கு எல்லாம் பங்கு வேணுமா?” என்று சற்று கடுமையாகவே கேட்டாள்.

“அக்கா... போதும்.... இப்படியெல்லாம் பேசி அசிங்கப்படுத்தாதே... நான் போறேன்” என்றவன் முறுக்கி கொண்டு செல்ல,

“ரோஷம் மானதத்துக்கும் ஒன்னும் குறைச்சல் இல்ல உங்க எல்லோருக்கும்” என்றதும் அவன் திரும்பி நின்று கோபமாக ஜானவியை முறைத்தான்.

“எனக்கு வேணும்... அம்மா சொல்ல சொல்ல கேட்காம உன்கிட்ட போய் காசு கேட்க வந்தேன் பாரு”

“அதானே... சார் என்கிட்ட ஏன் கேட்க வந்தீங்க... போய் உங்க ஜோதி அக்காகிட்ட கேட்க வேண்டியதுதானே” என்று எள்ளல் தொனியில் சொல்லியவள் இடைவெளி விட்டு, “அப்படியே கேட்டு அவ கொடுத்துட்டாலும்” என்றாள்.

“கொடுக்கிறாங்க கொடுக்கல... ஆனா உன்னை மாறி பெரிய அக்கா பேச மாட்டாங்க” என்று ஜெகன் சொல்ல,

“அதானே... அவளை மட்டும் நீங்க யாரும் விட்டு கொடுக்க மாட்டீங்களே” என்றவள் தம்பியின் முகம் பார்த்து, “போயிடாதே... இரு வரேன்” என்று சொல்லி அவள் உள்ளே சென்றுவிட,

“ஏன்... இன்னும் நீ என்னை அசிங்கப்படுத்த வேண்டியது பாக்கி இருக்கா?” என்று ஜெகன் சத்தமாக கேட்டான்.

அவள் பதில் பேசாமல் பணத்தை எடுத்து வந்து அவனிடம் கொடுக்க, “எனக்கு ஒன்னும் வேண்டாம்” என்று அவன் முகத்தை திருப்பிகொள்ள,

“சீ புடிறா” என்று அவன் கையில் அந்த பணத்தை திணித்தவள், “உன்னோட இந்த ரோஷத்தை எல்லாம் படிப்பில காட்டு... பைசா பாக்கி இல்லாம இதை நீ எனக்கு திருப்பி கொடுக்கணும்... சொல்லிட்டேன்” என்றாள்.

அவள் மேலும், “பீஸ்சை கட்டிட்டு மிச்ச காசை... செலவுக்கு நான் கொடுத்தேன்னு சொல்லி அம்மாகிட்ட கொடு... புரிஞ்சிதா” என்ற போது ஜெகன் அவளை வியப்பாக பார்த்தான்.

அவளை எந்த ரகத்தில் சேர்ப்பதென்றே அவனுக்கு புரியவில்லை. ஆனால் ஒன்று மட்டும் புரிந்தது. அவள் இல்லாத அந்த ஐந்து மாதத்தில் அவர்களின் குடும்பத்தின் பொருளாதார நிலை ஆட்டம் கண்டது.

அருகே இருக்கும் பொருளின் அருமை எவருக்கும் தெரிவது இல்லை. ஜானவி விஷயமும் அப்படித்தான். அவள் அருகே இருக்கும் போது அவளால் அனுபவித்த சலுகைகளின் அருமை சங்கரன் குடும்பத்திற்கு தெரியவில்லை. அவள் விலகி சென்ற பிறகே அவளின் அவசியமும் தேவையும் அவர்களுக்கு பிடிபட ஆரம்பித்தது.